مطالب دوستان zm@45

نشر روایات اهل بیت علیهم‌السلام، در راستای رساندن معارف ناب اسلامی به دیگران عبادت است. بحث بر روی روایاتی است که مباحث اختلافی تاریخی را بیان و اثبات می‌کند؛ اگر این مباحث در فضای علمی و به‌دور از نزاع‌های فرقه‌ای صورت پذیرد و افرادی که مباحث را مطرح می‌کنند و افراد مورد خطاب، به دنبال رسیدن به حقیقت باشند، این روشنگری‌ها هم مطلوب است. این مباحث در فضای مجازی، مشکلات خاص خود را دارد، اگر روشنگری به صورت گذرا و مطرح کردن مطالبی برای ایجاد سؤال در مخاطبین گردد، مخاطب منصف را به تحقیق وادارد، و بدون توهین باشد، با اینکه منطقی و مطلوب به نظر می‌رسد، بازهم نمی‌توان حکم کلی داد. در شرایط فعلی (و فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی) که محدود و قابل کنترل نیست، اگر این‌گونه کارها موجب موضع‌گیری و جریحه‌دار کردن احساسات مذاهب مختلف گردد، و افراطیون هر دو گروه و فرقه را تحریک کند، مسئولیت شرعی سنگینی در پی دارد و هرگونه اختلاف بین مسلمین، سبب پیروزی دشمنان اسلام است و به احتمال قوی از طرف دشمنان اسلام نیز حمایت می‌گردد و عواقب آن قابل پیش‌بینی و تحت کنترل نیست و ممکن است باعث ریخته شدن خون مسلمانان در مکان‌های دیگر نیز بشود. راضی بودن اهل بیت و حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) از این‌گونه دفاع کردن‌ها جای تأمل دارد.

به‌طورکلی تغییر عقیده و مذهب (ودین)، به دلایل مختلف، کم صورت می‌گیرد. بسیاری از اهل سنت، واقعیت را به خوبی می‌دانند، و یا علمای سابق آنان از حقیقت باخبر بودند، ولی به همان دلایلی که اصحاب، پس از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، فرمایشات آن حضرت را نادیده گرفته و برخی از آنان حقایق را کتمان کردند، اینان نیز همان عمل را انجام می‌دهند. با اینکه وجود مقدس پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، بارها و بارها به امامت و خلافت امیرالمومنین تاکید کرده بود، ولی آنان با وجود اینکه این امر را مکرراً و با چشم و گوش خود از پیامبر دیده و شنیده بودند، به فرمایشات آن حضرت پشت کردند؛ دیگر چه انتظاری می‌توان از پیروان آنها داشت.

محمد بن عبدالوهاب مبلغ دینی بود؛ دغدغه‌مند بود، به این نتیجه رسیده بود که 12 قرن، هیچکس درست خدا را نشناخته و همه کسانیکه نامشان عالمان دینی است، شرک را تبلیغ می‌کنند؛ برای مبارزه با آنچه که شرک می‌پنداشت دست به کار شد. ابتدا پس از رحلت پدرش، نظراتش را در اقامتگاه پدرش (حریمله) آشکار کرد که افکار عمومی بر این نظرات شورید. به زادگاهش (عیینه) رفت و با حاکم آنجا رایزنی کرد؛ به دلایلی حاکم آنجا نتوانست با او همراهی کند. به درعیه رفت و با حاکم آنجا، هم‌پیمان شد؛ این معامله به نفع هر دو طرف بود؛ از طرفی محمد بن عبدالوهاب راهی رسمی برای تبلیغ ایده‌اش پیدا کرده بود؛ از طرفی حاکم درعیه گروهی خشن تکفیری و با وجهه دینی پیدا کرده بود که می‌توانست مشروعیت به حکومتشان دهد. حکومت از درعیه گسترش پیدا کرد و به کل منطقه نجد رسید. سپس با تسلط بر مکه و مدینه، گسترش حکومتشان به کل عربستان رسید و نام خود را بر روی کشور گذاشتند (عربستان سعودی) این حکومت دو مرتبه منقرض شد و این حکومت فعلی دوره سوم حکومتشان است: «دوره اول حکومت آل سعود» «دوره دوم حکومت آل سعود» «دوره سوم حکومت آل سعود» حکومت آل سعود در ابتدا چیزی نداشت و با لشکرکشی و غارت اموال به اسم غنیمت، حکومت را گسترش می‌داد. اما در دوره سوم، با کشف نفت، هم حکومت سعودی و هم مفتیان وهابی اموال زیادی به‌دست آوردند. ... بنابراین دلیل اصلی در سؤال آمده و مسئله منطقی برای سردمداران حکومتهاست. یک دفعه مأمون، احترام پدرش به امام کاظم را دید، از او سؤال کرد که چرا اینقدر احترام می‌گذاری؛ هارون الرشید گفت: حکومت از آنِ آنان است. مأمون پرسید پس چرا حکومت را به آنان وانمی‌گذاری؟ پاسخ شنید که تو که عزیز من هستی نیز اگر سد راه من قرار بگیری، به خاطر حفظ حکومت تو از بین خواهی رفت. همین دلیل امین را از میان برداشت، و فرزند نادرشاه را همین دلیل نابینا کرد، ...

هیچ نشانه‌ای از وارد شدن حقایق، از معارف ایرانی آن زمان، در قرآن وجود ندارد. هیچ سندی در این زمینه بیان نشده است. اینکه بخواهیم یکی از معجزات پیامبر را که همه مسلمانان معتقد به حقانیت و درستی و عدم تحریف آن هستند و معجزه جاوید پیامبر است را با چند احتمال ساده، از افتخارات خود بدانیم و به پیشینیان خود منتسب کنیم، راه درستی نیست. قرآن از طرف خداوند با همین عبارات و کلمات، نازل شده است، و فرق قرآن امیرالمؤمنین که در دسترس نیست و قرآن جمع آوری شده در زمان ابوبکر و قرآن کنونی (که در زمان عثمان جمع‌آوری شد)، ترتیب سوره‌ها و آیات است و در زمان خلیفه سوم، فقط توحید مصاحف شکل گرفت و چیزی به قرآن اضافه نگردید.