-عبادت، رفتاری معنوی که به عنوان شاخصه ی اصلی برقراری ارتباط با خالق یکتا در قالبهای مختلفی نظیر نماز، دعا، روزه داری و کسب دانش و امور مأثوره دیگر مطرح شده است. انسان مادی علاوه بر تقوای الهی در عدم ارتکاب معاصی و اتیان واجبات، برای صفای درون و تنویر روح الهی خویش، متعهد به عبادت و برقراری ارتباط با خدای سبحان به منظور دریافت حقائق الهی می باشد.
بسم الله الرحمن الرحیم
نوع کیفیت عبادت بندگان
عبادت، رفتاری معنوی که به عنوان شاخصه ی اصلی برقراری ارتباط با خالق یکتا در قالبهای مختلفی نظیر نماز، دعا، روزه داری و کسب دانش و امور مأثوره دیگر مطرح شده است. انسان مادی علاوه بر تقوای الهی در عدم ارتکاب معاصی و اتیان واجبات، برای صفای درون و تنویر روح الهی خویش، متعهد به عبادت و برقراری ارتباط با خدای سبحان به منظور دریافت حقائق الهی می باشد.
عبادت نقش محوری در تکامل انسان و تسلط بر غرائض نفسانی و در نتیجه سیر به سوی لقاء خدای سبحان دارد، و در اهمیت عبادت باید گفت که خدای متعال، عبادت را به عنوان علت خلقت جن و انس بیان فرموده است، خدای متعال می فرماید:((«وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الإِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ».(۱).«من جنّ و انس را نیافریدم، مگر برای آن که مرا بندگی کنند».
در روایات معصومین علیهم السلام به انواع و گروههای مختلف عابدان تصریح شده است، برخی از انسانها، خدای سبحان را از ترس آتش دوزخ عبادت می کنند، و برخی دیگر نیز به طمع بهشت و برخی دیگر نیز برای سپاسگزاری خدا را عبادت می باشد، حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرماید:((إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ رَغبَةً فتِلکَ عِبادَةُ التُّجّارِ، و إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ رَهبَةً فَتِلکَ عِبادَةُ العَبیدِ، وَ إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ شُکرا فتِلکَ عِبادَةُ الأحرارِ.)).(۲).گروهی به هوای پاداش خدا را عبادت کردند، و این عبادتِ سوداگران است؛ دسته ای از روی ترس خدا را عبادت کردند، و این عبادت بردگان است؛ و گروهی برای سپاسگزاری خدا را عبادت کردند، و این عبادت آزادگان است.
امام زین العابدین علیه السلام می فرماید:((إنّی أکرَهُ أن أعبُدَ اللّهَ و لا غَرَضَ لی إلاّ ثَوابُهُ، فأکونَ کالعَبدِ الطَّمِعِ المُطَمَّعِ؛ إن طَمِعَ عَمِل و إلاّ لَم یَعمَلْ، و أکرَهُ أن (لا) أعبُدَهُ إلاّ لِخَوفِ عِقابِهِ، فأکونَ کالعَبدِ السُّوءِ؛ إن لَم یَخَفْ لَم یَعمَلْ. قیلَ: فِلمَ تَعبُدُهُ؟ قالَ: لِما هُو أهلُهُ بِأیادِیهِ علَیَّ و إنعامِهِ.)).(۳).خوش ندارم که خدا را عبادت کنم و از آن هدفی نداشته باشم جز [ رسیدن به ]پاداش او؛ زیرا در این صورت مانند برده طمعکارم که اگر به چیزی چشم داشته باشد کار می‌کند و گرنه کار نمی کند. همچنین خوش ندارم خدا را فقط به سبب ترس از کیفر او عبادت کنم ؛ چه در این حال همچون بنده نابکاری خواهم بود که اگر نترسد، کار نمی کند. عرض شد: پس، برای چه خدا را عبادت می‌کنی؟ فرمود: زیرا او به سبب الطاف و نعمتهایش به من، سزاوار عبادت است.
منابع
۱.سورة الزاریات: ۵۶.
۲.سید رضی، نهج البلاغه، خطبه ۲۳۷.
۳.مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، موسسه الوفاء، ج۷۰، ص۲۱۰/ ۳۳.