نظرات روئین تن مهدی

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی

از اینکه دنبال جوابی هستید که با جواب گویی به این شبهه، مدافع این نظام باشید جای بسی تحسین دارد. در جنبه دفاع از نظام، فرق شما با سردار سلیمانی این است که ایشان در میدان جنگ و سخت افزار، مدافع نظام بودند و شما تلاش دارید در فضای اندیشه و نرم افزار مدافع این نظام باشید.

چند جواب که به سلیقه خودتان می توانید انتخاب کنید:

1-هیچ کجای دنیا حتی آمریکا که مهد آزادی است، اینطور نیست که بعد از تشکیل یک نظام، مکررا مردم برای استمرار نظام، دست به انتخابات بزنند و از مردم نظرخواهی کنند. ضمن اینکه تقریباً هیچ جا نظیر ایران نیست که ساز و کار حکومت، مستقیم یا غیر مستقیم توسط مردم انتخاب شود. خیلی از حکومتهای دنیا پادشاهی یا دارای فضای بسته سیاسی است و قدرت به طور انحصاری دست گروهها پاس کاری می شود. و حال آنکه در ایران به عنوان مثال ثبت نام برای ریاست جمهوری برای همگی آزاد است، منتها با شرط و قیودی که هر عقل سلیمی آن ها را می پذیرد توسط شورای نگهبان، غربال می شود.

2- بر فرض که بعضی مردم این نظام را نخواهند، خوب از اون طرف خیلی از مردم اصل این نظام را که ثمره خون هزاران شهید هست را می خواهند، که در تجمعات حماسی مثل راهپیماییهای 22 بهمن، 9 دی، انتخاباتها می توان به چنین نتیجه ای رسید.خوب خواسته این قشر چه می شود ؟ آیا خواسته اینها محترم نیست؟ بله ، همه مردم نسبت به مسوولین نارکامد و برخی نواقص و سوء تدبیرها و کم کاریها معترض هستند و اعتراض به حقی هم دارند. اما این مسائل را حل شدنی می دانند و اصل نظام را با مسائل داخلی نظام، خلط و یکی نمی دانند.

3- اگر قضیه برای طرف مقابلتون درست تصویر شود، دلیل اصلی اعتراضات مردم که به حق هم هست، به سیاستهای اجرایی دولتها برمی گردد؛ و مخالفتی با اصل نظام و انقلاب ندارند. چرا که اگر ریس جمهوری سر کار بیاید که اشتغال را رونق و بیکاری را سامان و تورم را کاهش دهد، راضی خواهند شد و مجدداً اعتماد مردم جلب خواهد شد. البته قوای دیگر هم بی نقص و ایراد نیست اما این سیاستهای دولت هست که تا سفره افراد هم کشیده می شود. اما اینطور نیست که صددرصد مردم سروکار مستقیمی با دو قوه دیگر داشته باشند. نظام یک مجموعه بزرگی است که دولت، بخش بزرگی از آن است که صاحب اختیارات وسیعی است که به لحاظ اجرایی اختیاراتش از سطح اختیارت رهبری هم بیشتر است. بجای اصلاح این بخش، کسی کل مجموعه را به فنا نمیدهد. کسی که دندانش درد می کند کل فک را درمان  نمی کند. دوچرخه ای که خراب باشد و قابل اصلاح، معقول نیست که کل دوچرخه عوض شود. یا مثالهایی از این دست!

ممکن است در جواب بشنوید که کل سیستم خراب است، و هر کسی ریس جمهور شود آش همان و کاسه همان! شما در جواب می توانید بفرمایید که سیستم ایرادی ندارد. شهید رجایی هم در همین سیستم بود و فعالیت می کرد و همه ازش راضی بودند. و امید واریم ریس جمهور فعلی، با پشتکاری که دارند، اوضاع را نه صددرصد (که شدنی نیست) اما تا حدود زیادی سامان بخشند. ان شاء الله

طریقه دیگر جواب گویی این است که با مخاطب همراه شوید و اجمالاً قرار بر این بگذارید که نظام عوض شود ببیند در ادامه چه نتایجی حاصل خواهد شد...

1-جواب اول : بر فرض که در صدد تغییر نظام شویم.باید گفت که پشت مرزهای ایران در کشورهای همسایه پایگاههای نظامی فراوانی است که متعلق به استکبار جهانی امریکا و اسراییل است. این دشمنان در کمین اند که هر لحظه ایران دچار آشوب شود و خلأ قدرت پیدا کند تا بلایی همچون سوریه و لیبی و افغانستان و عراق بر سر ایران بیاورند. خلاصه اینکه تغییر این نظام همان، و به فنا رفتن تمامیت ارضی ایران همان. حتی آنها که آرزوی تغییر این نظام را دارند، زندگی راحتی نخواهند داشت. (تجربه های زیادی از تاریخ می تواند به کمک این گونه افراد بیاید، بجای اینکه براحتی حرف از تغییر این نظام بزنند شایسته است نظر خود را سبک و سنگین کنند و با دوراندیشی تصور کنند چه تبعاتی به بار خواهد آمد ).

2-جواب دوم: بر فرض که در صدد تغییر نظام باشیم. حال سوال کنید که نظام جدید چگونه پایه گذاری شود؟ آیا بر اساس نظامهای سرمایه داری غرب پایه ریزی شود یا بر اساس نظام و ایدئولوژی اسلامی؟ آیا نظام جدید را بر اساس نظام پادشاهی انتخاب کنیم یا دموکراسی؟ اگر اسلام را به عنوان دین حق قبول داریم که همچون شهید مطهری ها و شهید بهشتی ها، نظام فکری نظام فعلی را بر اساس اسلام چیدند، در نظام جدید قوانینی غیر از قوانین فعلی باید تدوین شود یا خیر؟ اگر قوانینی مغایر با قوانین فعلی باید تدوین شود، کارشناس دینی از کجا بیاوریم تا برای ما برنامه بچیند؟ از غرب و شرق ؟ اتاق فکر نظام جدید چه کسانی خواهند بود؟ غربیهای لائیک یا اسلام شناسان آگاه به زمانه؟ یا سوالاتی از این دست

پس همان طور که ملاحظه می فرمایید در صورت تغییر نظام ، به لحاظ تئوریک باز هم به همین نظام فعلی بر خواهیم گشت. که به این نتیجه می رسیم چنین کاری سفیهانه است. فارغ از اینکه اصلا در صورت خلأ قدرت ایرانی باقی مانده باشد.

موفق باشید

سلام خدمت شما کاربر گرامی

استرس داشتن کم و بیش در همه انسانها هست و اصل داشتن اون عیب نیست و چه بسا مقداری اضطراب و استرس، لازمه زندگی انسانی است که بودنش مفید هست. چرا که آدمی رو به دور اندیشی و احتیاط در کارها وامیدارد.

اما اگر استرس، حد افراطی به خود بگیرد باز هم عیبی نیست که مخفی باشد که لازم به بازگویی باشد. و همچنین عیبی نیست که باعث فسخ و بطلان ازدواج شود. پس لزومی به بازگویی نیست.

از اون طرف بازگو کردن آن هم ایرادی ندارد. چه بسا همین بازگو کردن، که خود یک نوع تخلیه درونی است موجب کاهش استرس شود. خواستگار شما چون وجود استرس در آدمها رو همچون خودش عادی و رایج میداند، لذا موجب عقبگرد او نخواهد شد.

استرس، گاهی ناشی از توهم که اون هم ناشی از عدم تجربه فضاهای جدید است حاصل می شود. لذا معمولا اشخاصی که منزوی هستند و روحیه اجتماعی ندارند در مواجهه با ارتباطات جدید اجتماعی، دچار استرس می شوند.

ازدواج هم چون خود یک تجربه جدید اجتماعی برای شخص محسوب می شود، تا حدودی استرس داشتن امری عادی است.

نتیجه: بازگو کردن استرس لزومی ندارد. اما می توان به طور ضمنی در لابلای یک بحث خاص با خواستگار آن را مطرح کرد تا از حساسیت هردو، نسبت به این موضوع کاسته شود.

موفق باشید