مطالب دوستان ghorbani2

اما شبهه ی مغز درون خمره که به نظر می رسه همون شبهه شیطان فریبنده دکارت باشه، از طرف شکّاکیّون مطرح شده. در واقع صورت منطقی استدلال اینطوره: اگر من نمى‏‌دانم که مغز در خمره نیستم، پس هیچ چیز دیگرى را هم نمى‌‏دانم‏،  و لکن من نمى‌‏دانم که مغز در خمره نیستم پس هیچ چیز دیگرى را هم نمى‌‏دانم‏ شکّاکیون با این سفسطه قصد دارند به این نتیجه برسند که با وجود اینکه قبول داریم که اصل واقعیتی هست اما دست ما از رسیدن به اون کوتاهه. به طور کلّی جوابی که میشه به این شکّاک ها -با هر نوع استدلالی که بیارند- داد اینه که از طرفی نتیجه برهان شما اینه که برای ما معرفتی نسبت به واقع پیدا نمیشه از طرفی این نتیجه رو یقینی می دونید و سعی دارید اونو به عنوان یه مطلب اثبات شده جا بزنید به عبارت دیگه:  استدلال شما «خود متناقض»ه پارادوکسیکاله شما فقط می تونید بگید «لا ادری» (نمی دانم)! چون بالکل معرفت به خارج رو ردّ کردید پس همین ردّ شما هم مشکوکه و امر مشکوک قابل اعتنا نیست به عبارت دیگه: از شکّاک می پرسیم : به نتیجه ی برهانت و مطابقتش با واقع یقین و علم داری؟ اگر بگه: علم دارم می گیم: این خلاف نتیجه ی برهانته (نتیجه ی برهانش این بود که علم به واقعیت نمی تونیم پیدا کنیم و شک داریم که واقع باشه یا غیر واقعی که یکی دیگه به ما القاء کرده) اگه بگه: علم ندارم می گیم: پس در مورد چیزی که علم نداری سخن نگو و اجازه بده دانایان سخن بگویند. ------------------------------- خداوند به انسان ابزارهایی برای شناخت واقعیت داده است واقعیتی که جز خدا و مظاهرش چیز دیگری نیست حواسّ ظاهری مثل چشم و گوش را به ما داده تا با خارج از خود ارتباط برقرار کنیم و شناخت تجربی در حدّ اشیاء قابل تجربه پیدا کنیم قوه ی عقل به ما داده تا حتّی چیزهایی رو که از جنس مادّی نیستند بتونیم معلوم خودمون کنیم علاوه بر اینها قلب ملکوتی به ما داده که میتونیم باهاش به معراج بریم و ملکوت آسمان و زمین رو بشناسیم اینکه ما از این ابزارهای معرفتی استفاده نکردیم و بعد معرفت رو یا بخشی از معرفت رو انکار کنیم، ظلم به خودمونه ما شناخت حضوری نسبت به خودمون داریم من می دانم که هستم و اگه بیشتر سر به گریبان فرو ببرم بیشتر خودم رو خواهم شناخت و خواهم دید که چه موجود عمیقی هستم به عمقِ همه ی هستی أ تحسب انّک جرم صغیر؟ .... و فیک انطوی العالم الاکبر (شعر امیرالمومنین) حالا راه در اومدن از شکاکیّت و پاره کردن زنجیر مادی گرایی ، حرکت برای شناختِ خوده همون سر به گریبان فرو بردن و خودیابی فرار از الیناسیونی که فرهنگ و تمدن غرب ما رو دچارش کرده انسانی شدیم که اسیرِ القائات یک دانشمند شیطانی شدیم هر چه خواسته و می خواهد به ما القاء می کند همه ی ابزارهای معرفتی ما را کور کرده از چیزی که باید از تعفّنش فرار کنیم، خیال می کنیم که لذّتش را می بریم! همه ی ادراکات ما را در جوّی مسموم محاصره کرده اند و مدام هرچه داده ی شیطانی می خواهند به آن تزریق می کنند و از چپ و راست و بالا و پایین به آن هجوم می آورند این ولایت شیطانی را خودمان با اختیارمان به شیطان دادیم خودمان مغزمان را در آوردیم و در شیشه آزمایشگاهی شیطان گذاشتیم تا هر چه خواست درونش تزریق کند و اگر خدا نبود هیچوقت مغزمان را پس نمی توانستیم بگیریم! -------------------------------------------- خودِ این کسی که می گه یحتمل مغز درون خمره باشم و باورهایم همگی خلاف واقع، خودِ این شخص به این حرفش باور دارد و آنرا مطابق واقع می داند یا فقط می گوید شاید؟ اگر آنرا مطابق واقع می داند پس مغز درون خمره نیست و اگر آنرا مطابق واقع نمی داند پس خودش خودش را ردّ کرده و به حرفش اعتقادی ندارد و آنرا مطابق واقع نمی داند. اما از جهتی دیگه میشه گفت: درون خمره بودن مغز نیازمند اثبات است و این آقای مدّعی باید دلیل اقامه کنه که مغز در خمره است ما می گوئیم چیزهایی که ادراک می کنیم با حواسّ سالممان مطابق واقع هستند. می گوئیم مغز درون خمره نیست. کسی که منکر چیزی است که نباید دلیل بر عدم بیاورد! ما خودمان خودمان را ادراک می کنیم و یقین داریم که هستیم. این یقین ما قابل شکّ نیست چون علم حضوری است. با چشم سالممان از فاصله ی مناسب کسی را می بینیم و با او صحبت می کنیم و او جوابمان را می دهد.  ادراک می کنیم و از عالم اثر می پذیریم و بر آن اثر می گذاریم اینها همگی حقیقی است همان شخص شک گرا هم که در همه چیز شک دارد و می گوید ما به چیزی علم پیدا نمی کنیم چون راه علممان بسته شده و حتّی در وجود خودش هم شکّ دارد باید او را متوجه خودش کنیم. من چشمم سالم است پس درست می بینم و عالم را کشف می کنم این آتشی که دستم را سوزانده واقعی است چون آثار واقعی دارد صرف داده های صوری نیست که آثاری نداشته باشند ----------------------------------------------------- توجه داشته باشید که شکاکیّت که در یونان باستان مطرح بوده به صورتهای جدیدی ظهور کرده و به قول شهید مطهری: اکثر فلاسفه اروپا تمایل به شکاکیت دارند. مثلا کانت با نظریه ای که در مورد ذهن و دریافهای اون داده یک نوع شکاکیت رو قبول کرده و دیگران هم به همین صورت. حکمای اسلامی با بحث وجود ذهنی و تبیین نحوه ی ارتباط انسان با خارج و علم پیدا کردنش، این شبهات سوفسطائیان و شکاکان را جواب داده اند. علامه طباطبایی در فصل هشتم از مرحله ی یازدهم (علم و عالم و معلوم) هم در بدایه و هم در نهایه شکاکیون را به چند دسته تقسیم فرموده و استدلالات آنها را آورده و با برهان ردّ کرده مقاله دوم اصول فلسفه و روش رئالیسم در مورد اقسام سفسطه است و به  سپتى‏سيسم‏ که همون شک گراییه اشاره شده  خوندن اینها میتونه مفید باشه در همین کتاب در مقاله ی چهارم در بحث ارزش معلومات درباره شکاکیون مباحث جذابی ارائه فرموده ایشان (شهید مطهری) در بخشی از این کتاب می نویسد: پس از انقراض مكتب شكاكان- كه تا سه چهار قرن بعد از ميلاد ادامه داشت- تمام فلاسفه چه در اروپا و چه در ميان مسلمين- بر اساس مسلك جزم و يقين قضاوت مى‏كردند- و هيچ كس در قدر و ارزش ادراكات ترديد نمى‏كرد- تا آنكه از قرن شانزدهم به بعد حوادثى در اروپا پديد آمد- و تحولاتى در جهان دانش رخ داد- كه مسئله ارزش معلومات- دوباره مورد توجه قرار گرفت-. تقريبا همان وضعى كه در يونان باستان- در قرن پنجم قبل از ميلاد موجب شد- كه عده‏اى از دانشمندان آن سرزمين- از علم بكلى سلب اعتماد كنند- و راه سفسطه را پيش بگيرند- در قرون جديده در اروپا تجديد شد- و چنانكه ميدانيم ايده‏آليستهائى- مانند بركلى و شوپنهاور «2» در اروپا پيدا شدند- كه آراءشان نظير آراء پروتاغوراس «3» و گورگياس- «4» از سوفسطائيان يونان قديم است- و مسلك‏ها و طريقه‏هائى در باب ارزش معلومات- پديد آمد- كه نتيجه منتهى بمسلك شكاكان پيروهونى مى‏شود- مانند مسلك نسبيون جديد كه قبلا شرح داده شد- و مسلك كريتى‏سيسم- و عقيده ماترياليسم ديالكتيك- در باب ارزش معلومات كه قبلا اشاره شد- و بعدا توضيح داده مى‏شود-. همين امر موجب شد كه در قرون اخيره فلسفه اروپا- بر محور مسائل‏ مربوط به علم دور بزند- و دانشمندان تحقيقات مختلفى در اين باب بنمايند- و مى‏توان گفت در دوره جديد- اعتقاد ارزش مطلق معلومات- به نحويكه در قديم معمول بود- بكلى منسوخ شده است-. ----------------------------------------------------- شخصی که درگیر این شبهه شده حتماً از خودش بپرسد که: آیا نسبت به این شکّاکیّتم شکّ دارم یا مطمئنّم که شکّاک هستم؟ به عبارت دیگه: آیا این شکّم مطابق واقعه یا یه توهّم بیشتر نیست؟ اگه اونو یک امر واقعی می دونه، پس لا اقلّ به یک ادراک واقعی در درون خودش اذعان کرده و وقتی این یک مورد از ادراکاتش واقعی است بیشتر با خودش کلنجار برود تا بفهمد مابقی ادراکاتش هم واقعی است . به این صورت از دست این نوع وسواس ذهنی خارج خواهد شد.