امام محمد باقر عليه‌السلام درباره اين گفته خداوند كه «با مردم به زبان خوش سخن بگوييد» فرمودند:
بهترين سخنى كه دوست داريد مردم به شما بگويند، به آنها بگوييد.
چرا كه خداوند عزوجل، لعنت كننده، دشنام دهنده، زخم زبان زن بر مؤمنان، زشت گفتار، بد زبان و گداى سمج را دشمن مى‌دارد و با حيا، بردبار و عفيفِ پارسا را دوست دارد.1
امام حسن عسکری علیه السلام در رابطه با تفسیر این آیه فرموده اند:
با همه مردم، چه مؤمن و چه مخالف، به زبان خوش سخن بگویید. مؤمن، به هم مذهبان، روی خوش نشان می دهد و با مخالفان، با مدارا سخن می گوید تا به ایمان، جذب بشوند و حتّی اگر نشدند، با این رفتار، از بدی های آنان در حقّ خود و برادران مؤمنش، پیشگیری کرده است.2
متوجه منظورتون نشدم. "الان ماندم جواب بدم یا ندم" یعنی چه؟!!!!
یعنی تن به خواسته این فرد رذل بدید یا ندید؟! یا اینکه منظورتون این هست که با مسأله پیش آمد کرده چگونه برخورد کنید؟!
سرکار خانم؛ شما ظاهرا چند اشتباه رو با هم انجام دادید.
اول که شما و خواهرتون نباید هیچ تماسی با چنین فردی برقرار می کردید. و باید اینکار و استعلام از واقعیت ماجرا رو به همسرانتون محول می کردید.
دوم اینکه در فرض تفویض اختیار از طرف همسرتون، آدرس خانه خود و خواهرتون را نباید می دادید. حداقل در بنگاه معاملات املاک باید با ایشون قرار ملاقات می گذاشتید.
سوما اینکه بر فرضی که ایشون واقعا خیّر هم بود، مگه چه کاری برای زندگی شما و اختلافاتتون با همسرتون میتونست انجام بده که برای ایشون سفره دلتون رو باز کردید؟! (مشاور که نبوده، نهایتا دست به خیر بوده!).
چهارما؛ حالا که درددل کردید و متوجه شدید مسأله جوری پیش رفت که انتظارش رو نداشتید؛ باید به تماسش پاسخ نمی دادید و قبل از تماس آقا، جریان رو به همسرتون می گفتید (در این حد که با آقای خیّری آشنا شدید و گفته 5 ماه دیگه ... ) و اجازه می دادید بقیه صحبتها و ... از طریق همسرتون پیگیری شه!
ولی چنانچه اصرار دارید که قضیه از همسرتون پنهان بماند، در صورت تله گذاری برای ایشون و شکایت به آگاهی و ... ممکن هست ماجرا به سمتی پیش بره که همسرتون جوری متوجه بشه که اعتمادش از شما سلب بشه. خصوصا اینکه قطعا ایشون برای دفاع از خودش اشاره به صحبتهای شما پیرامون رابطه تون با همسرتون خواهد کرد.
لذا بنظر میرسه که بهترین کار این باشه که جریان را به همسرتون بگید و پی هر عقبه ای از طرف همسرتون رو به تن بمالید؛ ولی اجازه بدید از خودتون بشنوه. و البته اظهار ندامت کنید.(نهایتا شوهرتون هست؛ دیگه. نزدیکتر از شوهر که دیگه نیست).
البته میشه هم موضوع پیشنهاد طلاق ایشون را به همسرتون نگید؛ و ایشون اگر فرد وقیحی نباشه با پیگیری همسرتون متوجه خواهد شد که علی آباد دهی نیست. ولی اگر فرد شیادی باشه و کارش رو خوب بلد باشه، همسر شما رو هم برای ارتباط با شما دور میزنه.
بهتر هست پیشنهاد شکایت ایشون رو به همسرتون بدید. و بگید همسرتون وارد عمل بشند که حداقل اعتماد ایشون به شما خدشه نشه!
اگر هم که اصلا حاضر نیستید به همسرتون بگید که در هر صورت شما نه به تماس و پیامهای ایشان جواب بدید. و نه درب خانه رو به روی ایشان باز کنید. نه هیچگونه ملاقاتی با ایشون ترتیب بدید.
به خواهر بینواتون هم بگید که تله بوده ، ایشون خام نشند و ... !
حداقل به مردان خودتون (پدرتون یا برادرانتون) به یکی که صمیمی ترید بگید و برای رفع و رجوع مسأله، ازشون کمک بگیرید.
یک مدت هم سعی کنید بدون همسرتون از خانه بیرون نرید.
در هر صورت این رو همیشه به یاد داشته باشید که:
هر بیشه گمان مبر که خالیست
شاید که پلنگ خفته باشد
در پاسخ سؤالی که فرمودید طلاق بهتر هست یا صبر کردن و خود را به نفهمی زدن؟!
صبر کردن، خود را به نفهمی زدن نیست. معمولا صبوری به لحاظ مصلحت بالاتری اتفاق میفتد! البته ممکن هست برای اطرافیان، قابل هضم نباشه!
در جواب اینکه صبر کردن خوب هست یا طلاق گرفتن؟!
با توجه به اینکه طلاق مبغوض ترین حلال خداست و آسیب های اجتناب ناپذیری داره؛ در صورتی که زندگی شاخصه های لازم برای طلاق را نداشته باشه و با صبر و مدارا بشه ادامه داد؛ که بهتر هست. ولی این معناش این نیست که همه باید به هر نحوی که شده صبر کنند. خیر؛ چنین نیست! گاهی طلاق ضمن اینکه کاملا جایز هست؛ لازم و ضروری و بلکه واجب هم هست. ولی این لزوم و وجوب؛ شرایط خاصی رو می طلبه و مسأله و موضوعِ زندگی افراد سالم و معمولی نیست.
طلاق شاید راه حل باشه ولی قطعا اولین راهکار نیست. طلاق باید پس از بررسی و انجام همه راههای محتملِ به اصلاح، اتفاق بیفته و در مرحله آخر بعنوان آخرین راه و پس از امتحان همه راهها انجام بشه!
و چیزی که مسلمه این هست که برخی از زندگیها واقعا شاخصه هایی که طلاق را می طلبه؛ نداره!
زندگی حوصله میخواد. دو فردی که بیشترین کفویت هم دارند، پس از ازدواج، لاجرم و خواه ناخواه اختلافاتی با هم پیدا می کنند. چون از دو خانواده مجزا، با دو نوع تربیت و احتمالا دو نوع دیدگاه در برخی مسائل ، با اختلاف سلایق و ... با ارتباطات گسترده تر از زمان مجردی و ورود به خانواده گسترده و تعامل با فامیلهای بیشتر و ... مواجه میشند.
معمولا اون افرادی که در زندگی کاملا با هم مچ و هماهنگ میشند، یکجاهایی نظر همسرشون رو می پذیرند و بر خود مقدم می کنند. شاید هم هیچوقت بازگو نکنند که نظر خودشون چیز دیگری بوده! بنابراین یکسری اختلافها و مشاجرات کاملا طبیعی هست. و شاید بقولی چاشنی زندگی هم باشه. حالا در این بین، گاهی این چاشنی ها خیلی زیاد میشه و دل آدم رو میزنه. اونوقت باید پیگیر راه چاره بود! چاره گاهی طلاق هست؛ ولی نه همیشه! اولین و ابتدایی ترین شاخصه ورود به مقوله طلاق این هست که خود زوجین به این نتیجه برسند؛ اون هم در شرایطی که صرفا خودشون به ته خط رسیده باشند؛ نه اینکه خانواده هاشون براشون تدارک طلاق ببینند!
دوست عزیز؛ اجازه بدید برادرتون خودشون برای زندگیش فکری کنند. شاید اون مشکلاتی که شما از بیرون زندگی آنها می بینی، برای خودشون اونقدرها هم آزاردهنده نباشه، شاید خودشون از عهده زندگیشون برمی آیند و هیچ نیازی به کمک ما ندارند. شاید مصالح بزرگی اونها رو به حفظ زندگی دعوت میکنه. ما از درون زندگی نزدیکانمون هم خبر نداریم و تمام قضاوتهامون براساس ظاهر زندگی آنهاست. باور کنید هر زندگی برای خودش مسائل درونی و نهفته ای داره که لازم نمی دونه نزدیکترین افراد هم مطلع بشند. وارد زندگی هیچ کسی نشید. نه به نفع شماست و نه به نفع اونهاست. این دلسوزی و خیرخواهی نیست. خواب طلاق را برای هیچ زندگی نبینید.
من در هر شرایطی با طلاق مخالف نیستم. ولی واقعا بعضی زندگی ها خیلی جا برای اصلاح داره ... هزار راه نرفته هست که امتحان خودش رو پس نداده... باور کنید بعد از طلاق و بیرون از زندگی که دلمون رو زده، خیلی خبرهای دلچسبی نیست. حداقلش برای اون دو بچه بینوا نیست. بچه ها با میل خودشون به دنیا نمی آیند که تاوان ندامت ما رو بدهند!
کاش همه میتوانستند تجربه دیگران رو بدون تجربه کردن لمس کنند. کاش می شد!
خانم عزیز؛ دلسوزی شما برای برادرتون شایسته تقدیره، ولی لطف بزرگتری که میتونید در حقشون بکنید این هست که اجازه بدید فارغ از نظرات و ورود شما تصمیم بگیرند؛ خواهش می کنم این لطف رو از برادرتون و بچه هایش دریغ نکنید!
عذر میخوام اگه جوری نوشتم که خاطرتون رو مکدر کرد. باور کنید با چشمان خیس نوشتم. ابداً قصد آزارتون رو نداشتم.
ببخشید استاد؛ با توجه به اینکه منبع حدیث مذکور کتاب "من لایحضره الفقیه" هست؛ و لینکی هم که معرفی فرمودید؛ مشابه همین حدیث رو از لحاظ ضعف سند بررسی کرده و اون حدیث هم از کتاب "اصول کافی" نقل شده؛ سوالی برای بنده ایجاد شد؛ آیا ممکن هست که کتب اربعه شیعه که از فیلترهای متعددی رد شده و مجموعه روایات غنی و سالمی را به دست ما داده؛ هم درش احادیث ضعیف و یا جعلی پیدا بشه؟!
شما تا زمانی که مطمئن نباشی که لباست نجس هست؛ اصلا نجس نیست و پاک هست و حتی میتونی باهاش نماز بخوانی.
فقط زمانی میتونی بگی لباسم نجسه که یقین داشته باشی نجس شده!
موقع شستن لباس هم هیچ ذکر خاصی واجب نیست. فوقش شما برای استحباب ذکر گفتن (بطور کلی) ذکر بگید؛ هر ذکری دلتون خواست میتونید بگید؛ ولی هیچ اجباری به ذکر گفتن نیست. و پاک شدن لباس ارتباطی با اذکاری که میگید پیدا نمی کنه.
موقعی که داری غسل میکنی باید برای خدا باشه و نیت کنی که کدام غسلی رو داری انجام میدی. لازم هم نیست به زبان بیاری که مثلا غسل حیض میکنم قربه الی الله. همین اندازه که در نیتتون باشه که برای رضای خدا و به فرمان او دارید مثلا غسل حیض می کنید، کافی هست.
السَّلامُ عَلَيْكَ حِينَ تَحْمَدُ وَ تَسْتَغْفِرُ
وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا
و با زبان خوش با مردم سخن بگویید. (بقره، 83)
امام محمد باقر عليه‌السلام درباره اين گفته خداوند كه «با مردم به زبان خوش سخن بگوييد» فرمودند:
بهترين سخنى كه دوست داريد مردم به شما بگويند، به آنها بگوييد.
چرا كه خداوند عزوجل، لعنت كننده، دشنام دهنده، زخم زبان زن بر مؤمنان، زشت گفتار، بد زبان و گداى سمج را دشمن مى‌دارد و با حيا، بردبار و عفيفِ پارسا را دوست دارد.1
امام حسن عسکری علیه السلام در رابطه با تفسیر این آیه فرموده اند:
با همه مردم، چه مؤمن و چه مخالف، به زبان خوش سخن بگویید. مؤمن، به هم مذهبان، روی خوش نشان می دهد و با مخالفان، با مدارا سخن می گوید تا به ایمان، جذب بشوند و حتّی اگر نشدند، با این رفتار، از بدی های آنان در حقّ خود و برادران مؤمنش، پیشگیری کرده است.2
________________________
1. فى قَولِهِ «قُولُوا لِلنّاسِ حُسنا» قال: قُولوا لِلنّاسِ أحسَنَ مَا تُحبّونَ أن يُقالَ لَكُم، فَاِنَّ اللّه عزَّوَجلَّ يُبغِضُ اللَّعّانَ السَّبّابَ الطَّعّانَ عَلىَ المُؤمِنين، اَلفاحِشَ المُتَفَّحِشَ السّائَلَ المُلحِفَ، وَ يُحِبُّ الحَيّى الحَليمَ اَلعفيفَ المُتعَفِّـفَ. (امالى صدوق،صفحه 326).
2. فی تفسیر قوله تعالی «وَ قُولُوا لِلنّاسِ حُسْنا» قالَ: قُولُوا لِلنّاسِ کُلِّهُمْ حُسْنا مُؤمِنِهُمْ وَ مُخالِفِهُمْ، أمّا المؤمِنونَ فَیَبْسُطُ لَهُمْ وَجْهَهُ وَ أمّا الْمُخالِفونَ فَیُکَلِّمُهُمْ بِالْمُداراةِ لاِجْتِذابِهِمْ اِلیَ الاْیمانِ. فَاِنِ استَتَرَ مِنْ ذلِکَ بِکفِّشُرورِهمْ عَنْ نَفْسِهِ وَ عَنْ اِخْوانِهِ المُؤمِنینَ.(مستدرک الوسائل، جلد ۱۲، صفحه ۲۶۱).
اللّهمَّ نوِّر قلوبَنا بِالقُرآن. آمین
یاعلی
السلام علیک یا مولانا صاحب الزمان
سلام بر شما
متوجه منظورتون نشدم. "الان ماندم جواب بدم یا ندم" یعنی چه؟!!!!
یعنی تن به خواسته این فرد رذل بدید یا ندید؟! یا اینکه منظورتون این هست که با مسأله پیش آمد کرده چگونه برخورد کنید؟!
سرکار خانم؛ شما ظاهرا چند اشتباه رو با هم انجام دادید.
اول که شما و خواهرتون نباید هیچ تماسی با چنین فردی برقرار می کردید. و باید اینکار و استعلام از واقعیت ماجرا رو به همسرانتون محول می کردید.
دوم اینکه در فرض تفویض اختیار از طرف همسرتون، آدرس خانه خود و خواهرتون را نباید می دادید. حداقل در بنگاه معاملات املاک باید با ایشون قرار ملاقات می گذاشتید.
سوما اینکه بر فرضی که ایشون واقعا خیّر هم بود، مگه چه کاری برای زندگی شما و اختلافاتتون با همسرتون میتونست انجام بده که برای ایشون سفره دلتون رو باز کردید؟! (مشاور که نبوده، نهایتا دست به خیر بوده!).
چهارما؛ حالا که درددل کردید و متوجه شدید مسأله جوری پیش رفت که انتظارش رو نداشتید؛ باید به تماسش پاسخ نمی دادید و قبل از تماس آقا، جریان رو به همسرتون می گفتید (در این حد که با آقای خیّری آشنا شدید و گفته 5 ماه دیگه ... ) و اجازه می دادید بقیه صحبتها و ... از طریق همسرتون پیگیری شه!
ولی چنانچه اصرار دارید که قضیه از همسرتون پنهان بماند، در صورت تله گذاری برای ایشون و شکایت به آگاهی و ... ممکن هست ماجرا به سمتی پیش بره که همسرتون جوری متوجه بشه که اعتمادش از شما سلب بشه. خصوصا اینکه قطعا ایشون برای دفاع از خودش اشاره به صحبتهای شما پیرامون رابطه تون با همسرتون خواهد کرد.
لذا بنظر میرسه که بهترین کار این باشه که جریان را به همسرتون بگید و پی هر عقبه ای از طرف همسرتون رو به تن بمالید؛ ولی اجازه بدید از خودتون بشنوه. و البته اظهار ندامت کنید.(نهایتا شوهرتون هست؛ دیگه. نزدیکتر از شوهر که دیگه نیست).
البته میشه هم موضوع پیشنهاد طلاق ایشون را به همسرتون نگید؛ و ایشون اگر فرد وقیحی نباشه با پیگیری همسرتون متوجه خواهد شد که علی آباد دهی نیست. ولی اگر فرد شیادی باشه و کارش رو خوب بلد باشه، همسر شما رو هم برای ارتباط با شما دور میزنه.
بهتر هست پیشنهاد شکایت ایشون رو به همسرتون بدید. و بگید همسرتون وارد عمل بشند که حداقل اعتماد ایشون به شما خدشه نشه!
اگر هم که اصلا حاضر نیستید به همسرتون بگید که در هر صورت شما نه به تماس و پیامهای ایشان جواب بدید. و نه درب خانه رو به روی ایشان باز کنید. نه هیچگونه ملاقاتی با ایشون ترتیب بدید.
به خواهر بینواتون هم بگید که تله بوده ، ایشون خام نشند و ... !
حداقل به مردان خودتون (پدرتون یا برادرانتون) به یکی که صمیمی ترید بگید و برای رفع و رجوع مسأله، ازشون کمک بگیرید.
یک مدت هم سعی کنید بدون همسرتون از خانه بیرون نرید.
در هر صورت این رو همیشه به یاد داشته باشید که:
هر بیشه گمان مبر که خالیست
شاید که پلنگ خفته باشد
امیدوارم که مشکلی پیش نیاد.آمین
یاعلی
سلام بر شما کاربر محترم
در پاسخ سؤالی که فرمودید طلاق بهتر هست یا صبر کردن و خود را به نفهمی زدن؟!
صبر کردن، خود را به نفهمی زدن نیست. معمولا صبوری به لحاظ مصلحت بالاتری اتفاق میفتد! البته ممکن هست برای اطرافیان، قابل هضم نباشه!
در جواب اینکه صبر کردن خوب هست یا طلاق گرفتن؟!
با توجه به اینکه طلاق مبغوض ترین حلال خداست و آسیب های اجتناب ناپذیری داره؛ در صورتی که زندگی شاخصه های لازم برای طلاق را نداشته باشه و با صبر و مدارا بشه ادامه داد؛ که بهتر هست. ولی این معناش این نیست که همه باید به هر نحوی که شده صبر کنند. خیر؛ چنین نیست! گاهی طلاق ضمن اینکه کاملا جایز هست؛ لازم و ضروری و بلکه واجب هم هست. ولی این لزوم و وجوب؛ شرایط خاصی رو می طلبه و مسأله و موضوعِ زندگی افراد سالم و معمولی نیست.
طلاق شاید راه حل باشه ولی قطعا اولین راهکار نیست. طلاق باید پس از بررسی و انجام همه راههای محتملِ به اصلاح، اتفاق بیفته و در مرحله آخر بعنوان آخرین راه و پس از امتحان همه راهها انجام بشه!
و چیزی که مسلمه این هست که برخی از زندگیها واقعا شاخصه هایی که طلاق را می طلبه؛ نداره!
زندگی حوصله میخواد. دو فردی که بیشترین کفویت هم دارند، پس از ازدواج، لاجرم و خواه ناخواه اختلافاتی با هم پیدا می کنند. چون از دو خانواده مجزا، با دو نوع تربیت و احتمالا دو نوع دیدگاه در برخی مسائل ، با اختلاف سلایق و ... با ارتباطات گسترده تر از زمان مجردی و ورود به خانواده گسترده و تعامل با فامیلهای بیشتر و ... مواجه میشند.
معمولا اون افرادی که در زندگی کاملا با هم مچ و هماهنگ میشند، یکجاهایی نظر همسرشون رو می پذیرند و بر خود مقدم می کنند. شاید هم هیچوقت بازگو نکنند که نظر خودشون چیز دیگری بوده! بنابراین یکسری اختلافها و مشاجرات کاملا طبیعی هست. و شاید بقولی چاشنی زندگی هم باشه. حالا در این بین، گاهی این چاشنی ها خیلی زیاد میشه و دل آدم رو میزنه. اونوقت باید پیگیر راه چاره بود! چاره گاهی طلاق هست؛ ولی نه همیشه! اولین و ابتدایی ترین شاخصه ورود به مقوله طلاق این هست که خود زوجین به این نتیجه برسند؛ اون هم در شرایطی که صرفا خودشون به ته خط رسیده باشند؛ نه اینکه خانواده هاشون براشون تدارک طلاق ببینند!
دوست عزیز؛ اجازه بدید برادرتون خودشون برای زندگیش فکری کنند. شاید اون مشکلاتی که شما از بیرون زندگی آنها می بینی، برای خودشون اونقدرها هم آزاردهنده نباشه، شاید خودشون از عهده زندگیشون برمی آیند و هیچ نیازی به کمک ما ندارند. شاید مصالح بزرگی اونها رو به حفظ زندگی دعوت میکنه. ما از درون زندگی نزدیکانمون هم خبر نداریم و تمام قضاوتهامون براساس ظاهر زندگی آنهاست. باور کنید هر زندگی برای خودش مسائل درونی و نهفته ای داره که لازم نمی دونه نزدیکترین افراد هم مطلع بشند. وارد زندگی هیچ کسی نشید. نه به نفع شماست و نه به نفع اونهاست. این دلسوزی و خیرخواهی نیست. خواب طلاق را برای هیچ زندگی نبینید.
من در هر شرایطی با طلاق مخالف نیستم. ولی واقعا بعضی زندگی ها خیلی جا برای اصلاح داره ... هزار راه نرفته هست که امتحان خودش رو پس نداده... باور کنید بعد از طلاق و بیرون از زندگی که دلمون رو زده، خیلی خبرهای دلچسبی نیست. حداقلش برای اون دو بچه بینوا نیست. بچه ها با میل خودشون به دنیا نمی آیند که تاوان ندامت ما رو بدهند!
کاش همه میتوانستند تجربه دیگران رو بدون تجربه کردن لمس کنند. کاش می شد!
خانم عزیز؛ دلسوزی شما برای برادرتون شایسته تقدیره، ولی لطف بزرگتری که میتونید در حقشون بکنید این هست که اجازه بدید فارغ از نظرات و ورود شما تصمیم بگیرند؛ خواهش می کنم این لطف رو از برادرتون و بچه هایش دریغ نکنید!
عذر میخوام اگه جوری نوشتم که خاطرتون رو مکدر کرد. باور کنید با چشمان خیس نوشتم. ابداً قصد آزارتون رو نداشتم.
بهترینها رو برای شما و برادرتون آرزو میکنم. آمین
یاعلی
عرض سلام و ادب و احترام
ببخشید استاد؛ با توجه به اینکه منبع حدیث مذکور کتاب "من لایحضره الفقیه" هست؛ و لینکی هم که معرفی فرمودید؛ مشابه همین حدیث رو از لحاظ ضعف سند بررسی کرده و اون حدیث هم از کتاب "اصول کافی" نقل شده؛ سوالی برای بنده ایجاد شد؛ آیا ممکن هست که کتب اربعه شیعه که از فیلترهای متعددی رد شده و مجموعه روایات غنی و سالمی را به دست ما داده؛ هم درش احادیث ضعیف و یا جعلی پیدا بشه؟!
سپاسگزارم
یاعلی
سلام بر شما کاربر ارجمند
شما تا زمانی که مطمئن نباشی که لباست نجس هست؛ اصلا نجس نیست و پاک هست و حتی میتونی باهاش نماز بخوانی.
فقط زمانی میتونی بگی لباسم نجسه که یقین داشته باشی نجس شده!
موقع شستن لباس هم هیچ ذکر خاصی واجب نیست. فوقش شما برای استحباب ذکر گفتن (بطور کلی) ذکر بگید؛ هر ذکری دلتون خواست میتونید بگید؛ ولی هیچ اجباری به ذکر گفتن نیست. و پاک شدن لباس ارتباطی با اذکاری که میگید پیدا نمی کنه.
موقعی که داری غسل میکنی باید برای خدا باشه و نیت کنی که کدام غسلی رو داری انجام میدی. لازم هم نیست به زبان بیاری که مثلا غسل حیض میکنم قربه الی الله. همین اندازه که در نیتتون باشه که برای رضای خدا و به فرمان او دارید مثلا غسل حیض می کنید، کافی هست.
دوست عزیز، برای درمان وسواس اقدام کنید.
ان شاء الله که در پناه خدا باشید. آمین
یاعلی
صفحه‌ها