چکیده: امام حسین (علیه السلام): «هرکس لباس شهرت (انگشت نما) بپوشد، خدا او را در قیامت لباسی از آتش می پوشاند».
کم کم که فصل تابستان نزدیک می شویم و دوباره با معضلی تکراری که فکری برای درمان آن نشده روبرو هستیم و آن مساله بد حجابی است و البته فصل گرما خود بهانه ای است برای تن آرایی زنان بی عفت، زنانی که پشتشان به مردان بی غیرت گرم است، زنانی که با شکستن حریم الهی چشمان ناپاک و دلهای مریض را به دنبال خود می کشند.
راستی مگر این جماعت مسلمان نیستند که مردانشان گوشت خوک نخورده اینگونه بی غیرت شده اند، و ناموسشان را در مقابل صدها و هزاران دیده به حراج گذاشته اند! و منزلت زنان خود را تا این حد تنزل داده اند و می پندارند که ارزش زن به بزک کردن آنهاست.
به تعبیر مرحوم امام خمینی (رحمه الله علیه) : «زن گمان نکند این مقام زن است که بزک کرده بیرون برود، با سر باز و لخت؛ این مقام زن نیست».[1]
شاید افراد سست ایمان بخواهند خرده بگیرند که حجاب نه از اصول دین و نه از فروع دین پس چرا اینهمه بر روی آن تاکید می شود؟
جواب روشن است و آن اینکه با رها گذاشتن این امر هم به اصول دین ضربه وارد می شود و هم به فروع دین، حجاب نه اصل دین و است و نه فرع دین بلکه ضروری دین است.
تازه مگر همه واجبات از اصول یا فروع دین هستند که انجام آنها ضروری است؟
چرا به اینجا می رسد نومن ببعض و نکفر ببعض هستیم و هر جای دین به نفع ماست آن را قبول داریم و آنجا که ظاهرا به ضرر ماست کنار می گذاریم؟
بدیهی است که انسان به دنبال به خاطر راحتی کار خود از هوای نفسش پیروی می کند و سلیقه و نظر خود را مقدم بر دستورات دین می داند چرا که با عمل به اوامر الهی خواه ناخواه انسان دچار محدودیت هایی می شود که خواهان آنها نیست و لذا به راحتی طوق بندگی را از گردن خود خارج می کند و آنگونه می پسندد عمل می کند.
در روایتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «ای بندگان خدا شما همانند مریض هستید و پروردگار عالم مانند طبیب و صلاح مریض را طبیب می داند، نه آنکه مریض می خواهد و میل دارد انجام دهد، آگاه باشید که اگر تسلیم امر خدا باشید رستگار می شوید».[2]
طبق روایات ما گناه نوعی بیماری است و اگر قابل درمان نبود که خداوند خود را طبیب معرفی نمی کرد و امیرالمومنین (علیه السلام) از وجود مبارک پیامبر (صلی الله علیه و اله) به عنوان «طبیب دوار بطبه» یاد نمی کردند.
اما وظیفه طبیب چیست؟ آنچه بر عهده طبيب است، اين است كه به بيمار نسخه بدهد و خدا اين نسخه را داده است. نسخه اش قرآن و مجموع رواياتى است كه براى معالجه بیماران نقل شده است. وظیفه بیمار هم این است که برای درمان باید به نسخه عمل کند.
حال اگر کسی نسبت به ارزش های اسلامی غافل و یا جاهل باشد حجاب را بند می داند، اما قرآن کریم چون برای عفاف زن حرمت قائل است و می خواهد او را از نگاه های حیوانی به دور نگه دارد و مورد اذیت واقع نشود دستور به حجاب می دهد و می فرماید: «ذَلِكَ أَدْنَى أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ [احزاب/59] اين كار (حجاب) براي اينكه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگيرند بهتر است». این نسخه شفا بخش قرآن است.
اما نکته ی مهم در این باب این است که اگر انسان خود را مریض دانست به پزشک رجوع می کند؛ اگر کسی گناه را بیماری ندانست اصلا فکری برای درمان آن نمی کند تا بخواهد به طبیب مراجه کند.
البته درمان گناه فردی به همت و اراده شخص بر می گردد، اما وقتی گناهی به دامنه اجتماع کشیده شد دیگر نمی توان گفت به خودم مربوط میشه بلکه آسیب اجتماعی است و به همه مربوط می شود و همه موظف به مقابله با آن هستند و اقل برخورد هم انزجار قلبی و در نهایت تذکر زبانی است و مرحله بالاتر که مربوط به حکومت می شود و بسیار امید داریم که مردم و مسئولین مربوطه از خواب غفلت بیدار شوند تا قدمی به جامعه مهدوی (عج الله تعالی فرجه) نزدیک شویم.
پی نوشت:
[1]. صحیفه‌ی نور، ج 11، ص 254.
[2]. قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَا عِبَادَ اللَّهِ أَنْتُمْ كَالْمَرْضَى وَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ كَالطَّبِيبِ فَصَلَاحُ الْمَرْضَى فِيمَا يَعْلَمُهُ الطَّبِيبُ وَ يُدَبِّرُهُ بِهِ لَا فِيمَا يَشْتَهِيهِ الْمَرِيضُ وَ يَقْتَرِحُهُ أَلَا فَسَلِّمُوا لِلَّهِ أَمْرَهُ تَكُونُوا مِنَ الْفَائِزِينَ، الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسي)، ج1، 42، احتجاجه ص على اليهود في جواز نسخ الشرائع و في غير ذلك ..... ص : 40.