پیغمبر گرامی اسلام و ائمه معصومین[علیهم السلام] مردم را به توجه به آخرت سوق میدادند و از گناهان دنیا بر حذر میداشتند بطوری که اگر کسی گناهی انجام میداد گناه در نظرش بزرگ و زشت جلوه میکرد، ولی از رحمت خداوند مایوس نمیکردند و مردم را به توجه و بازگشت به خیر و سعادت تشویق میکردند. پیغمبر رحمتی بود برای مردم و تکیه گاهی بود در مشکلات آنها. اگر کسی به انحراف کشیده شده و خدای ناکرده گناهی از او سر میزد سریع به محضر پیغمبر خدا[ص] شرفیاب میشد و به پیغمبر عرضه میداشت که گناهی کردم از خداوند بخواه ببرکت شما از من بگذرد و مرا ببخشد
دین ما که برترین دینهاست و آیه قرآن هم به آن اشاره دارد و میفرماید:«ان الدین عندالله الاسلام»[1] این دین در دستورات ناب و عالی آن به ما فرموده: ای بنده هروقت خطایی از تو سر زد و شیطان تو را به گمراهی کشید سریع سر به سجده بگذار و توبه کن. زیرا کسی که توبه میکند مثل کسی است که اصلا گناهی ندارد، «التائب من الذنب کمن لا ذنب له»[2] و بعد از این توبه مورد توجه خداوند قرار میگیرد. مانند بچهای که مادر از او ناراحت شده از مادر معذرت خواهی کرده و مادر او را در آغوش میکشد و گاهی تائب آنقدر مقام پیدا میکند که در درگاه الهی مورد توجه قرار میگیرد و دعایش مستجاب میشود.
مردي از انصار ميگفت: روزي بسيار گرم در خدمت رسول خدا در سايهي درختي نشسته بوديم كه مردي آمد و جامه از تن خود كَند و خود را بر شنهاي تفتيده افكند و ميغلطيد، گاهي پشت و گاهي شكم و گاهي چهرهي خود را بر آن ريگها ميماليد و ميگفت: اي نفس بچش كه عذاب خدا از آنچه با تو كردم شديدتر است، و رسول خدا به او مينگريست. آنگاه چون جامهي خود را پوشيد، پيامبر [صلّي الله عليه و آله و سلّم] با دست به وي اشاره كرد و او را فرا خواند و فرمود: اي بندهي خدا! كاري از تو ديدم كه از هيچ يك از مردم نديدم، چه چيز تو را بر اين كار واداشت؟ عرض كرد: خوف خدا. پيامبر [صلّي الله عليه و آله] فرمود: از خدا چنانكه بايد ترسيدي و پروردگارت با اهل آسمان به تو مباهات نمود. آنگاه به اصحاب فرمود: اي حاضران! نزديك اين مرد رويد تا براي شما دعا كند. نزديك شدند و وي همه را دعا كرد و گفت: خداوندا! هدايت را فرا راه ما دار، و تقوي را ره توشهي ما كن، و بهشت را سرانجام ما قرار ده.»[3]
_______________________
[1]. آل عمران، 19
[2]. الکافی ،ج ۲ ،ص ۴۳۵
[3]. علم اخلاق اسلامي-مهدي نراقي