حرمت بهشت بر ناسزاگو

بسم الله الرحمن الرحیم

حرمت بهشت بر ناسزاگو

یکی از ناهنجاری ها و اعمال به شدت ناپسند و متداول در میان قشرهای مختلف جامعه، عمل زشت ناسزاگویی می باشد، ناسزا و به تعبیری دیگر فحش به معنای استفاده از الفاظ رکیک و ناپسند و انتساب به ناحق آن به افراد می باشد، اسلام به شدت ناسزا گفتن را تحریم و مسلمانان واقعی را از ارتکاب به آن نهی نموده است، عوامل مختلفی در عادت افراد به ناسزاگویی مطرح است که در نوشتار حاضر ظرفیت طرح آن نبوده بلکه به طرح آثار اخروی ناسزاگویی بسنده می شود. در روایات نبوی و ائمه معصومین (علیهم السلام) مذمت و آثار زشت اخروی و دنیوی فراوانی برای آن در قالب تعبیراتی همچون؛ دور شدن از رحمت الهی، حرمت بهشت و اشرار ترین مخلوق برای شخص ناسزاگو ذکر شده است، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:((إیّاکُم و الفُحشَ ؛ فإنّ اللّهَ عَزَّ و جلَّ لا یُحِبُّ الفاحِشَ المُتَفَحِّشَ.)).(۱).از دشنام گویی بپرهیزید؛ زیرا خداوند عزّ و جلّ ناسزا گویِ بد دهن را دوست ندارد.

اشاعه و گسترش فحش و ناسزاگویی در میان افراد همچون دملی چرکین موجب فساد در کلیه شئونات شخصیتی افراد و اختلال در نظام ارتباطی جامعه می شود، و این مقدمه ای ایجاد دور شدن افراد نسبت به یکدیگر می باشد، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید:((ما کانَ الفُحشُ فی شیءٍ قَطُّ إلاّ شانَهُ، و لا کانَ الحَیاءُ فی شیءٍ قَطُّ إلاّ زانَهُ.)).(۲).زشت گویی (زشت کرداری) هرگز در چیزی نبود مگر این که آن را عیبناک گردانید و شرم و حیا هرگز در چیزی نبود مگر این که آن را آراست.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از مضرات دنیوی فحاشی را، طرد شدن از سوی مردم در جامعه عنوان فرموده که چنین انسانی در زمره اشرارترین مخلوقات می باشد:((إنّ مِن شَرِّ الناسِ مَن تَرَکَهُ الناسُ اتِّقاءَ فُحشِهِ.)).(۳).از بدترین مردمان کسی است که مردم از ترس ناسزاگویی او، وی را ترک کنند.

اما از آثار اخروی فحاشی ، حرمت بهشت بر انسان ناسزاگو می باشد که این امر دال بر شدت قباحت فحاشی و در نتیجه عدم عاقبت بخیری انیان ناسزاگو می باشد،حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام به نقل از پیامبر اکرمصلی الله علیه و آله فرمودند:((إنّ اللّهَ حَرَّمَ الجَنَّةَ علی کُلِّ فَحّاشٍ بَذِیءٍ، قَلیلِ الحَیاءِ، لا یُبالِی ما قالَ و لا ما قیلَ لَهُ ؛ فإنّکَ إن فَتَّشتَهُ لم تَجِدْهُ إلاّ لِغَیَّةٍ [۷] أو شِرکِ شیطانٍ، فقیلَ: یا رسولَ اللّهِ، و فی الناسِ شِرکُ شَیطانٍ؟ فقالَ رسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله: أ ما تَقرَأُ قولَ اللّهِ عَزَّ و جلَّ: «و شارِکْهُم فی الأموالِ و الأولادِ»۴)).(۵).خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بی شرمی که باکی ندارد چه گوید و چه شنود، حرام کرده است؛ زیرا اگر وارسی کنی خواهی یافت که یا زنا زاده است یا شیطان در نطفه او شریک بوده است. عرض شد. ای پیامبر خدا! آیا شیطان در مردم هم شریک می‌شود؟ فرمود: آری، مگر این سخن خداوند عزّ و جلّ را نخوانده ای که: «و در اموال و فرزندان ایشان شریک شو»؟روایت مذکور در بیان حرمت بهشت بر انسان ناسزاگو، دال بر عاقبت به شری انسان فحاش در لحظه مرگ می باشد، در اینکه عفونت ناسزا، کلیه ابعاد وجودی و تعلقات پاک نفسانی او را فرا گرفته و روحش را بیمار خواهد کرد و در نتیجه به هلاکت خواهد رسید.

منابع

۱.مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، موسسه الوفاء، ج٧٩،ص١١٠/ ١.

همان،ج۷۹، ص۱۱۱/ ۶.

۳.ری شهری، محمد، میزان الحکمه،ج۹، ص۵۷.

۴.سورة الاسراء: ٦٤.

٥.کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۳۲۳/ ۳.