«نون خ» گرچه در پنج فصل گذشته از نظر کیفی دچار نوسان بوده، ولی همیشه در جلب نظر مخاطبان موفق بوده است. دلیل این موفقیت جدا از کیفیت نویسندگی و کارگردانی، در شناخت خوب عوامل اصلی از جامعه و همچنین دغدغه آنان نسبت به وحدت ملی و دیگر مسائلی است که در لحظات مختلف این مجموعه ارزشمند دیده می‌شود. خود آقاخانی نیز نشان داده است در بزنگاه‌ها اسیر جنگ روانی دشمن نمی‌شود و در مجموع تومنی هفت صنار با بعضی دیگر از همکارانش توفیر دارد.
یک مجموعه تلویزیونی پیش از هر چیز باید سرگرم کننده باشد. این کمترین توقع از یک مجموعه تلویزیونی است. اگر تولیدات صدا و سیما سرگرم کننده نباشند، احتمال اینکه مخاطب، رقبای آن ور آبی را جایگزین کند بسیار زیاد است و بازگرداندن مخاطب از آن ور آب، بسیار سخت‌تر از پیشگیری از مهاجرت اوست. روشن است که اگر بی‌توجهی به محتوا و پیام از حد بگذرد، دیگر مهم نیست که مخاطب پای گیرنده داخلی نشسته باشد یا خارجی. پس بلافاصله بعد از جذابیت، این محتواست که مهم است. «نون خ» در فصل پنجم شاید جذابیت بعضی فصل‌های گذشته را نداشت، اما همچنان طبق اعلام صدا و سیما با داشتن بیشترین آمار بازدید تلوبیون، پر بینندهترین مجموعه نوروزی بوده است.
بسیار قابل تقدیر است که سازندگان این مجموعه تلاش نکرده‌اند مخاطب را به هر قیمتی جذب کنند. «امیر وفایی» نویسنده «نون خ» برای پوشاندن ضعف فیلمنامه و جبران بی‌هنری، پشت شوخی‌های سخیف پنهان نمی‌شود؛ بلکه آن قدر درست شخصیت‌پردازی می‌کند و آن قدر ظریف و با دقت عمل می‌کند، که می‌تواند با دعا و اذکار دینی و نماز و روزه و... شوخی کند و بیننده را بخنداند و با این وجود مخاطبش احساس نکند به عقایدش توهین شده است. همین هوشمندی است که شوخی با قوم کرد را به برگ برنده تبدیل کرده است. شاید بیراه نباشد که بگوییم اگر «نون خ» نبود، تلاش‌ها برای به آشوب کشاندن مناطق کردنشین می‌توانست برای دشمنان ایران اسلامی نتایج بهتری داشته باشد؛ چرا که یقیناً مردم کُرد، پس از پخش این مجموعه در چند فصل، بسیار کمتر از پیش احساس دیده نشدن داشته‌اند. حالا وفایی همین کار را در فصل پنجم با مردم سیستان کرده است؛ از مشکلات و رنج‌هایشان و مهمان‌نوازی کم‌نظیرشان گفته و با همان‌ها هم شوخی می‌کند.
امتیاز دیگر «نون خ» در توجه به مسائل اقتصادی است. سطح اقتصادی اهالی روستا متوسط است؛ گاهی کمی بالای متوسط و گاهی پایین‌تر از آن. هم‌ولایتی‌های نورالدین همیشه دغدغه اشتغال و درآمدزایی دارند و سر خرج کردن 50 یا 100 هزار تومان چانه می‌زنند. این وضعیت اقتصادی برای بسیاری از بینندگان «نون خ» آشناست و همین هم یکی دیگر از دلایل محبوبیت این مجموعه است. عموم مردم، نورالدین و دخترهایش و کیوان و عمو کاووس و... را می‌شناسند و با آنها همذات‌پنداری می‌کنند و خوب می‌فهمند چرا عمو کاووس با شنیدن هزینه هتل عصبانی می‌شود یا چرا سلمان نمی‌تواند برای شیرین لباس سنتی بخرد. همه این‌ها مطمئناً نتیجه این است که سعید آقاخانی و دیگر عوامل مؤثر در کیفیت محتوایی، حال و هوای جامعه را می‌شناسند و همین شناخت باعث می‌شود هر پنج فصل «نون خ» با وجود نوسان کیفی، پر بیننده باشد.
دغدغه آقاخانی نسبت به اعتلای ایران اسلامی از هر نظر را هم چه در مقام کارگردان این مجموعه ارزشمند و چه در جایگاه حقیقی با چشم غیرمسلح می‌توان دید. در کلیت این پنج مجموعه، این عشق و علاقه را چه در معرفی محصولات زراعی، صنعتی و هنری و چه در پافشاری در به بازی گرفتن شخصیت‌هایی از استان‌های مختلف و چه در نمایش مناظر دیدنی و گردشگرپذیر، حتی به بهانه عنوان‌بندی شاهدیم. جدا از کارگردانی «نون خ» نیز آقاخانی به ویژه در جریان فتنه پاییز 1401 به خوبی نشان داد با بعضی همکارانش تومنی هفت صنار فرق دارد؛ و البته تاوانش را هم با بد و بیراه شنیدن‌های ویژه «ز.ز.آ»یی داد.
با این توصیفات اینکه مدیران صدا و سیما قدر چنین مجموعه‌ای را بدانند و برای ادامه کار از آقاخانی و همکارانش حمایت کنند، کاملاً طبیعی است. آنچه عجیب است انتقادات تند و تیز بعضی فعالان انقلابی با نگاه بدبینانه به بعضی دیالوگ‌ها یا صحنه‌ها است، یا اخباری که از مذاکره با بعضی سریال‌سازان -مشهور به موضع‌گیری‌های سیاه‌نمایانه- به گوش می‌رسد.