حزن حضرت زهرا(س) پس از رحلت

رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود:«وإني لما رأيتها ذكرت ما يصنع بها بعدي، كأني بها وقد دخل الذل بيتها، وانتهكت حرمتها، وغصبت حقها، ومنعت إرثها، وكسر جنبها وأسقطت جنينها، وهي تنادي: يامحمداه، فلا تجاب، وتستغيث فلا تغاث، فلا تزال بعدي محزونة مكروبة باكية»

هرگاه به زهرايم می‌نگرم، ياد آن ستم‌هايی می‌کنم كه بعد از من در حقّ او خواهد شد. گويا می‌بينم كه ذلّت داخل خانهٔ وی شده، احترامش از دست رفته، حقّش را غصب نموده، از دريافت ارث خود ممنوع شده، پهلوی او شكسته و جنينش سقط شده است و فرياد می‌زند‌: يامُحمّداه! ولی كسی به دادش نمی‌رسد. استغاثه می‌كند ولي كسی به فريادش نخواهد رسيد. لذا بعد از من دائماً محزون، غصّه دار، گريان خواهد بود.

أمالی، صدوق رحمه‌الله، ص ۱۷۶