فاضل محقق آقای میرزا محمود شیرازی فرمود: مرحوم شیخ محمد حسین جهرمی از فضلای نجف اشرف واز شاگردان مرحوم آقا سید مرتضی كشمیری - اعلی اللّه مقامه - بود و با شخص عطاری در نجف طرف معامله بود؛ یعنی متدرجا از او قرض الحسنه می گرفت و هرگاه وجهی به او می رسید می پرداخت.
مدتی طولانی وجهی به او نرسید كه به عطار بدهد، روزی نزد عطار آمد و مقداری قرض خواست ، عطار گفت آقای شیخ ! قرض شما زیاد است و من بیش از این نمی توانم به شما قرض دهم.
شیخ مزبور ناراحت شده به حرم مطهر می رود و به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام شكایت می كند و می گوید: یا مولای ! من در جوار شما و پناهنده به شما هستم ، قرض مرا ادا كنید.
بعد از چند روز، یك نفر جهرمی می آید و كیسه پولی به شیخ می دهد و می گوید این را به من داده اند كه به شما بدهم و مال شماست ، شیخ كیسه را گرفته فورا نزد عطار می آید و چنین قصد می كند كه تمام قرض خود را بپردازد و بقیه را به مصرف فلان و فلان حاجت خود برساند.
به عطار می گوید: چقدر طلب داری ؟ می گوید زیاد است ، شیخ گفت هرچه باشد می خواهم ادا كنم ، پس عطار دفتر حساب را آورده جمع آوری می كند و می گوید فلان مقدار (مرحوم میرزا مبلغ را ذكر نمود و بنده فراموش كرده ام).
پس كیسه پول را می دهد و می گوید این مبلغ را بردار و بقیه را بده . عطار در حضور شیخ ، پول ها را می شمارد، می بیند مطابق است با آنچه طلب داشته بدون یك فلس كم یا زیاد.
شیخ با دست خالی با كمال ناراحتی به حرم مطهر می آید و عرض می كند یا مولای ! مفهوم كه حجت نیست (یعنی اینكه عرض كردم قرض مرا ادا كنید، مفهوم آن كه چیز دیگر نمی خواهم مراد من نبوده) یا مولای من ! فلان و فلان حاجت دارم و بالجمله چون از حرم مطهر خارج می شود، وجهی به او می رسد مطابق آنچه كه می خواسته و رفع احتیاجش می گردد.
داستانهاي شگفت/آيت الله دستغيب