تصویب قطعنامه ضد ایرانی پارلمان اروپا درباره وضعیت حقوق بشر در ایران، یکی از بازی‌های سیاسی و نمایش‌های سفارشی است و بیش از آنکه به ضرر ایران تمام شود، به ضرر خود بانیان این طرح بوده و تنها خود آنها را مفتضح و رسوا می‌کند.
قطعنامه پشت قطعنامه، محکومیت پشت محکومیت، تحریم پشت تحریم، تهدید پشت تهدید، تنها بخشی از تلاش‌های همیشگی و تکراری دنیای غرب بر علیه کشوری است که می‌خواهد بر روی باورها و سیاست‌های صحیح و انسانی خود پافشاری کرده و زیر بار نظام سلطه نرود. آمریکا و کشورهای اروپایی از هر وسیله‌ای که بتوانند استفاده می‌کنند تا بلکه بتوانند در مقابل این اراده قرار گرفته و از گسترش گفتمان انقلاب اسلامی در سطح عالم جلوگیری کنند.
بر اساس گزارش سایت‌های خبری، پارلمان اروپا روز پنجشنبه ۲ آذر ۱۴۰۲ قطعنامه‌ای را درباره وضعیت حقوق‌بشر در ایران صادر کرد تا اتهامات خود علیه ایران از قبیل حمله به زنان، مدافعان حقوق زنان و بازداشت خودسرانه اتباع اتحادیه اروپا و ... را تکرار کند. در این قطعنامه، نمایندگان پارلمان اروپا از مقام‌های ایران خواسته‌اند که فوراً به هرگونه تبعیض علیه زنان و دختران از جمله حجاب اجباری پایان داده و تمام قوانین تبعیض‌آمیز جنسیتی را لغو کند. نمایندگان پارلمان اروپا همچنین اقدامات ایران در اموری مانند بازداشت خودسرانه، خودداری از درمان پزشکی، خشونت پلیس، شکنجه، مجازات اعدام و افزایش نگران‌کننده در تعداد اعدا‌م‌ها را محکوم کرده و خواستار آزادی فوری همه بازداشتی‌ها شدند.[1]
قطعنامه‌هایی که مقامات کشورهای غربی بر ضد ایران تصویب می‌کنند، اغلب بر اساس اطلاعات غلط و یا دروغی است که برای آن سندی درست و قطعی وجود ندارد. آنها فرهنگ منحط و شهوانی خود را حقیقت مطلق دانسته و هر که را نخواهد با ولنگاری اخلاقی آنها همراهی کند، متهم به نقض حقوق بشر می‌کنند. البته طبیعی است که اکثر قریب به اتفاق مردم ایران برخوردار از فرهنگ عفاف و حیا هستند، نمی‌خواهند غرب را در لجنزار فسادهای اخلاقی و جنسی همراهی کنند.
دشمنان کشور ایران در حالی برای حقوق بشر و حجاب اجباری اشک تمساح می‌ریزند که در برخی از همین کشورها برای حجاب اختیاری هیچ احترامی قائل نبوده و برای مثال در کشوری همچون فرانسه از ورود زنانی که با انتخاب خود بخواهند با حجاب در مراکز آموزشی حضور پیدا کنند، ممانعت به عمل می‌آورند.
تعریفی که مقامات غربی از حقوق بشر ارائه می‌دهند، تنها به منظور حفظ و تأمین منافع و حقوق مورد نظر خودشان است. آنها به جای اینکه نگران وضعیت حقوق بشر در ایران باشند، باید نگران وضعیت اسفبار تضییع حقوق زنان کشور خود باشند. آمار جرم، جنایت و تجاوز به زنان و دختران در غرب به حدی نگران کننده است که هر از چندگاهی راهپیمایی‌هایی از سوی مردم این کشورها برای توقف خشونت علیه زنان صورت می‌گیرد.[2] در همین رابطه فرنس 24 در گزارشی به آمار وحشتناک از تجاوز فیزیکی و جنسی زنان در اتحادیه اروپا پرداخته و گفته است، از هر سه زن، یک زن 15 ساله یا بیشتر، خشونت فیزیکی یا جنسی و یا هر دو را تجربه کرده است.[3] اما گویا گوشی برای شنیدن این اعتراضات وجود ندارد و همه ساله بر آمار این خشونت‌ها افزوده می‌شود.
نمایندگان پارلمان اروپا اگر واقعاً دلشان برای حقوق بشر می‌سوزد و ذره‌ای عاطفه انسانی دارند، باید مانع جنایات اسرائیل بر ضد زنان و کودکان غزه شده و اسرائیل را محکوم کنند؛ اما بی‌توجهی آنها به این حق‌کشی بزرگ و عیان و در عوض پرداختن به اتهامات اثبات نشده بر ضد ایران، نشان می‌دهد که آنها دروغگویانی هستند که تنها ادای انسانیت را در می‌آورند وفرمانبردار یهود هستند. آنها با این سیاست‌های فریبکارانه بنا دارند تا حاشیه امنی برای اسرائیل ایجاد کرده و دست آن را برای برای نقض بیشتر حقوق بشر و خشونت علیه زنان و کودکان غزه باز بگذارند.
تصویب قطعنامه پارلمان اروپا درباره وضعیت حقوق بشر در ایران، یکی از بازی‌های سیاسی و نمایش‌های سفارشی است که بنا دارد مردم جهان را به تماشای آن سرگرم کند تا توجهشان را از جنایاتی که خود اروپا و نیز در غزه می‌گذرد، منحرف کند. در شرایطی که بیشتر مردم جهان نسبت به سکوت و یا حمایت آمریکا و کشورهای اروپایی از جنایات وحشتناک اسرائیل اطلاع پیدا کرده و در حال اعتراض هستند، طراحان این قطعنامه‌ها بیش از آنکه به ضرر ایران کار کنند، به ضرر خودشان کار کرده و تنها خودشان را مفتضح و رسوا می‌کنند.
پی‌نوشت:
[1]. دویچه وله فارسی، https://zaya.io/lcgr4.
[2]. رادیو فردا، https://zaya.io/sb3v9.
[3]. فرنرس24، B2n.ir/h48427.