نظرات روئین تن مهدی

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
یکی از اشتباهاتی که در فکر و قضاوت در مورد قران وجود داره اینه که اشخاص به طور گزینشی با آیات قران مواجه میشن. یعنی یک آیه رو سفت و محکم گرفته میشه و از دیگر آیات قران غفلت صورت می گیره. در حالی که قران یک کتاب هست و نه یک آیه. و انسان یک موجودی است دارای ابعاد گوناگون و عمر و سرنوشت انسان یک فراز و نشیبی داره و این طور نیست که پرونده سرنوشت انسان با یک گناه بسته بشه.
خدا، مربی انسان است و یک مربی با نگاه صفر و صدی به امر تربیت نگاه نمی کنه. انسان، سازه خداست و خود خدا بهتر از هر کسی مخلوقش رو می شناسه، بخاطر همین می دونه انسان گاهی دچار غفلت میشه و باز دچار غفلت می شه و باز دچار غفلت میشه، اما این رو به انسان گفته که من می خوام با انتخاب و اختیار خودت و البته با برکت و استمداد من به مرحله ای برسی که فرشتگان خادم تو بشن. همین خدا به انسان می گه که من از غرور و تکبر بی جا خوشم نمیاد و از اون طرف از قلب شکسته خوشم میاد، قلب شکسته ای که صاحبش به این مرحله رسیده که هیچ کسی جز من نداره و اعتراف می کنه که بدون من زندگیش تلخ و جانکاه می شه. بخاطر همین خدا بنده ای که توبه می کنه رو بیشتر از کسی دوست داره که به عبادتش مغروره
به این دو روایت دقت بفرمایید
1- امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «انّ اللّه تعالی علم انّ الذّنب خیر للمؤمن من العُجب و لو لا ذلک ما ابتلی مؤمنا بذنب ابدا؛ خدای تعالی می‌دانست که گناه از عجب و خودپسندی برای مؤمن بهتر است و اگر چنین نبود هرگز مؤمنی را به گناه مبتلا نمی‌کرد.»

2-از امیرالمؤمنین علیه‌السلام روایت‌شده که فرمودند:«سَیِّئَةٌ تَسُوؤُکَ خَیْرٌ مِنْ‏ حَسَنَةٍ تُعْجِبُک»:گناهى که تو را ناراحت کند، بهتر از کار نیکى است که تو را به عُجب وادارد.

درست است که گناه مذموم هست و ممکن است که شخص در معرکه آزمایش مرتکب شود، اما اینطور نیست که به محض ارتکاب گناه، پرونده انسان بسته بشه: پس این همه تاکید بر توبه برای چه موقعی است ؟ این همه خدا گفته «ان الله یحب التوانبین؛ به راستی که خدا توبه کنندگان را دوست دارد» این دوستی و توبه برای کی و برای چه وقت هست؟ برای قبل از ارتکاب گناه یا بعد از اون؟ برای شخص معصوم هست یا غیر معصوم؟
توبه قبل از ارتکاب گناه که معنی نداره و گناه هم که از معصوم سر نمی زنه.
خدا، مخلوق خودش رو دوست داره و الا نه پیامبر و امامی براش می فرستاد و نه فرصت توبه ای بهش می داد.
خدا روحیه مچ گیری نداره، و الا به محض گناه جانش رو می گرفت. مغرور و مستکبری بالاتر از فرعون نیست که ادعای خدایی می کرد، چرا خداوند حضرت موسی رو برای هدایت چنین فردی فرستاد و تازه دستور داد که با گفتار نرم با او صحبت کن، همه اینها لازمه مربی گری خدا نسبت به مخلوقاتش هست. معلم هم که باشی هیچ وقت راه برگشت و پیشرفت رو برای شاگردانت نمی بندی، تا چه برسه به خدای حکیم و مهربان
فرمودید که به آیات قران استناد کنیم. حتما قران رو باز کنید و آیات 133 تا 135 قران رو ملاحظه بفرمایید
در این آیات آمده است که اهل تقوی و نیکوکاران هم ممکن است گناه مرتکب شوند، اما آنچه مهم است این است که بعد از ارتکاب بهترین کار رو می کنند و اون پشیمانی و استغفار و عزم بر عدم تکرار گناه است.
۞ وَسَارِعُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ  الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَىٰ مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ

و بشتابید به سوی مغفرت پروردگار خود و به سوی بهشتی که پهنای آن همه آسمانها و زمین را فرا گرفته و مهیّا برای پرهیزکاران است. آنهایی که از مال خود در حال وسعت و تنگدستی انفاق کنند و خشم خود فرونشانند و از (بدیِ) مردم درگذرند، و خدا دوستدار نکوکاران است. و آنان که اگر کار ناشایسته کنند و یا ظلمی به نفس خویش نمایند خدا را به یاد آرند و از گناه خود (به درگاه خدا) توبه کنند-و کیست جز خدا که گناه خلق را بیامرزد؟-و آنها که اصرار در کار زشت نکنند چون به زشتی معصیت آگاهند.
ممکن است بگویید که مغفرت خدا مربوط به کسی است که یکی دو بار دچار گناه شده باشه، که باز قران این نظریه رو باطل اعلام می کنه و در یک آیه امیدوار کننده می فرماید:
قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ؛ بگو: ای بندگان من که [با ارتکاب گناه] بر خود زیاده روی کردید! از رحمت خدا نومید نشوید، یقیناً خدا همه گناهان را می آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است؛
در اخر 3 نکته:
1- با این همه آیات که حاکی از مهربانی خداست لازم نیست برای خودتون فاتحه بخونید، بلکه این شیطان هست که با عزمی که در جبران گذشته خواهید داشت باید فاتحه خودش رو بخونه
2- به این نکته توجه داشته باشید که در همه لحظات زندگی باید خوف و رجا رو به یک میزان داشته باشید، وقتی از تبعات گناه ترسیدید، به باغ امید و توبه رجوع کنید و از اون طرف هم اونقدر خالی از ترس نباشید که شما رو به ارتکاب گناه جسور کند و به خودتون این اطمینان رو بدید که با وجود توبه، مساله ای برای ارتکاب گناه نیست و به قول معروف خیالتون از ارتکاب گناه راحت باشه. هم ناامیدی محکوم است و هم بی خیالی و تکیه محض به مهربانی خدا!
3- اینکه خدا ایمان آدمها رو محک می زنه و به صرف قول به ایمان بسنده نخواهد کرد، مربوط به کل بستر زندگی است و نه محض یه روز و دو روز. همانطور که این محک زدن مربوط به قبل از گناه هست، مربوط به بعد از ارتکاب گناه هم هست، چون امید و ناامیدی در ظرف بعد از ارتکاب گناه به حسب خود معرکه دیگری از امتحان خواهد بود که انسان به واسطه آن محک خواهد خورد، که آیا انسان به ندای «لا تقنطوا؛ نا امید نشوید » خدا گوش خواهد داد یا به وسوسه ناامیدی شیطان.

بهترین ها رو برای شما آرزومندم