كسي كه به كار گروهى خوشنود باشد مانند آن است كه با ايشان در آن كار همراه بوده باشد. چون رضایت به کار زشت مستلزم دوست داشتن آن است و آن از صفات رذيله و گناه و مستحقّ كيفر مى باشد.
امیرالمومنین (علیه السلام) می فرمایند: «الرَّاضِي بِفِعْلِ قَوْمٍ كَالدَّاخِلِ فِيهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِي بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَى بِهِ [1]
كسي كه به كار گروهى خوشنود باشد مانند آن است كه با ايشان در آن كار همراه بوده (چون رضایت به کار زشت مستلزم دوست داشتن آن است و آن از صفات رذيله و گناه و مستحقّ كيفر مى باشد) و (امتياز بين كننده كار و راضى بآن اينست كه) بر هر كننده كار باطل و نادرست دو گناه است (يكى) گناه بجا آوردن آن، و (ديگرى) گناه رضا و خوشنودى به آن (كه در نيّت و دل است).
پی نوشت:
[1]. ترجمه وشرح نهج البلاغه(فيض الاسلام)، ج 6 ص 1164