عاقبت مدارا در برابر گناهان

امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرماید: «امر به معروف و نهی از منکر واجب عظیمی است که بوسیله آن واجبات دیگر اقامه می شوند.» (اصول کافی، ج‏5، ص55) و مومنین کسانی هستند که اقامه کننده‌ی این دو فریضه‌ی عظیم الهی باشند؛ لذا قرآن کریم وقتی مومنین را معرفی می‌کند اول صفتی که برای آنان ذکر می کند، امر به معروف است و به دنبال آن بقیه صفات مومنان را ذکر می کند و می‌فرماید: «وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ [توبه/71] مردان و زنان باايمان، ولىّ (و يار و ياور) يكديگرند؛ امر به معروف، و نهى از منكر می‌كنند؛ نماز را برپا مى‌‏دارند؛ و زكات را مى‌‏پردازند.» و مومنینی که با وجود توانایی بر امر به معروف از انجام آن خودداری می‌کنند علاوه بر خسران دنیوی عاقبت بدی در قیامت دارند چون پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره‌ی کسی که این دو واجب الهی را ترک کند می‌فرماید: «قسم به کسی که جانم در دست اوست، برخی از امّتم در قیامت به صورت خوک و میمون محشور می شوند، بخاطر مدارا کردن آنها در برابر معاصی و خودداری از نهی از منکر در حالی که قدرت آن را دارند.» (کنز العمال، ج3، ص83)

پی نوشت
كلينى، محمد بن يعقوب‏، أصول الكافي‏، كتاب فروشى علميه اسلاميه،‏ تهران.‏
كنز العمال في سنن الأقوال والأفعال، المتقي الهندي، مؤسسة الرسالة، الطبعة الخامسة، 1401هـ.