مطالب دوستان به تو از دور سلام

سلام مجدد خدمت شما کاربر گرامی خیلی خوبه که این خودآگاهی را از خودتون دارید که معایبی رو در وجود خود یافتید و به این نتیجه رسیدید که باید برطرف بشه هر چند متوجه نباشید ریشه در چه چیزی است.  این یک امتیازی است برای شما، چون اصل پذیرش، اولین قدم بر طرف کردن یک مساله یا حل مشکل هستش. نکته: فرمودید که شما این مطالب رو می دانید اما اثری نمی پذیرید و در واقع به مرحله عمل نمی رسد. باید عرض کنم که "دانستن" هر چند لازم هست اما کافی نیست. ببیند وقتی دانستنی های شما به عمل منجر میشه که از فضای ذهن به قلب رسوخ کنه و دانسته ها از "اعتقاد" به «ایمان» و باور تبدیل بشه. شاید شنیده باشید که جایگاه ایمان و باور قلب است. موانعی وجود داره که این مسیر و فرایند رو با مانع مواجه میکنه. گاهی گناه است، گاهی روزمرگی، گاهی اثر محیط و ... اما به طور کلی گاهی کبر و خود شیفتگی ما مانع از این میشه که به دانستی های خود عمل کنیم. کبر داشتن به این معنی نیست که ما آدم بدی هستیم، هر کسی در واقع میزانی از کبر و خودبرتر بینی رو داره منتهی باید اون رو متعادل کرد و زائل کردن اون به طور صددرصد شاهکار اولیاء الله است. معنویت به طور کلی یکی از راههای کسب آرامش و تسلط بر قوای درونی بخصوص کبر است. با همین عامل هستش که شما به راحتی می تونید به دانسته هاتون در حیطه رفتار عمل کنید. چون با عامل معنویت، مانع «هوای نفس» ضعیف یا کنار میره. و جای تاریکی قلب رو نورانیت پروردگار میگیره. ما گاهی نفس رو با این که می دونیم یک دشمن بحساب میاد اما باهاش معامله یک دشمن نمی کنیم. خودمون رو بخاطر تخطی هامون توبیخ نمی کنیم، چون خودمون رو دوست داریم و براش حریم قائلیم، به خوب و بد گفتارها و رفتارها و پندارها خوشامد می گوییم.  در حالی که گاهی باید خود رو خطاب قرار داد و تشر زد. گاهی باید برنامه داشت تا این دشمن رو کنار زد . ضعیف کرد هر چند از بین رفتنی نیست. اگر این دشمن با تمام قوت وجود داشته باشه، جلوی اراده و انگیزه شما رو خواهد گرفت راهکار در این مورد: 1-درد دل کردن با خدا چه با زبان خودمانی چه آنچه در زبان روایات آمده (مثل مناجات خمسه عشر که در مفاتیح اومده) به شدت آدمی رو جلو میبره و موانع درونی رو بر میداره. البته اگر با تامل خوانده بشه و شخص رو در لاک خودش فرو ببره و به اعماق درون گسیل بده این آزادی زودتر برای شخص حاصل میشه. کما اینکه شهید چمران می فرمود: «درد دل آدمی را بیدار می کند ، روح را صفا می دهد ، غرور و خود خواهی را نابود می کند. نخوت و فراموشی را از بین می برد ، انسان را متوجه وجود خود می کند.» 2- روزانه نیم ساعت اهل تفکر باشید، جای خلوتی و حتی المقدور با یه چشم اندازی به فضای ازاد انتخاب کنید و در مورد خود، هستی ، آفرینش و کیفیت خلقت اونها تامل کنید، در مورد نسبت خود و خدا اهل تامل باشید. تفکر، مایه نفوذ معنویت و ایمان به قلب خواهد بود. و معنویت بُنیه وجودی شما رو توسعه خواهد داد، تحمل و خودمداری شما رو بالاتر خواهد برد. 3- روی نماز خودتون و ارتقاء کیفیت اون سرمایه گذاری کنید. داستانها و نمونه های عینی در مورد نمازهای ممتاز رو مطالعه کنید تا شما رو به سمت خواندن یک نماز مقبول پر انگیزه کند. حضرت زهرا سلام الله علیها در مورد فلسفه نماز این چنین می فرمایند: «....وَ الصَّلاةَ تَنْزیهاً لَکُمْ عَنِ الْکِبْرِ[1]؛ خداوند نماز را برای زدودن کِبر و غرور از شما قرار داد». شما برای اینکه به یک رفتار  (مثل نماز) برسید، صرف شناخت و اعتقاد کفایت نمی کنه بلکه "باور" هم لازم هست شوق و انگیزه هم داشته باشید که همه اینها در قلب جا داره (نه در ذهن و عقیده شما). شما برای اینکه انگیزه تون رو برای نماز بالا ببرید باید باور کنید که شما به طور موقت به این دنیا اومدید تا ظرفیت بهشتی شدن در دنیای دیگر رو پیدا کنید. و خداوند بارها و بارها نشانه هایی برای این قضیه جلو چشمان شما گذاشته اما نسبت به اون غافل موندید. وقتی شما از نماز بهره ببرید، بهش وابسته می شید، همانطور که شما از غذا خوردن بهره می برید و لذت می برید، بهش وابسته شدید. شرط بهره مندی از نماز هم اینکه شما عاشق خدا بشید، نعمتهاش رو یادآور بشید، وقتی متوجه الطاف خدا شدید، دل و قلب شما برای تشکر و صحبت با خدا نرم میشه، منتهی این دستور رو نباید برای یکی دو روز داشته باشید بلکه رویه ثابت زندگی تون بشه که از وقتی که از خواب پا میشید، ریز ریز و تک و تک نعمتهای خدا رو یاداور بشید و شکر کنید، وقتی نفس می کشید، وقتی سالم هستید، وقتی قدرت تکلم دارید، وقتی محبت و عطوفت نسبت به شوهر و فرزندان دارید، و... همه اینها نعمتهای خداست که خدا بدون چشم داشت به شما بخشیده. زندگی با حال خوب و دوری از افسردگی، از همین راه حاصل میشه که متوجه باشید کسی هواتون رو داره، و باید قدرش رو شناخت. نعمتهایی که معمولا حواسمون نیست که اگر نداشتیم به چه فلاکتی می رسیدیم، و چقدر زندگی بر ما تلخ میشد. گاهی انگیزه ما با شناخت نسبت به حقیقت افزوده می شه، مثل اینکه عقل ما میگه وقتی قراره به دنیایی بری که لازمه یک زندگی سعادتمند اینه که از جنس معنویت نورانیت به همراه داشته باشی، وقتی لازمه بهشتی شدن اینه که نمازتو درست و زیبا بخونی، وقتی متوجه شدیم که آدم یک بار بیشتر در این دنیا زندگی نخواهیم کرد و تا ابد سر سفره نتیجه زندگی دنیایی خودمون هستیم، طبعا عقل ما ، ما رو وادار می کنه که نه تنها نماز بخونیم بلکه اون رو با حضور قلب ادا کنیم. یه بار هم انگیزه ما با احساس و عواطف برانگیخته میشه. مثلا امام علی علیه ‏السلام می فرماید: لَو يَعلَمُ المُصَلِّي ما يَغشاهُ‏مِن جَلالِ اللّه ما سَرَّهُ أن يَرفَعَ رَأسَهُ مِن سُجودِهِ.؛ اگر نمازگزار می‏دانست كه چه هاله ‏ای از جلالتِ خدا او را فرا می‏گیرد، دوست نداشت كه سر از سجده‏اش بر دارد. اگر شیطان رو دشمن خود بدانید، هر کسی دوست دارد دشمن خود را  سر به نیست کند. ببیند نماز شما چه بر سر دشمن شما می آورد: "هرگاه كسی به نماز ایستد، ابلیس از این كه می‏بیند رحمت خدا او را فرا گرفته است حسودانه به وی می‏نگرد". به نظر شما با اینکه شیطان دشمن ماست چرا خیلی ها در زمین او بازی می کنند و کاری می کنند که شیطان خواهان اون هستش؟ ما به این دنیا اومدیم که عاشق خدا بشیم تا خدا در اون دنیا ما رو در جایگاه عاشقان خودش قرار بده. اما متاسفانه ما از دین فقط تکلّفش رو می بینیم بخاطر همین انگیزه چندانی برای انجام عبادات نداریم. و چون شناخت کافی از خود وخدای خودمون نداریم بیشتر از همسالان و اطرافیان رنگ می گیریم که اونها هم اهل نماز و روزه نیستند و اتفاقا چه بسا اهل خوشی  هم هستند و هیچ اتفاقی براشون نمی افته غافل از اینکه ظاهر زندگی مردم با باطنشون ممکنه فرق زمین تا آسمون باشه، همین افراد در درون خودشون دچار افسردگی میشن، دچار پوچی میشن و نمی دونن توی این دنیا چندچندن. چون خدا ما آدما رو طوری آفریده که بدون یاد و محبت او نمی تونیم از زندگی واقعی بهره ببریم و به آرامش واقعی برسیم. باید در جمع و جامعه بود اما از آدماش رنگ نگرفت. بی نمازی مردم حتی اگر تمام کره زمین رو هم فرا بگیره دلیل بر درستی عملکرد مردم نیست. بهر حال هر انسانی در ظرف 70-80 عمر خود، مختار است هر گونه خواست عمل کند، اما بعد از جان کندن، دیگر اختیار از او سلب میشه و این عملکرد اوست که او رو به تعالی یا سرافگندگی خواهد کشاند. پس به نظر میاد باید فارغ از آدمای زمونه که نوعاً غافل اند و نمی دونن چه آینده ای در انتظار اونهاست، متفاوت از جو موجود جامعه از تمام نابسامانی و افسردگی ها و تنشهای روزگار به سمت خدا شتافت و باهاش یک آشتی جانانه کرد، و همیشه به خودمون گوشزد کنیم که فرصت بسیار کم و راه بسیار طولانی است و اصلا مجالی برای کم کاری مجدد نیست.  پیشنهاد میدم لینک زیر رو بخاطر سوال یکی از هموطنان که در همین زمینه سوال کردند ملاحظه بفرمایید و اگر باز هم سوال یا ابهامی در این زمینه داشتید با کمال میل منتظر پیام یا اظهار نظر شما خواهیم بود  http://btid.org/node/204179 بهترین ها رو برای شما آرزومندم موفق باشید پی نوشت: 1-بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج 29، ص222.