سوال اعتقادی/ اخلاقی : همسرم اصلا اعتقادی به نماز روزه و اعمال مذهبی ندارد

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از اعتماد و ارتباط شما با مجموعه اندیشه برتر

چالشی که باهاش مواجه هستید رو درک می کنم، متاسفانه خیلی از افراد جامعه به این قضیه دچار هستند، هم کسانی که قبلا تقیدات دینی داشتند و پایبند به شرعیات بودن و الان سهل انگاری می کنند و هم کسانی امثال شما که در ضمن پایبندی خودشون نسبت به امور عقیدتی که با این تقید سلامت دنیا و خوشبختی آخرت رو برای خودشون خریدن اما با این چالش مواجه شدن که شاهد ترک شرعیات یک یا چند تن از اهالی خانواده خود هستند.
هر چند قبول دارم که شما دوست دارید و دوست داشتید که در زندگی با کسی همسفر و همنشین بشید که مثل شما متعهد و مقید به شرعیات باشه، اما نکته ای که هست نباید این قضیه باعث بشه که زندگی شما تحت الشعاع قرار بگیره، یعنی عمل با وظایف، عشق ورزی و همسرداری شما نباید به امور فردی و عبادی شوهرتون گره بخوره، شما در همین امر همسرداری با همین خوبی ها و نقاط ضعفی که داره می تونید برای خودتون فضیلت کسب کنید.شوهرتون رو  با همین شرایطی که داره، بپذیرید، اصل پذیریش اولین قدم هست که شما با این اصل آرامش خودتون رو حفظ می کنید و می تونید بهترین تصمیم رو برای برون رفت از این چالش اتخاذ کنید.

شما با دو چالش مواجه هستید یکی شوهر شما و دیگری فرزندتون که گاهی مجبورید این وضعیت شوهرتون رو در ذهنش تطهیر یا توجیه کنید.
اما شوهر:
از اینکه می فرمایید شوهر شما در برهه ای نمازهاش رو می خونده اما سهل انگار بوده، این نشون دهنده این هست که ایشون نیاز به یک تلنگر و آگاهی بخشی داره، ایشون دچار غفلتی شده که نوع افراد جامعه بهش دچار شدن، گاهی رفیق، گاهی محیط، گاهی روزمرگی، گاهی شبهاتی که پیش میاد و شخص برای حلش اقدامی نمی کنه و گاهی کثرت افراد بی نماز در جامعه باعث میشه که شخص انگیزه اش رو برای نماز خوندن از دست بده،
این که گفته میشه باید اصول دین رو از ابتدا با عقل ودلیل و منطق برای خود نهادینه کرد، در این جور مواقع مفیده، وقتی عقل آدمی گفت که این جهان زیبا و منظم خدایی داره و ما در این دنیا ماندنی نیستیم کما اینکه هر روز مرگ نزدیکان رو به چشم خود می بینیم اما یادمون می ره و غفلت سرتاپا ما رو فرا میگیره که ممکنه همین مرگ هم سراغمون رو بگیره و در دنیای برزخ و قیامت به همین نمازی که الان به دید حقارت بهش نگاه می کنیم، بسیار نیازمند خواهیم بود به نحوی که قبولی هر کار خوبی منوط به قبولی همین نمازی است که در دنیا می خوندیم.

خلاصه آنچه وظیفه شماست اینه که با زبان خوش شوهر تون رو از این غفلت بیرون بیارید. نیازی به تحکم و زور نیست، مهم این هستش که غبار این غفلت رو از ایشون کنار بزنید و ایشون رو به حکم عقل و شرع دعوت کنید. شما فقط وظیفه گفتن دارید و لو اینکه نتیجه ای نگیرید، که در این صورت تکلیفی ندارید، یعنی شما مکلف به نتیجه نیستید، فقط مکلف به گفتن و توصیه کردن هستید. که طبعا این قضیه با یک گفتگوی صمیمانه توسط شما یا کسی که شوهر شما سر حرفش حساب می بره انجام بیفته. یا اینکه نهایتا همین جواب رو بهشون ارائه بدید، شاید خدا در ایشون خیری دید و به قول معروف یخ دلش آب شد ، با عقل خدادادی دوست شد و مجددا با خدای خودش مثل گذشته آشتی کرد و در آغوش خدا قرار گرفت. و به آرامش واقعی برسن و از افسردگی که خیلی ها دچارش هستن با اتصال به منبع آرامش و حقیقت ازلی و ابدی رها بشن.

اگر هم خود شما می خواهید این کار خداپسندانه رو انجام بدید، باید در یک موقعیتی که خدمتی به شوهرتون کرده اید (مثلا عصرانه آوردید یا...) اون هم بعد از تمجید و تعریفاتی که از ایشون می کنید (مثلا تشکر از زحماتی که برای زندگی می کشه، از این تکیه گاه زندگی شماست و ...)

قران این تکلیف رو نسبت به اهالی خونتون بخصوص شوهر تعیین کرده به این دو آیه دقت بفرمایید:

1- «یا ایُّها الذّینَ آمنوا قوا أنفُسَکُم و أهلیکُم ناراً وَقودُ‌ها النّاسُ و الحجارةُ علی‌ها ملائکَةُ غلاذٌ شِدادٌ لا یعصون اللهَ ما أمرَهُم و یَفعَلونَ ما یُؤمرون»(تحریم /6)؛ «‌ای کسانی که ایمان آوردید، خود و خانواده‌تان را از آتش دوزخی که هیزم و آتش آن مردم و سنگ‌ها هستند، حفظ کنید که مأموران آتش، فرشتگان بسیار خشن و سختگیر می‌باشند که هرگز نافرمانی خدا نمی‌کنند و آنچه به آن‌ها گفته می‌شود فوری انجام می‌دهند.»

2-«وَ أْمُرْ أَهْلَک بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَیها [طه/ 132]؛ اهل خود را به نماز دستور بده و در این موضوع صبر و مقاومت داشته باش».

اما نحوه ورود و گفتگو بسیار متعدد هست که طبق سلیقه شما و روحیات شوهرتون می تونید به کار بگیرید.

همانطور که عرض شد،عامل اصلی ترک نماز، غفلت هستش بخصوص فضای مجازی که آدم رو بیش از پیش از واقعیتها غافل کرده و قدرت تأمل و تفکر رو از آدمی گرفته. اگر بتونید شما با گفتگویی که نسبت به شوهرتون دارید بتونید شوهرتون رو به تامل وادارید که به قول معروف توی خودش بره و واقعا ذهنش رو درگیر کنید، خیلی از راه رو رفتید. ازشون بخواهید که در قبال گفتگوی که من با شما دارم توقع جواب ندارم، که فقط می خوام تامل کنید و بس
شما چه بسا با یک گفتگوی و حتی یک سوال ساده می تونید به ایشون تلنگر بزنید

مثلا بپرسید: چه کسی تو رو آفریده؟ چه کسی در شکم مادر، تو رو به بهترین شکل رشد و تغذیه کرده به گونه ای که هیچ دست آدمی به تو نرسه؟ چه کسی تو رو در این زمان و این مکان آفریده و در زمان و مکان دیگر خیر؟ ایا اون موقع که در رحم مادر بودی فکر می کردی جهان بیرونی هم وجود داره؟ احتمال می دی دنیای دیگری فراتر از این دنیا وجود داشته باشه که دیگه مجالی برای برگشت به این دنیا نباشه همانطور که دیگه نمیشه به دنیای رحم برگشت؟
شما که برای فردا یا چند روز آینده یا دو و سه هفته آینده برای زندگی دنیایی برنامه داری و گاهی برای سفری که میخوای بری مقدمه چینی می کنی، برای 200 سال دیگه چه برنامه ای داری، برای ادامه حیات در اون دنیا به چه چیزی نیاز هست و چقدر بهش اهمیت دادی؟ اصلا چقدر برای خودت و آینده خودت ارزش قائلی که در صدد تامین مقدمات باشی؟ الان فلانی و فلانی و فلانی که گاهی ازشون یادی می کنی و از دنیا رفتن، و گاهی برای شادی روحش صلوات میفرستی، الان دقیقا کجا هستن؟
و از این جور سوالات
متاسفانه دنیای امروز ما بخصوص فضای مجازی کاری کرده که ما در زمان حال خودمون محصور و زندانی بشیم، نه از گذشته خودمون خبر داریم و نه از آینده ای که در پیش رو داریم. عقل میگه این بی خبری ها رو باید با خالق هستی در میون گذاشت که زیر و بم جهان دستشه (که با مراجعه به قران میشه این معما رو حل کرد)

در ادامه و اطلاع از گستره بحث حتما لینک زیر رو ملاحظه بفرمایید

http://btid.org/node/217927

در مورد پسرتون هم لازم هست که از الان بهش شناخت کافی رو در مورد چرایی نماز و کیستی خدا و جهان بدید، و اینکه به پسر خودتون یاد بدید که وقتی کاری درست باشه (مثل تشکر از دیگران بابت زحمتی که می کشن)، عمل کردن یا نکردن دیگران تغییری در "خوب بودن" این کار نمی دن. به پسر خودتون یاد بدید که گاهی آدم بزرگا اشتباه می کنن. و وقتی اشتباه می کنن و لو اینکه صدها نفر این کار اشتباه رو انجام بدن بازم اشتباهه، و اینطور نیست که مثلا اگر همه مردم گفتن دو دو تا 5تا میشه، اشتباه اونها، حقیقت رو عوض نمی کنه!

مثلا از پسرتون اعتراف بگیرید که آیا تشکر از خدا بابت نعمتاش کار خوبیه یا بد؟ طبعا خوب.
بعد بپرسید که اگر کسی تشکر نکنه چی؟ کار خوبیه یا بد؟ طبعا بد.
بعد سوال کنید که اگر آدم بزرگا این کار خوب رو کنار بزارن، باعث میشه که این کار خوب، از وصف خوب بودنش بیفته؟
خلاصه به پسر خودتون یاد بدید که کار خوب همیشه خوبه، و نباید خوب بودن یا بد بودن رو از نحوه عملکرد مردم فهمید.
کسی که نماز رو به نشونه تشکر از خدا نمی خونه، کار اشتباهی می کنه. هر کسی که باشه فرقی نمی کنه، در هر زمان و مکانی که باشه فرقی نمی کنه

در مورد تشویق پسرتون به نماز هم می تونید به لینک زیر مراجعه بفرمایید و در نهایت اگر سوال یا ابهامی در جواب بود بفرمایید

http://btid.org/node/197679

از خداوند برای شما در این کار جهادگونه و خداپسندانه توفیقات روزافزون خواستاریم

موفق باشید، همیشه