مساله پایان جهان در سال 2012، از دید اندیشمندان مسلمان، یک پروژه شکست خورده محسوب می شود، امّا ظاهراً همچنان ادامه خواهد داشت. مباحث (تاکنون) مطرح شده در این زمینه را می توانیم در چند عنوان کلّی خلاصه کنیم: الف) گاهی به آن رنگ و بوی مذهبی داده شد؛ به این معنا که یک شخص که با عالم ماوراء ارتباط دارد یا ندارد، می شود منجی یا ضد منجی (در این مرحله برای آن تعیین وقت هم می شود).
ب) گاهی آن را در قالب یک حادثه طبیعی به افکار عمومی القا می کنند (اینجاست که طبیعت روی بد خود را به انسان نشان می دهد و نابودی محض بر کره زمین حاکم می شود).
ج) و گاهی هم پایان دنیا و نابود شدن کره زمین می شود نتیجه و مکافات عمل انسانهایی که موجب تغییرات آب و هوایی و... شده اند.
کارشناسان بر این باورند که این بحث، یک بخشی از زنجیره گسترده ناشناخته است. به این معنا که پروژه پایان جهان و یا 2012 مطرح شده است به عنوان مقدمّه؛ یا بهتر بگوییم فصلی از فصول یک کتاب ناشناخته. اینکه ممکن است در فصول دیگر این کتاب چه چیزی برای نسل ها و نوع بشر نوشته شده باشد، یک پژوهش مجزّا می طلبد. امّا آنچه مویّد این مطلب (به صورت اجمال و سربسته) است، ادامه یافتن این بحث به اشکال دیگر در افکار و اندیشه های پرورانندگان این نظریات است. به عنوان مثال، بحثی مطرح می شود به این عنوان که؛ 21 دسامبر سال 2012 روز پایان جهان است، به شرط اینکه شرایط محیّا باشد و در غیر این صورت، این مساله یک سال بعد به وقوع می پیوندد. با وقاهت کامل هم تاریخ دیگری ذکر می شود (16 سپتامبر 2013).
به علاوه مطالب دیگری که در جریانهای نوظهوری بر این قضیه تکیه دارد؛ مثلاً 2023 یا 2035 را به شکلی نو و بدیع، پایان جهان معرفی می کنند. این جریان نوظهور شباهتهای فراوانی به جریان قبلی دارد. از جمله اینکه این اندیشه های واهی با استفاده از ظرفیت رسانه ها پشتیبانی می شود. در واقع رسانه ها نقش زمینه سازی در این موضوع و راهبری افکار عمومی را ایفا می کنند. در این مرحله از این پروژه هم محصولات رسانه ای تولید شده است؛ از جمله فیلمی که ریدلی اسکات (کارگردان انگلیسی) کارگردانی کرده و با کلیپ هایی آن را پشتیبانی می کند. در این فیلم به دنبال اثبات این قضیه است که سال 2023 سالی است که بشر بر روی زمین جایگاهی مانند خدایان می یابد.(1)