سوال اخلاقی: کاهل نماز شدم و به خاطر کارهای بچه‌هام و خونه از نمازم می‌گذرم

سلام خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از همراهی شما و اینکه برای خود و آینده خودتون ارزش قائل شدید و این مساله رو با ما در میون گذاشتید.

سوال فرمودید که با این که در گذشته نمازتون رو سر وقت می خوندید اما متاسفانه بعد از زایمان دوم کاهلی می کنید.

طبعا این طور نیست که زایمان دوم عامل کاهلی شما بوده باشه، خیر. این قضیه یک پیشینه داشته که خیلی از چیزها ممکنه درش دخیل بوده، مثلا رفت و آمد با افراد بی نماز، وجود شبهاتی که احیانا در ذهن بوده و حل نشده، فضای مجازی و مشغولیات و.. با وجود این زمینه ها، اتفاقی مثل زایمان دوم صرفا یه عامل بوده که عوامل قبلی بروز و ظهور کنه و خودش رو نشون بده. و الا خیلی از خانمها هستندکه زایمان چهارم وپنجم هم می گذرونن اما باز هم روی روال می افتند.
پس باید دنبال پیدا کردن دلیل و حل مساله باشید. مطمئن باشید که اگر انگیزه شما برای اهتمام به نماز بیشتر بشه وقتتون رو به راحتی می تونید مدیریت کنید. نماز در هر وعده بیش از 10 دقیقه وقت نمی گیره پس کسی نمی تونه عذری مثل وقت نداشتن رو مطرح کنه، ضمن اینکه همین 10 دقیقه هاست که آدم برای خودش بهشت ابدی و همیشگی برای خودش می سازه، پس به نظر شما صرف 10 دقیقه برای کسب کلید بهشت معقول و الزامی نیست؟ فقط کافی است کمی فکر کنید، آینده و سرنوشت رو ببیند و محدود در زمان حال نشید.
اما لازمه مواردی در همین زمینه مطرح کنم:

شما برای اینکه به یک رفتار  (مثل نماز) برسید، صرف شناخت و اعتقاد کفایت نمی کنه بلکه "باور" هم لازم هست شوق و انگیزه هم داشته باشید که همه اینها در قلب جا داره (نه در ذهن و عقیده شما). شما برای اینکه انگیزه تون رو برای نماز بالا ببرید باید باور کنید که شما به طور موقت به این دنیا اومدید تا ظرفیت بهشتی شدن در دنیای دیگر رو پیدا کنید. و خداوند بارها و بارها نشانه هایی برای این قضیه جلو چشمان شما گذاشته اما نسبت به اون غافل موندید.

وقتی شما از نماز بهره ببرید، بهش وابسته می شید، همانطور که شما از غذا خوردن بهره می برید و لذت می برید، بهش وابسته شدید. شرط بهره مندی از نماز هم اینکه شما عاشق خدا بشید، نعمتهاش رو یادآور بشید، وقتی متوجه الطاف خدا شدید، دل و قلب شما برای تشکر و صحبت با خدا نرم میشه، منتهی این دستور رو نباید برای یکی دو روز داشته باشید بلکه رویه ثابت زندگی تون بشه که از وقتی که از خواب پا میشید، ریز ریز و تک و تک نعمتهای خدا رو یاداور بشید و شکر کنید، وقتی نفس می کشید، وقتی سالم هستید، وقتی قدرت تکلم دارید، وقتی محبت و عطوفت نسبت به شوهر و فرزندان دارید، و... همه اینها نعمتهای خداست که خدا بدون چشم داشت به شما بخشیده. زندگی با حال خوب و دوری از افسردگی، از همین راه حاصل میشه که متوجه باشید کسی هواتون رو داره، و باید قدرش رو شناخت. نعمتهایی که معمولا حواسمون نیست که اگر نداشتیم به چه فلاکتی می رسیدیم، و چقدر زندگی بر ما تلخ میشد.

گاهی انگیزه ما با شناخت نسبت به حقیقت افزوده می شه، مثل اینکه عقل ما میگه وقتی قراره به دنیایی بری که لازمه یک زندگی سعادتمند اینه که از جنس معنویت نورانیت به همراه داشته باشی، وقتی لازمه بهشتی شدن اینه که نمازتو درست و زیبا بخونی، وقتی متوجه شدیم که آدم یک بار بیشتر در این دنیا زندگی نخواهیم کرد و تا ابد سر سفره نتیجه زندگی دنیایی خودمون هستیم، طبعا عقل ما ، ما رو وادار می کنه که نه تنها نماز بخونیم بلکه اون رو با حضور قلب ادا کنیم.

یه بار هم انگیزه ما با احساس و عواطف برانگیخته میشه. مثلا امام علی علیه ‏السلام می فرماید:

لَو يَعلَمُ المُصَلِّي ما يَغشاهُ‏مِن جَلالِ اللّه ما سَرَّهُ أن يَرفَعَ رَأسَهُ مِن سُجودِهِ.؛ اگر نمازگزار می‏دانست كه چه هاله ‏ای از جلالتِ خدا او را فرا می‏گیرد، دوست نداشت كه سر از سجده‏اش بر دارد.

اگر شیطان رو دشمن خود بدانید، هر کسی دوست دارد دشمن خود را  سر به نیست کند. ببیند نماز شما چه بر سر دشمن شما می آورد:

"هرگاه كسی به نماز ایستد، ابلیس از این كه می‏بیند رحمت خدا او را فرا گرفته است حسودانه به وی می‏نگرد".

به نظر شما با اینکه شیطان دشمن ماست چرا خیلی ها در زمین او بازی می کنند و کاری می کنند که شیطان خواهان اون هستش؟

ما به این دنیا اومدیم که عاشق خدا بشیم تا خدا در اون دنیا ما رو در جایگاه عاشقان خودش قرار بده. اما متاسفانه ما از دین فقط تکلّفش رو می بینیم بخاطر همین انگیزه چندانی برای انجام عبادات نداریم. و چون شناخت کافی از خود وخدای خودمون نداریم بیشتر از همسالان و اطرافیان رنگ می گیریم که اونها هم اهل نماز و روزه نیستند و اتفاقا چه بسا اهل خوشی  هم هستند و هیچ اتفاقی براشون نمی افته غافل از اینکه ظاهر زندگی مردم با باطنشون ممکنه فرق زمین تا آسمون باشه، همین افراد در درون خودشون دچار افسردگی میشن، دچار پوچی میشن و نمی دونن توی این دنیا چندچندن. چون خدا ما آدما رو طوری آفریده که بدون یاد و محبت او نمی تونیم از زندگی واقعی بهره ببریم و به آرامش واقعی برسیم. باید در جمع و جامعه بود اما از آدماش رنگ نگرفت. بی نمازی مردم حتی اگر تمام کره زمین رو هم فرا بگیره دلیل بر درستی عملکرد مردم نیست. بهر حال هر انسانی در ظرف 70-80 عمر خود، مختار است هر گونه خواست عمل کند، اما بعد از جان کندن، دیگر اختیار از او سلب میشه و این عملکرد اوست که او رو به تعالی یا سرافگندگی خواهد کشاند.

پس به نظر میاد باید فارغ از آدمای زمونه که نوعاً غافل اند و نمی دونن چه آینده ای در انتظار اونهاست، متفاوت از جو موجود جامعه از تمام نابسامانی و افسردگی ها و تنشهای روزگار به سمت خدا شتافت و باهاش یک آشتی جانانه کرد، و همیشه به خودمون گوشزد کنیم که فرصت بسیار کم و راه بسیار طولانی است و اصلا مجالی برای کم کاری مجدد نیست. 

پیشنهاد میدم لینک زیر رو بخاطر سوال یکی از هموطنان که در همین زمینه سوال کردند ملاحظه بفرمایید و اگر باز هم سوال یا ابهامی در این زمینه داشتید با کمال میل منتظر پیام یا اظهار نظر شما خواهیم بود

 http://btid.org/node/204179

بهترین ها رو برای شما آرزومندم