تقوا، آن است که (حتّی در مناظره) بتوان الفاظ را کنترل کرد. الفاظ بی‌ادبانه، نشانگر ضعف درونی است.
تقوا، نیروی کنترل کننده انسان در زمان اقدام به اشتباه است. از این رو تقوا، نشان دهنده عقل انسان نیز هست. عدم کنترل مناسب زبان نشان دهنده ضعف قوّه بازدارنده درونی(تقوا) است. با نظر به این شاخصه، میتوان اصلح را نیز درست انتخاب کرد. الفاظی که بر زبان مناظره کنندگان جاری می‌شود، ملاک ساده‌ای برای تشخیص قدرت عقلانیّت و نیّت درونی آنهاست. بر این اساس کسی که در زمان عصبانیّت، بهترین کنترل را در استخدام الفاظ دارد مورد اعتمادترین فرد در سپردن مسئولیّت‌های مهم است و میتوان مطمئن بود که با رسیدن به قدرت، در هیچ شرایطی، منافع مردم را فدای منافع خود نمی‌کند. امام باقر(علیه السلام) می‌فرمایند: «إِنَّ هذَا اللِّسانَ مِفتاحُ كُلِّ خَيرٍ و َشَرٍّ فَيَنبَغى لِلمُؤمِنِ أَن يَختِمَ عَلى لِسانِهِ كَما يَختِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ؛ به راستى كه اين زبان، كليد همه خوبي‌ها و بدي‌هاست؛ پس سزاوار است كه مؤمن بر زبان خود مُهر زند، همان گونه كه بر (كيسه) طلا و نقره خود مُهر مى زند.»(تحف العقول ص 298) با مرور الفاظ استفاده شده توسّط نامزدهای ریاست جمهوری، میتوان رده‌بندی واقعی برای تشخیص هر چه بهتر گزینه اصلح به دست آورد.