تجارت در عرصه بین‌الملل زمانی که حائز منفعت باشد باعث قدرتمندی کشورها در عرصه‌های مختلف سیاسی فرهنگی و اقتصادی می‌شود. از ویژگی های موفقیت تجارت پرسود دراز مدت بودن آن است. امروز بسیاری از کشورها از قراردادهای تجاری کوتاه مدت خودداری می‌کنند. قراردادهای بلندمدت عامل ثبات منفعت های حاصل از مبادلات تجاری خواهد شد. مسئله‌ای که کشور ما ایران سالیانی با آن روبرو است این است که کشورهای غربی به سرکردگی ایالات متحده هرگونه همکاری با ایران را ممنوع اعلام کرده و حتی برخی از کشورهای شرق را نیز از همکاری با ایران برحذر می‌دارند. در این صورت طبیعی است ایران برای جبران عدم همکاری به تعامل سازنده و دراز مدت با کشورهای منطقه و شرق آسیا روی بیاورد. یکی از متحدین ایران که ایران نسبت به همکاری با این کشور در جهت مقابله با تحریم‌های غرب امیدوار است کشور چین است. ایران و چین در عرصه حاکمیتی اشتراکات مختلفی با یکدیگر دارند. دو کشور از خودمختاری ملی‌شان به شدت دفاع می‌کنند. هردو کشور نسبت به استفاده تحریم توسط ابرقدرت‌های غرب به عنوان اهرم فشار نسبت به کشورهای ناهمسو مخالفت شدید دارند و نسبت بسط رویکرد دموکراسی بومی در کشورشان اهتمام می‌ورزند. بدین سبب هردو کشور برآن شدند تا با توسعه همکاری اقتصادی و تجاری و طرح و اجرای یک برنامه همکاری جامع در قالب قرارداد ۲۵ ساله در جهت همبستگی بیش از پیش دوکشور بردارند.
دولت ابراهیم رئیسی در طول چندماهه اخیر با رویکرد مطلوب تعامل بیش از پیش با کشورهای همسایه مسیر سیاست خارجی کشور را از جاده ناهمگون غربگرایی تغییر داده است و امید است این مسیر با قوت بیشتر ادامه پیدا کند. متاسفانه دولت یازدهم و دوازدهم با سیاست نامطلوب خسارت آمیز و بی‌نتیجه نگاه به غرب سالها فرصت تعامل با کشورهای همسایه به ویژه شرق آسیا را از دست داد. همگان به یاد دارند زمانی که دولت مسرور از توافق برجام و شادمان از روی آوردن شرکت‌های غربی در جهت سرمایه‌گذاری در کشور بود آنگاه دولت در اشتباهی کاملا استراتژیک دست رد به سینه کشورهای شرق آسیا همانند چین برای سرمایه گذاری در کشور زد. اشتباهی که وزیر خارجه وقت (جواد ظریف) بدان اعتراف نمود.
توافق 25 ساله با چین و رویکرد تعاملی دولت سیزدهم با کشورهای غرب آسیا تغییر ریل سیاست خارجی کشور از مسیر غربگرایی است.