در صورتی که رفتاری از ایشان نمی بینید که دلیل بر چشم چران بودن ایشان باشد به شما پیشنهاد می کنیم اصلا دنبال این علایم نگردید. چرا که هم خودتان را آزار می دهید و هم باعث تلخی و سردی روابط زناشویی تان می شوید. در نگاه دینی اصل بر پاک بودن و سالم بودن افراد است مگر این که خلاف آن ثابت شود و برای همین هم ما از تجسس در رفتار هم منع شده ایم.
اما به طور خلاصه به علل و عواملی که ممکن است باعث این بیماری شوند اشاره می کنم:
1. محرومیت جنسی:
ویلهم اشتگل محرومیت های جنسی را عامل این بیماری دانسته و می گویند : محرومیت های جنسی باعث می شود که (لی یبدو) در اعصاب چشم متمرکز شود، با این تمرکز، بستگی عصب چشم با اعصاب جنسی توسعه یافته و شخص از چشم چرانی لذت می برد و با دیدن اندام جنس مخالف تحریک می شود.[1]
با توجه به این که یکی از وظایف اصلی طرفین ارضاء نیازهای جنسی طرف مقابل است به هر میزان که به نیاز و درخواست ایشان بیشتر جواب مثبت بدهید و مهارت و هنر لازم برای رفع این نیاز را به کار بگیرید احتمال انجام یا ادامه این رفتار ناشایست را کاهش می دهید.
2. خود نمایی زنان:
بیشترین عامل بروز این بیماری در مردان حس خودنمایی در زنان است. مردان به طور طبیعی نسبت به زیبایی و اندام جنس مخالف حساس اند و زنان بد یا بی حجاب با خودنمایی در عرصه جامعه این گرایش مردان را تحریک می نمایند.
این مساله در تفاسیر شیعه و سنی ذیل آیه 30 سوره نور نقل شده است.
«قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّواْ مِنْ أَبْصَرِهِمْ وَیَحْفَظُواْ فُرُوجَهُمْ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ؛[نور/30] به مردان مؤمن بگو: از بعضى نگاههاى خود (نگاههاى غیر مجاز) چشم پوشى كنند و دامن خود را حفظ نمایند. این براى پاكتر ماندن آنان بهتر است. خداوند به آنچه انجام مىدهند آگاه است.»
قرآن کریم برای رفع این معضل اجتماعی در آیات شریفه سوره نور، از یک طرف مؤمنان اعم از زنان و مردان را مخاطب قرار داده دستور می دهد که نگاه های خود را کوتاه ساخته و به نامحرم خیره نشوند و از فساد و آلودگی دوری کنند و از سوی دیگر به خانم ها دستور می دهد پوشش مناسب را رعایت کرده و زیور آلات خود را آشکار نسازند. تا حوادث نظیر حادثه ای که آیه در ارتباط با آن نازل شده است، اتفاق نیفتد و جوانان از خود بی خود نشده و دنبال زنان و دختران نامحرم راه نیفتند و امنیت و آرامش خود و دیگران را خدشه دار نسازند.
در سوره احزاب نیز در یک جا به خانم ها دستور می دهد: «در محاورات روزمره حالت عادی داشته و با ناز و کرشمه و طنازی صحبت نکنید و در کوچه و خیابان با بدن های نیمه عریان و لباس های بدن نما، ظاهر نشوید.»[برداشت از آیه 32 و 33 سوره احزاب.] چند آیه بعد می فرماید: «یَآ أَیُّهَا النَّبِىُّ قُل لاَِّزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَآءِ الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِن جَلاَبِیبِهِنَّ ذَلِكَ أَدْنَى أَن یُعْرَفْنَ فَلَا یُؤْذَیْنَ وَكَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَّحِیماً؛[احزاب/ 59]اى پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: روسرىهاى بلند بر خود بیفكنند، این (عمل) مناسبتر است، تا (به عفّت و پاكدامنى) شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند، و خداوند آمرزنده مهربان است. » تمام این برنامه و تأکیدها برای آن است که: مردم، زن ها را به عنوان افراد عفیف و پاکدامن بشناسند و موجبات آزار و اذیت آنان را فراهم نسازند. و چشم طمع ندوزند.[احزاب/32] و در نتیجه امنیت و آرامش قشر خانم ها در سایه چادر و رعایت ضوابط شریعت و پوشش اسلامی، تأمین شود.
در نهایت این که برای حل این مساله هر دو جنس از مرد و زن باید به مسئولیت خود واقف بوده و عهده دار آن گردند و بدون توجه به عامل محرک و نیز عدم جوابگویی منطقی به نیاز طرفین از سوی هم، حتی در صورت اجبار کردن یک امر بر فرد، احتمال تاثیر دراز مدت آن مساله بعید به نظر می رسد.
[1]. اصول روانکاوی فروید ، صص 257 ـ 259.