«چرا نام امامان ما در قرآن نيامده است؟»
پيش از پاسخ دادن به اين سؤال، بايد به اين چند نكته توجّه كنید:
1. گرچه قرآن كريم از امامان بزرگوار ما به صراحت نام نبرده; ولى در آيات زيادى از آن ها ياد كرده است. آيه 33 سوره احزاب، بخشى از آيات سوره انسان، آيه 61 سوره آل عمران و آيه هاى فراوان ديگر، به اهل بيت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)مربوط مى شوندو بدون بردن نام، در ستايش از آن عزيزان نازل گشته اند. مثلا در آيه 33 سوره احزاب مى خوانيم: «اِنَّما يُريدُ اللّهُ لِيُذهِبَ عَنكُمُ الرِّجسَ اَهلَ البَيتِ ويُطَهِّرَكُم تَطهيرا» ; «همانا خدا اراده كرده كه پليدى و گناه رااز شما اهل بيت دور سازد و شما را از هرگونه زشتى پاك گرداند.» در اين آيه، نام هيچ يك از امامان نيامده ولى با عنوان اهل بيت، از همه آنان ياد شده است.
2. تنها اهل بيت(عليهم السلام) نيستند كه قرآن كريم، بدون آوردن نام، از آن ها سخن مى گويد. بعضى از پيامبران، بسيارى از ياران پيامبر و بعضى ديگر از انسان هاى نيكوكار مثل اصحاب كهف، از جمله افرادى هستند كه قرآن كريم از آن ها تعريف مى كند; ولى نامشان را نمى گويد. پس اگر قرآن، نام امامان را نياورده، اين به معنى بى توجّهى قرآن به آن بزرگواران نيست.
3. يكى ديگر از علل نيامدن نام امامان، ممكن است به خاطر جلوگيرى از خطر منافقان بوده كه اگر صريحاً نام امامان مخصوصاً حضرت على به ميان مى آمد ممكن بود قرآن را تحريف كنند. منافقان گروهى از دشمنان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)بودند كه خودشان را مسلمان نشان مى دادند; ولى ته دلشان با اسلام مخالف بودند. آن ها از حضرت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)و امام على (عليه السلام)و بقيه اهل بيت(عليهم السلام)نفرت داشتند. اگر قرآن كريم در آيه اى، از امام على(عليه السلام)نام مى برد، بعيد نبود كه آن ها در مقابل پيامبر بايستند يا در قرآن دست ببرند.
در آخرين روزهاى زندگى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)، حضرت از اطرافيان خواستند كه قلم و كاغذى بياورند تا پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)چيزى را بفرمايد و كاتبان بنويسند كه مسلمانان هرگز گمراه نگردند، منافقان كه احتمال مى دادند پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)مى خواهد در آن نوشته، به جانشينى امام على(عليه السلام)اشاره كند و رهبرى او را مورد تأييد دوباره قرار دهد،
چنين گفتند: «پيامبر هذيان مى گويد.» آن ها آن قدر بر بالاى سر پيامبر سرو صدا كردند كه پيامبر از تصميم خود منصرف شدند و آن نامه، هرگز نوشته نشد. كسانى كه حاضر بودند براى رسيدن به قدرت و جلوگيرى از جانشينى على(عليه السلام)، پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)را هذيان گو بخوانند، يقين بدان كه اگر قرآن نيز نام على را مى آورد، مقاومت مى كردند.
پس مى بينید كه قرآن چه راه درستى را انتخاب كرده است. يعنى هم مردم را به اهل بيت(عليهم السلام) توجّه داده و هم راه خيانت منافقان را بسته است.
منبع:پاسخگوئی به نامه های انتشار یافته توسط مركز فرهنگ و معارف قرآن وابسته به دفتر تبليغات حوزه علميه قم