نظرات توفیقی

سلام علیکم

از حضور شما و اعتماد به ما تشکر می کنم

این مساله لازمه تفاوت در نوع فیزیولوژی مرد و زن است که تغییرات هورمونی باعث ایجاد آن میشود.  فرو کش کردن میل و ناتوانی جنسی چه در زنان و چه در مردان عوامل متعددی دارد که یکی از آنها مربوط به سن است و البته آن هم کلی و عمومی نیست و اینطور نیست که در سن بالا شهوت و نیاز جنسی آنها از بین برود بله ممکنه در مقایسه با زمان جوانی خیلی متفاوت باشه و کم باشد که این مساله هم در مورد زنان و هم در مورد مردان صدق میکند.

با توجه به این مساله، ممکنه حتی خانمی در سن بالا میل جنسی داشته باشه اما شوهرش دچار ناتوانی و بی میلی جنسی شده باشد. بنابراین نمیتوان به این مساله به عنوان یک عامل مهم در پایداری ازدواج و یا اختلاف زناشویی در سنین بالا نگاه کرد.

بر اساس پژوهشهای انجام شده بالاترین عامل ناسازگاری و طلاق، عامل ارتباطی است که این عامل در تمام دوران ها چه جوانی و چه بزرگسالی و چه پیری خودش را نشان میدهد. بنابراین برای کم شدن اختلافات زناشویی لازم است این عامل را تقویت کرد که تقویت این عامل هم سن خاصی ندارد.

مساله بعد این است که برای پایداری زندگی، عامل صمیمیت زناشویی بسیار اهمیت دارد که بر اساس منابع علمی این صمیمیت دارای ابعاد 9 گانه(صمیمیت عاطفی، صمیمیت روان شناختی، صمیمیت عقلانی، صمیمیت جنسی، صمیمیت جسمی غیر جنسی، صمیمیت معنوی، صمیمیت زیبایی شناختی، صمیمیت اجتماعی و تفریحی، صمیمیت زمانی) است و صمیمیت جنسی فقط یکی از آنهاست بنابراین نمیتوان در پایداری زندگی زناشویی آن هم در سن بالا سهم عامل جنسی را بسیار بزرگ تر از آن چه هست دید.

موفق باشید.

عرض سلام خدمت شما دوست عزیز از حضور شما و اعتماد به ما تشکر می کنم.

بله مشکل شما را درک میکنم و متوجه این مساله هستم که وقتی در یک خانواده که باید محل آرامش باشه وقتی یک نفر خصوصا پدر یا مادر زور گویی و بدرفتاری میکنند چگونه باعث رنجش و آشفتگی روحی و روانی در خانواده خواهد شد و کل زندگی تلخ میشه.
در اینجا هم بنده قصد نصیحت یا مقصر دانستن شما و یا دفاع از پدر و مادر شما را ندارم اما نکاتی عرض میکنم که توجه به آنها بد نیست:
احترام گذاشتن  با  ظلم پذیری بسیار متفاوته. متاسفانه وقتی گفته میشه به دیگران احترام بزارید برخی فکر میکنن پس اگه کسی بهمون زور گفت چیزی بهش نگیم؛ یا میگن: باشه پس صورتم میارم جلو یه سیلی هم بخوابونه اون بر صورتم. نه هرگز چنین نیست.

معمولا ما یاد گرفته ایم که در مقابل بدی و تندی و پرخاشگری دیگران به دو صورت عمل کنیم یکی اینکه مثل خودشان بشیم و جوابشون رو با بدی و تندی و پرخاشگری بدیم و یا اینکه سکوت کنیم و هیچی نگیم و از خواسته خودمون بگذریم و طلم را بپذیریم؛ که هر دوی اینها اشتباه هست.

در روانشناسی یه بحثی داریم به عنوان «مهارت رفتار جراتمندانه» این مهارت به ما می آموزد که چگونه هم حق دیگران را رعایت کنیم و هم بتوانیم از حق خودمان دفاع کنیم بدون اینکه به حقوق دیگران تجاوز نماییم. خب طبیعتا یاد گیری این مهارت نیاز به مطالعه و تمرین دارد. در این زمینه مطالب مفیدی در اینترنت هست که میتوان استفاده نمود و علاوه بر آن شرکت در کارگاه مهارت رفتار جراتمندانه و مهارت ارتباط موثر مفید خواهد بود. که در صورت دسترسی حقیقی یا مجازی بسیار موثر خواهد بود.

نکته بعد این است که بله ممکنه در اختلافات و درگیری ها ما مقصر نباشیم و فکر کنیم طرف مقابل مقصره اما این جمله را به خاطر داشته باشید که: «بله ممکنه ما در شروع اختلاف مقصر نباشیم، اما حتما در ادامه اختلافات مقصر خواهیم بود». بنابراین باید بررسی کنیم که چی شد که وقتی طرف مقابل خطایی کرد این کار ادامه دار شد... او چی گفت...من چی گفتم...اوچه کار کرد...من چکار کردم و.... سپس سهم خودتان را از این اختلاف پیدا کنید و سعی در حل آن کنید. اگر اختلافات جزیی را حل نکردید با ادامه دار شدنش اختلافات بسیار بزرگتر خواهند شد چون در تعاملات و ارتباطات رفتارهای یکدیگر بر طرف دیگر اثر میگذارد و باعث ایجاد واکنش میشود و این حرکت مانند دومینویی که با یک قطعه کوچک شروع میشود و در نهایت قطعه بسیار بزرگ را هم بر زمین میاندازد ادامه پیدا میکند و یک اختلاف کوچکی که در ابتدا قابل حل و فصل بود را تبدیل به یک اختلاف بسیار بزرگ میکند.

موفق باشید.