-جناب آقای حسن روحانی که روزی فکر می‌کرد باید افتخار برجام را به نام خود ثبت نماید و بی‌درنگ بدین منظور، تمامی مسئولیت آن را پذیرفت، امروز که یار برجامی وی یعنی آقای تاجزاده با وقاحت برجام را به پای رهبری می‌نویسد، باید در راستای قبول مسئولیت برجام، دروغ بزرگ آقای تاجزاده را تکذیب نماید.
هنوز مدت‌زمان زیادی از دیدار رهبری معظم انقلاب با مردم تبریز نگذاشته است که سخنان ایشان، مصداق یافته و لجن‌پراکنی برخی، باعث تأیید سخنان ایشان گردید و اثبات شد که دیدگاه رهبری معظم انقلاب ناشی از اشراف به جریان نفوذ و شناخت ستون پنجم دشمن است.
مصطفی تاجزاده که طی چند سال گذشته در راستای جابه‌جا نمودن حقایق و جا زدن جلاد به جای شهید، به تویيت پراکنی مشغول است، در تازه‌ترین نمونه از وادادگی مستانه خویش، گفته است:
«رهبر: (بعضی از تذکرات سال ۹۴ و ۹۵ در برجام رعایت نشد و مشکلات بعدی که همه مشاهده می‌کنند، پیش آمد.) اگر دولت به تذکرات رهبر توجه نکرد، چرا به مجلس اصولگرا پیام دادید بدون بررسی به آن رای دهد؟ و چرا از شورای نگهبان خواستید مصوبه مزبور را بلافاصله تایید کند؟»
جناب تاجزاده در حالی که بانیان برجام در حافظه تاریخی مردم ایران شناخته‌شده هستند به دروغ‌پردازی رسانه‌ای پرداخته و شگفت‌آورترین گونه دشمنی با رهبری معظم انقلاب را رونمایی کرده و تلاش نموده است تأیید رهبری! را عامل برجام معرفی کند.
این ادعاهای گزاف در حالی است که موضع رهبری در برجام کاملاً آشکار بوده و ایشان با وجود احتمال اینکه مذاکره‌کنندگان وقت، منافع ملی و امتیازات قوی ایران را در مقابل یک توافقنامه سست و کم‌ارزش به حراج بگذارند، تمامی نقطه نظرات خویش را به عنوان خطوط قرمز نظام در پیشگاه مردم مطرح و آن را برخلاف سیره سیاسی خویش که تذکر خصوصی به مسئولان است، با مردم در میان گذاشتند.
علیرغم طرح عمومی منافع غیرقابل مصالحه و مذاکره نظام توسط رهبری، اما مشخص گردید که دولت وقت دقیقاً در همان زمانی که پیوسته بر ایستادگی و پافشاری بر مطالبات رهبری تاکید می‌کرد، مشغول عبور از این خطوط قرمز بوده و یک به یک آن را در پای میز مذاکره به دشمن واگذار کرده است.
پس از باختن قمار مذاکره بر سر پیشرفت و آینده ایران اسلامی، عملیات رسانه‌ای گسترده‌ای برای بزک کردن و غرورآفرین نشان دادن برجام تدارک دیده شد و در حالی که متن آن به درستی از سوی افکار عمومی و مجامع نخبگانی تجزیه و تحلیل نشده بود، بانیانش قهرمان نامیده شده و رپرتاژهای خبری فوق‌العاده‌ای بر لزوم اجرایی شدن سریع آن صورت گرفت؛ به گونه‌ای که وانمود شد هر ثانیه تأخیر در اجرای آن، برابر با از دست رفتن منافع بی‌شمار و نوعی خیانت محسوب گردید.
در این فضای سنگین بنفش که متن برجام نوشته شده و امضای کشور بر پای آن قرار گرفته بود و دولتمردان بدون معطلی برای چیدن گلابی برجام و حل شدن مشکل آب خوردن مردم، بر طبل اجرایی شدن آن با تصویب در مجلس شورای اسلامی می‌کوبیدند، پیش‌بینی‌ها حکایت از اکثریت داشتن برجام‌گرایان در مجلس داشت و مشخص بود که مجلس همسو با دولت اعتدال، آن را تصویب خواهد کرد، اما در یک عملیات روانی و با محوریت آقای لاریجانی، تعداد اندکی که تصمیم گرفته بودند از فرصت تاریخی به وجود آمده در مجلس استفاده کرده و فریاد مخالفت با برجام تحمیلی را بلند کنند، به شدت تحت‌فشار قرار گرفته و افزون بر تریبون ندادن به آنها، در گوشه و کنار مجلس، زمزمه پیام رهبری مبنی بر ضرورت تصویب برجام، آنها را از هرگونه روشنگری از ماهیت متزلزل برجام بازداشت. شایعه حمایتی که با توجه به تذکرات صریح رهبری انقلاب هیچگاه مورد قبول مخالفان برجام واقع نشد و آنان با اشک و فریاد شاهد یکشنبه سیاه مجلس با بازیگری ناجوانمردانه مردان دولتی و رجال مجلسی بودند.
تصمیم رهبری برای اجازه دادن به دولت اعتدال برای پیاده ساختن افکار خوش‌بینانه‌اش، موجب نگشت که رهبری معظم مرز و فاصله خویش با برجام را حفظ نکنند، بلکه ایشان در زمان جشن‌های خیابانی برجامیان، آنان را از خوش‌بینی به آمریکا برحذر داشتند، اما گویا برجام برای دولت حسن روحانی حیثیتی شده و آنان تصمیم گرفته‌اند به هر قیمتی آن را افتخار ملی بدانند؛ تا جایی که آقای حسن روحانی با گمان سوپرمن شدن در این ماجرا، تمامی مسئولیت آن را به عهده گرفت؛ اما امروز با آشکار شدن فضاحت برجام، و گیرکردن همیشگی آن در گلوی ملت، خبری از آقای حسن روحانی و مسئولیت‌پذیری وی نیست تا در برابر لجن پراکنی آقای تاجزاده روشن سازد که تسلیم کشور در برابر یک توافق ضعیف، محصول دیدگاه‌های خوش‌بینانه وی و تیم همراهی است که امضای جان کری را تضمین می‌دانست.
موضع رهبری در برجام کاملاً آشکار بوده و ایشان با وجود احتمال اینکه مذاکره‌کنندگان وقت، منافع ملی و امتیازات قوی ایران را در مقابل یک توافقنامه سست و کم‌ارزش به حراج بگذارند، تمامی نقطه نظرات خویش را به عنوان خطوط قرمز نظام در پیشگاه مردم مطرح و آن را برخلاف سیره سیاسی خویش که تذکر خصوصی به مسئولان است، با مردم در میان گذاشتند.