تقدیر

توی یك كانال پناه گرفته بودیم... عراقیها ما را محاصره كرده بودند. فاصله‏ ى ما با دشمن كمتر از صد متر بود...
شهید فرهاد آزاد بالاى كانال در حالی که یك بی‏سیم به كمر بسته بود، ایستاده بود..
صدا زدم: «فرهاد! بیا پایین توی كانال، این جا امن‏تره؛ می‏زنندت».
یه تبسمى كرد و گفت: «تقدیر هرچه هست همان می‏شود».
مدتى بعد پشت كانال پناه گرفت و شروع به خوندن نماز کرد. توی یه لحظه خمپاره‏اى كنارش نشست ...
قصد داشتم خود را بالاى سرش برسونم كه خمپاره دیگرى درست روى پیكرش اصابت كرد و او همچون گلى پرپر شد.

(مجله‏ ى جانباز، ش 102، مرداد 77، ص 21)
راوى: غلامرضا رجایى