مِن مَواعظ علی بن الحسین(علیه السلام): و قال لَه رَجل: اِنِّی لَاُحِبُّک فِی الله حُبّاً شَدیداً، فَنَکَس(علیه السلام) ثُمَّ قال: اَللّهمَّ اِنِّی اَعوذُ بِکَ اَن اَحَب فیک و اَنت لی مُبغض ثُمَّ قال له:اُحِبُّک لَلَّذی تُحِبُّنی فیه.[1]
مردی به آن جناب عرض کرد: من شما را برای خدا خیلی دوست دارم. حضرت اندکی سر به زیر افکند، سپس فرمود: خداوندا! به تو پناه می برم که مردم مرا برای تو دوست دارند و تو مرا دشمن داری. آنگاه فرمود: من نیز تو را برای همان خدایی دوست دارم که تو در راه او به من محبت داری.
رهبر معظم پس از بیان حدیث در ابتدای درس خارج از فقهشان، در بیان مفهوم حدیث می فرمایند:
نکته اساسی که در این بیان وجود دارد و درس بزرگی برای ماست، توجه فوری به خطری است که در برابر چنین پدیده ای ( محبوب بودن نزد مردم به خاطر خدا) انسان را تهدید می کند.
لذا وقتی آن مرد به حضرت عرض می کند که شما را برای خدا دوست دارم، نمی فرمایند: از تو متشکرم، یا خدا را بر این محبوبیت سپاس می گویم، بلکه می فرمایند:« پروردگارا پناه به تو می برم از اینکه مردم مرا به خاطر تو دوست داشته باشند، ولی تو مرا دشمن داشته باشی» و این خطر بزرگی است برای ما؛ نکند که مردم فکر کنند ما مخلصانه برای خدا کار می کنیم و در راه او قدم می زنیم، اما حقیقتا این طور نباشیم، و ظاهر و باطنمان یکی نباشد و یا با اعمال خود موجبات غضب الهی را در خود به وجود آورده باشیم. در این صورت است که مردم به خاطر خدا ما را دوست دارند، ولی خداوند- نعوذ بالله- دشمن ما می باشد.
پی نوشت:
[1] تحف العقول، ص282
[2]حدیث نور، جمعی از نویسندگان موسسه اندیشه سبز ثقلین، انتشارات امام عصر(عج)