مطالب دوستان نجفی

سلام و احترام کارشناسان زبده و -در عین حال- متعهد در حوزه‌ی فضای مجازی معتقدند که مهمترین فایده و ثمره‌ی «شبکه‌ی ملی اطلاعات» به جنبه و عرصه‌ی فرهنگ مربوط می‌شود. چون در حال حاضر که این شبکه راه‌اندازی نشده است شاهد تسلط کامل بیگانگان بر فضای مجازی هستیم که نتیجه‌اش را ملاحظه می‌فرمایید. به عنوان نمونه یک خواننده‌ی معلوم‌الحال برای کودکان و نوجوانان ایرانی، ترانه‌ی سخیف و مبتذلی را اجرا می‌کند و بلافاصله از طریق پلتفرم‌هایی مثل اینستاگرام به آسانی در اختیار کاربرای ایرانی قرار می‌گیرد بدون اینکه ما بتوانیم حتی یک سوال ساده از مسئولان این پلتفرم بپرسیم چه رسد به مواخذه و نظارت! یکی از دلایل این بی‌دروپیکری و رهاشدگی این است که پلتفرم مورد نظر نه سِرورهای خود را به کشور منتقل کرده و نه حتی در کشورمان دفتر و نماینده‌ای دارد که بتوان او را پاسخگو کرد. در نقطه‌ی مقابل هم همین‌طور است یعنی ما اگر بخواهیم یک محتوای سالم و ارزشی را توسط همین پلتفرم‌ها در دنیا منتشر کنیم، با انواع و اقسام ترفندها مانع می‌شوند مانند اتفاقی که درباره‌ی دو نامه‌ی رهبر معظم انقلاب به جوانان اروپایی افتاد. با راه‌اندازی شبکه‌ی ملی اینترنت که منجر به کاهش شدید قیمت برای کاربران ایرانی می‌شود، شرکت‌های ارائه‌ دهنده‌ی خدمات مثل شرکت فیسبوک -که پلتفرم‌هایی مانند اینستاگرام، متعلق به این شرکت است- و شرکت گوگل -که یکی از مهمترین عوامل کشاندن مخاطبان ایرانی به سمت محتواهای غیراخلاقی و ضداسلامی است- مجبورند برای از دست‌ندادن کاربران ایرانی، سرورهای خود را به داخل کشور منتقل کنند و در ایران دفتر و نماینده داشته باشند و نیز باید تعهدنامه‌ای را امضا کنند تا نسبت به قوانین کشور میزبان، پایبند باشند. و این اتفاق در بسیاری از کشورهای مهم دنیا مثل چین، هند و روسیه هم اکنون در حال اجرا می‌باشد. البته با همه‌ی این توضیحات، امکان وقوع رفتارهای ضداخلاقی گرچه کاهش چشمگیری پیدا میکند ولی به صفر نخواهد رسید که به نظر بنده باید نهادهای فرهنگی را ملزم به فرهنگ‌سازی و آموزش‌های لازم کرد تا سواد رسانه‌ای کاربران فجازی را تقویت نمایند، ولی این مطلب نمی‌تواند نافی مزایای فراوان شبکه‌ی ملی اطلاعات باشد. با تشکر

سلام و سپاس از اظهار لطف جنابعالی فکر نمی‌کنم از ابتدا قرار بر این بوده باشد که در صورت حمایت دکتر سعید جلیلی از آیت الله رئیسی، حتما پست و مسئولیتی به ایشان داده خواهد شد! بنابراین اصل این انتظار خالی از وجه است و دلیل درستی ندارد. البته شاید برخی هواداران، از پیش خود، چنین وعده‌ای داده باشند که الان هم باید خودشان پاسخگو باشند. به نظر بنده در چنین مواقعی، باید حامیان دکتر جلیلی را به منش و روش شخص آقای جلیلی ارجاع داد که خالصانه در خدمت انقلاب بوده و هستند و هیچ توقعی ندارند. از این گذشته، همانطور که آقای جلیلی هم متذکر شدند، همه باید از شخص‌محوری پرهیز کنند و حمایت خود از دولت انقلابی را منوط به حضور فرد خاصی ننمایند. حقیقت این است که ما هم علاقه داریم از ظرفیت و توانمندی دکتر جلیلی در جای مناسبی، استفاده شود چون ایشان را فردی متعهد و متخصص به معنای واقعی میدانیم ولی این علاقه سبب نمی‌شود که خدای ناکرده به ایجاد اختلاف در صفوف حامیان دولت انقلابی بپردازیم و سبب خدشه در امید مردم شویم. موفق باشید

سلام و احترام علت اختلاط در کلاسهای زبان را باید از مسئولان آموزشگاه‌های مربوطه سوال کنید ولی مطلبی که ما می‌توانیم به شما تقدیم کنیم این است که اختلاط در کلاسها تا زمانی که با رعایت حدود شرعی باشد، اشکالی ندارد؛ مثل کلاسهای دانشگاه که اغلب بصورت مختلط برگزار میشود. درباره‌ی سوال دوم، پاسخ این است که در مدارس، معمولا تعداد دانش‌آموزان زیاد است و امکان رسیدگی دقیق و جدی به تک‌تک آنها وجود ندارد اما در موسسات دیگر، این چنین نیست. علاوه بر اینکه در اغلب مدارس، وسایل کمک آموزشی برای استفاده از صوت و تصویر وجود ندارد، برخلاف موسسات زبان که امکانات بیشتری دارند. موفق باشید

سلام و احترام لیبرالیسم در شاخه‌های مختلفی مثل سیاسی، فرهنگی و اقتصادی بروز پیدا می‌کند که اساس همگی بر فردگرایی و مقدم داشتن آن بر هر چیز دیگری تأکید می‌کند و معتقد است هیچ کدام از مقوله‌های اخلاق، عدالت اجتماعی، حفظ بنیان خانواده و ... نمی‌تواند آزادی فردی را محدود کند و تنها حد و مرز در لیبرالیسم عبارت است از آزادی دیگران. بر این اساس، وحی و آموزه‌های الهی نمی‌تواند جایگاهی برای بشر داشته باشد و ملاک و معیار، فقط خواست و میل بشر است. به عبارت ساده، در لیبرالیسم، حاکمیت الهی در جهان مورد پذیرش نیست بلکه این انسان و خواسته‌های اوست که محوریت دارد. نئولیبرالیسم یکی از مراحل لیبرالیسم محسوب می‌شود که در اواخر قرن بیستم و پس از شکست سیاست‌های لیبرالیستی، خود را معرفی کرده است و رونالد ریگان، رییس جمهور آمریکا در سال 1980 را مظهرجریان نئولیبرالیستی معرفی می‌کنند. فرق این دو مکتب نه در مفاهیم اساسی و بنیادین بلکه در شیوه و روش، خود را نشان داد. یعنی همان حرفهایی که در لیبرالیسم و بر مبنای فردگرایی و محوریت خواسته‌های بشر -منهای قوانین دینی و الهی- مطرح بود، در نئولیبرالیسم هم وجود دارد و تنها فرق این است که لیبرالیسم معتقد بود باید با توسعه‌ی آزادی، راه را برای افزایش رفاه بشر هموار کرد اما  نئولیبرالیسم می‌گوید باید رفاه را اصل قرار داد تا به آزادی رسید. به هر حال، نتیجه‌ی گذر از لیبرالیسم به نئولیبرالیسم را باید افتادن از چاله به چاه دانست که وضعیت شکننده‌ی امروز آمریکا از جنبه‌های مختلف، شاهدی بر این ادعا به حساب می‌آید.