و احسنت بر شما که دراین روزگاری که همه به نوعی دچار روزمرگی شده اند، شما به فکر خود و زندگی آخرتی خود هستند. دور اندیشی شما ستودنی است. آن هم دو دستورالعمل کلیدی که خیلی از عرفا و اولیاء خدا به آن توصیه کرده اند.
در مورد نماز شب، امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ عملى نیست که بنده انجام دهد مگر اینکه خداوند در قرآن ثوابى براى آن بیان کرده جز نماز شب که ثوابى براى آن مشخص نکرده بواسطه ارزش زیادى که نزد خداوند عزیز داشته لذا در این آیه مى فرماید: از بسترهاى گرم حرکت مى کنند و از روى بیم و امید به دعا مى پردازند و از امکانات خود انفاق مى کنند هیچ کسى نمى داند خداوند چه چیزها براى آنها پنهان کرده که موجب روشنى چشم ایشان مى شود، به پاداش اعمالى که انجام مى دهند .
یا در مورد نماز اول وقت [آیت‌الله قاضی رحمت‌الله‌علیه] در نجف می‌گفتند: «من ضامنم کسی‌که این نمازهای پنج‌گانه را در اول وقت بخواند، به مقامات عالیه می‌رسد». در جای دیگر می گفتند: «اگر نمازهای پنج‌گانه را در اول وقت خواند، باز هم نرسید به آن مقامات عالیه، به من لعن کند!».
اما در مورد مشکل شما باید گفت که بهترین وقت فضیلت نماز شب این است که قبل از اذان خوانده شود اما می توان بعد از نیمه شب شرعی نیز خواند (چنانچه می فرماید تا ساعت 2 بیدارید) خواندن نماز شب هر چه به وقت اذان نزدیک تر باشد بهتر است. که باز هم فضیلت این زمان از قضای نماز شب بیشتر است .
ناگفته نماند که خود قضای نماز شب از فضیلت منحصر به فردی برخودار است چنانچه رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود: همانا خداوند تبارک و تعالى البته نزد فرشتگان خود مباهات می کند به آن بنده که قضاى نماز شب را در روز انجام دهد، و می فرماید: اى فرشتگان من به بنده من بنگرید که نمازى را که بر او واجب نساخته ام قضا می کند، گواه باشید که من البتّه گناهان او را آمرزیدم.
برای نماز اول وقت صبح، مقدماتی را می توان انجام داد. (نظیر شام سبک، خواندن اخرین آیه سوره کهف برای بیداری در وقت خاص، و ساعت هشدار گذاشتن) با این حال اگر به هدفتون نرسیدید مشکلی نیست چون از اختیار شما خارج است، اما هیچگاه از دغدغه خود نکاهید و لو اینکه بارها خواب بمانید.
از اینکه متشرعید و نسبت به پدر بزرگوارتان دغدغه مند، جای تمجید دارد. اما چند نکته:
احترام نسبت به والدین در هر صورتی حتی اگر کافر باشند یا امر به معصیت کنند لازم و واجب است. اما بحث اطاعت، به گستردگی بحث احترام نیست. یعنی هر اطاعتی واجب نیست . آنچه ملاک و حرام است، اذیت کردن والدین است و لذا اوامری که سرپیچی از آنها موجب اذیت شدن والدین می شود، این نوع سرپیچی کردن، حرام است. بنابراین اگر کار فرهنگی که میخواهید انجام دهید، بی اطلاع از والدین باشد، چون بالفعل اذیت نمی شوند ایرادی ندارد. و لزومی ندارد ایشان را در جریان اصل یا تمام جزئیات کار خود قرار دهید.
اگر علی رغم میل، بهر دلیل مطلع کار شما شدند، و شما را بخاطر عدم اعتماد به روزگار از این کار منع کردند، با زبان خوش و کمال ادب، منطق و دلیل خود را بیان کنید.از اون طرف ببینید دغدغه ایشان طبق شناختی که از آدمهای امروزی دارند (که قاعده اولیه در این روزگار بدبینی است) بجاست یا خیر ؟ اگر قانع شدند که هیچ. و الا اگر تشویش خاطری که دارند باعث اذیت شدن ایشان می شود واجب است تبعیت کنید. که در اینصورت خداوند بخاطر برکتی که در کار شما خواهد انداخت در جای دیگر جبران خواهد کرد. ان شاءالله.
بله. همانطور که می دانیم دنیا ، مزرعه و محل کاشتن است و آخرت محل درو و برداشت. دنیا محل عمل است و آخرت محل پاداش. در آخرت چون عمل نیست و محل ارزیابی و إعمال عدالت است اگر حقی و حقوقی بین انسانها باشد با همین اعمال (گناه و ثواب) داد و ستد می شود. تبادل در وهله اول روی نورانیت و ثواب اعمال است که از شخص بدهکار به طلبکار منتقل می شود. که در صورت فقدان ثواب و فضیلت، از گناهان و آلودگیهای طلبکار، به شخص بدهکار منتقل می شود. (در متن شریفتان هردو مورد با هم ذکر شده که سهو و اشتباه است)
1-طبق فرموده قران هر عملی یک ارزش و درجه ای دارد (و لکلٍ درجاتٌ مما عملوا) و همچنین هر چیزی (نظیر حق) نزد خدا یک قدر و ارزش خاصی دارد، و علم ارزشگذاری این موارد نزد خداست (و کل شیء عنده بمقدار). و از طرف دیگر خداوند در دادگاه الهی و لو به اندازه پشیزی ظلم نخواهد شد.(و لا یظلمون فتیلاً). با این بیان الزاما ً درست نیست که گفته شود با یک حق الناس، تمامی فضائل شخص بدهکار منتقل شود.
2- این طو نیست که اگر دیگران را ببخشید دستتان خالی بماند. به این دو آیه دقت کنید .به فرموده قرآن، بهترین زاد و توشه، تقواست (ان خیر الزاد التقوی). و در آیه دیگر، «بخشیدن» را مایه تقوا به حساب آورده شده. ( و أن تعفوا اقرب للتقوی). پس بخشیدن شما خود موجب زاد و توشه بهتری بنام «تقوی» خواهد شد.
3- در مورد خلاصی از حق الناس، رضایتِ خودِ صاحب حق ملاک است و خداوند به حق و رضایت او اهمیت می دهد . ضمن اینکه اگر حقی که ضایع نموده اید معلوم باشد (مثلا یک خسارت) و شخص خسارت دیده هم معلوم باشد، در همین دنیا باید حق آنها پرداخت شود و یا رضایت آنها کسب شود. انجام اعمال مستحبی برای صاحب حق، به لحاظ شرعی، ساقط کننده حق طرف نیست. مگر اینکه خود شخص این معامله را قبول کند. اگر شخص طلبکار در قید حیات نیست معلوم نیست که به چنین معامله ای رضایت دهد.
کلاس با کودکان حوصله و صبر وافری می طلبد، به خصوص بچه های امروزی که در اوج کنجکاوی هستند.برای کودکان، فضای بیرون از کلاس چون از تنوع و آزادی زیادی برخوردار است، اگر محیط کلاس در مقایسه با بیرون برای آنها جذاب نباشد، ممکن است کاسه صبرشان در صورت کسل کننده بودن کلاس، لبریز شود و دست به شلوغ بازی بزنند. پس قبل از هر چیز باید شلوغ بازی بچه ها را ریشه یابی کنید.
برای کنترل و تحصیل اقتدار در کلاس چند راهکار ارائه می شود.
1-به بچه های شلوغ که کنترل کلاس رو از دست شما خارج می کنند، مسوولیت بدید. (مثلا در تنهایی به او بگویید که ستاره کلاس و شلوغ کلاس رو در آخر کلاس به من معرفی کن)
2- در قبال بدرفتاری دیگران مؤدب باشید و صدای خود را بلند نکنید. چرا که این نقطه ضعف، دستاویزی خواهد شد برای موارد آتی. اگر این ابزار را به کار ببرید ضمن تلف انرژی، به مرور عادی خواهد شد و از کارایی خواهد افتاد.
3 – در صورت بدرفتاری کودک، با حالت تند به او نگاه کنید اما نه به صورت طولانی که مجالی برای شلوغی دیگران باشد.
4- گاهی با ایجاد حس کنجکاوی در کودکان، مانع هیجان و شلوغی آنها شوید. مثلا ناگهان شروع به شمردن کنید که هیچ ربطی به محتوای درس نداشته باشد. یا مثلا در این مواقع، برای مدتی صدای خود را پایین بیاورید به نحوی که شنیدن صدای شما سخت باشد. به مرور سکوت در سطح کلاس گسترانده خواهد شد. گاهی ابداعات جدید به همراه درگیری ذهنی برای کودک ایجاد کنید. مثلا بجای لفظ تکراری «ساکت» علامت اشاره ای برای خود و کودکان قرار دهید، و در مواقع شلوغی از آن استفاده کنید و از آنها بپرسید: «این علامت چی بود؟» همچنین علامتهای دیگر، نظیر تشویق فرد منظم کلاس
5- گاهی شلوغی ناشی از عدم توجه به بچه هاست . سعی شود آنها را به گفتگو و مشارکت دعوت کنید.
6- چینش بچه ها در کلاس را کنترل کنید. بچه های شلوغ نباید کنار هم باشند.
7- اگر قبل از کلاس، ورزش و فعالیت عملی داشته باشید جهت تخلیه انرژی آنها مناسب است.
شریعت اسلام در مورد احترام به والدین سنگ تموم گذاشته به نحوی که خدا در قرآن احترام به والدین را در کنار امر توحید و خداپرستی قرار داده است، چنانچه قرآن می فرماید: وَ قَضیَ رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُواْ إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا؛[1] جز خدا را نپرستید و به والدین خود نیکی کنید.
اما در مورد مقام مادر تاکید مضاعفی اختصاص داده شده. چنانچه حضرت رسول (ص) فرموده اند: «الجَنَّةُ تَحتَ أقدامِ الاُمَّهاتِ»
این گونه نیست که مادر هر کاره و هر مذهبی که داشته باشد سند بهشت برای او قطعی باشد و الا همچون سند یک ملک، گفته میشد «بهشت در دست مادران است». بهشت با اختیار و تلاش به دست می آید و حال که «مادر بودن» اختیاری نیست.
در مورد این روایت چند وجه می توان گفت:
1-با توجه به اینکه تمامی بشریت و بندگان خدا، توسط مادران متولد و تربیت می شوند و همچنین با توجه به سختی بارداری و بیخوابیهای مادر که خود کفاره گناهان محسوب می شود، در چنین حالتی مادران شایستگی ورود به بهشت را خواهند داشت بشرطی که خود مادر، از جاده حق منحرف نشود و این سرمایه را از دست ندهد.
2-وجه دیگر این است که این روایت خطاب به فرزندان است که قدر مادران را بدانند و در مقابل مقام آنها کمال احترام و تواضع را داشته باشند. اگر کسی خواهان بهشت است باید در مقابل مادر، خاکسار باشد، به نحوی که حاضر باشد پای مادر را ببوسد. این فروتنی و خاکساری، بهشت آفرین است. به عبارت دیگر، بهشت را باید در زیر پای مادران جستجو کرد.
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی:
و احسنت بر شما که دراین روزگاری که همه به نوعی دچار روزمرگی شده اند، شما به فکر خود و زندگی آخرتی خود هستند. دور اندیشی شما ستودنی است. آن هم دو دستورالعمل کلیدی که خیلی از عرفا و اولیاء خدا به آن توصیه کرده اند.
در مورد نماز شب، امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ عملى نیست که بنده انجام دهد مگر اینکه خداوند در قرآن ثوابى براى آن بیان کرده جز نماز شب که ثوابى براى آن مشخص نکرده بواسطه ارزش زیادى که نزد خداوند عزیز داشته لذا در این آیه مى فرماید: از بسترهاى گرم حرکت مى کنند و از روى بیم و امید به دعا مى پردازند و از امکانات خود انفاق مى کنند هیچ کسى نمى داند خداوند چه چیزها براى آنها پنهان کرده که موجب روشنى چشم ایشان مى شود، به پاداش اعمالى که انجام مى دهند .
یا در مورد نماز اول وقت [آیت‌الله قاضی رحمت‌الله‌علیه] در نجف می‌گفتند: «من ضامنم کسی‌که این نمازهای پنج‌گانه را در اول وقت بخواند، به مقامات عالیه می‌رسد». در جای دیگر می گفتند: «اگر نمازهای پنج‌گانه را در اول وقت خواند، باز هم نرسید به آن مقامات عالیه، به من لعن کند!».
اما در مورد مشکل شما باید گفت که بهترین وقت فضیلت نماز شب این است که قبل از اذان خوانده شود اما می توان بعد از نیمه شب شرعی نیز خواند (چنانچه می فرماید تا ساعت 2 بیدارید) خواندن نماز شب هر چه به وقت اذان نزدیک تر باشد بهتر است. که باز هم فضیلت این زمان از قضای نماز شب بیشتر است .
ناگفته نماند که خود قضای نماز شب از فضیلت منحصر به فردی برخودار است چنانچه رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود: همانا خداوند تبارک و تعالى البته نزد فرشتگان خود مباهات می کند به آن بنده که قضاى نماز شب را در روز انجام دهد، و می فرماید: اى فرشتگان من به بنده من بنگرید که نمازى را که بر او واجب نساخته ام قضا می کند، گواه باشید که من البتّه گناهان او را آمرزیدم.
برای نماز اول وقت صبح، مقدماتی را می توان انجام داد. (نظیر شام سبک، خواندن اخرین آیه سوره کهف برای بیداری در وقت خاص، و ساعت هشدار گذاشتن) با این حال اگر به هدفتون نرسیدید مشکلی نیست چون از اختیار شما خارج است، اما هیچگاه از دغدغه خود نکاهید و لو اینکه بارها خواب بمانید.
موفق باشید
سلام خدمت شما کاربر گرامی
از اینکه متشرعید و نسبت به پدر بزرگوارتان دغدغه مند، جای تمجید دارد. اما چند نکته:
احترام نسبت به والدین در هر صورتی حتی اگر کافر باشند یا امر به معصیت کنند لازم و واجب است. اما بحث اطاعت، به گستردگی بحث احترام نیست. یعنی هر اطاعتی واجب نیست . آنچه ملاک و حرام است، اذیت کردن والدین است و لذا اوامری که سرپیچی از آنها موجب اذیت شدن والدین می شود، این نوع سرپیچی کردن، حرام است. بنابراین اگر کار فرهنگی که میخواهید انجام دهید، بی اطلاع از والدین باشد، چون بالفعل اذیت نمی شوند ایرادی ندارد. و لزومی ندارد ایشان را در جریان اصل یا تمام جزئیات کار خود قرار دهید.
اگر علی رغم میل، بهر دلیل مطلع کار شما شدند، و شما را بخاطر عدم اعتماد به روزگار از این کار منع کردند، با زبان خوش و کمال ادب، منطق و دلیل خود را بیان کنید.از اون طرف ببینید دغدغه ایشان طبق شناختی که از آدمهای امروزی دارند (که قاعده اولیه در این روزگار بدبینی است) بجاست یا خیر ؟ اگر قانع شدند که هیچ. و الا اگر تشویش خاطری که دارند باعث اذیت شدن ایشان می شود واجب است تبعیت کنید. که در اینصورت خداوند بخاطر برکتی که در کار شما خواهد انداخت در جای دیگر جبران خواهد کرد. ان شاءالله.
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی
بله. همانطور که می دانیم دنیا ، مزرعه و محل کاشتن است و آخرت محل درو و برداشت. دنیا محل عمل است و آخرت محل پاداش. در آخرت چون عمل نیست و محل ارزیابی و إعمال عدالت است اگر حقی و حقوقی بین انسانها باشد با همین اعمال (گناه و ثواب) داد و ستد می شود. تبادل در وهله اول روی نورانیت و ثواب اعمال است که از شخص بدهکار به طلبکار منتقل می شود. که در صورت فقدان ثواب و فضیلت، از گناهان و آلودگیهای طلبکار، به شخص بدهکار منتقل می شود. (در متن شریفتان هردو مورد با هم ذکر شده که سهو و اشتباه است)
1-طبق فرموده قران هر عملی یک ارزش و درجه ای دارد (و لکلٍ درجاتٌ مما عملوا) و همچنین هر چیزی (نظیر حق) نزد خدا یک قدر و ارزش خاصی دارد، و علم ارزشگذاری این موارد نزد خداست (و کل شیء عنده بمقدار). و از طرف دیگر خداوند در دادگاه الهی و لو به اندازه پشیزی ظلم نخواهد شد.(و لا یظلمون فتیلاً). با این بیان الزاما ً درست نیست که گفته شود با یک حق الناس، تمامی فضائل شخص بدهکار منتقل شود.
2- این طو نیست که اگر دیگران را ببخشید دستتان خالی بماند. به این دو آیه دقت کنید .به فرموده قرآن، بهترین زاد و توشه، تقواست (ان خیر الزاد التقوی). و در آیه دیگر، «بخشیدن» را مایه تقوا به حساب آورده شده. ( و أن تعفوا اقرب للتقوی). پس بخشیدن شما خود موجب زاد و توشه بهتری بنام «تقوی» خواهد شد.
3- در مورد خلاصی از حق الناس، رضایتِ خودِ صاحب حق ملاک است و خداوند به حق و رضایت او اهمیت می دهد . ضمن اینکه اگر حقی که ضایع نموده اید معلوم باشد (مثلا یک خسارت) و شخص خسارت دیده هم معلوم باشد، در همین دنیا باید حق آنها پرداخت شود و یا رضایت آنها کسب شود. انجام اعمال مستحبی برای صاحب حق، به لحاظ شرعی، ساقط کننده حق طرف نیست. مگر اینکه خود شخص این معامله را قبول کند. اگر شخص طلبکار در قید حیات نیست معلوم نیست که به چنین معامله ای رضایت دهد.
موفق باشید
با عرض سلام و ادب خدمت شما
کلاس با کودکان حوصله و صبر وافری می طلبد، به خصوص بچه های امروزی که در اوج کنجکاوی هستند.برای کودکان، فضای بیرون از کلاس چون از تنوع و آزادی زیادی برخوردار است، اگر محیط کلاس در مقایسه با بیرون برای آنها جذاب نباشد، ممکن است کاسه صبرشان در صورت کسل کننده بودن کلاس، لبریز شود و دست به شلوغ بازی بزنند. پس قبل از هر چیز باید شلوغ بازی بچه ها را ریشه یابی کنید.
برای کنترل و تحصیل اقتدار در کلاس چند راهکار ارائه می شود.
1-به بچه های شلوغ که کنترل کلاس رو از دست شما خارج می کنند، مسوولیت بدید. (مثلا در تنهایی به او بگویید که ستاره کلاس و شلوغ کلاس رو در آخر کلاس به من معرفی کن)
2- در قبال بدرفتاری دیگران مؤدب باشید و صدای خود را بلند نکنید. چرا که این نقطه ضعف، دستاویزی خواهد شد برای موارد آتی. اگر این ابزار را به کار ببرید ضمن تلف انرژی، به مرور عادی خواهد شد و از کارایی خواهد افتاد.
3 – در صورت بدرفتاری کودک، با حالت تند به او نگاه کنید اما نه به صورت طولانی که مجالی برای شلوغی دیگران باشد.
4- گاهی با ایجاد حس کنجکاوی در کودکان، مانع هیجان و شلوغی آنها شوید. مثلا ناگهان شروع به شمردن کنید که هیچ ربطی به محتوای درس نداشته باشد. یا مثلا در این مواقع، برای مدتی صدای خود را پایین بیاورید به نحوی که شنیدن صدای شما سخت باشد. به مرور سکوت در سطح کلاس گسترانده خواهد شد. گاهی ابداعات جدید به همراه درگیری ذهنی برای کودک ایجاد کنید. مثلا بجای لفظ تکراری «ساکت» علامت اشاره ای برای خود و کودکان قرار دهید، و در مواقع شلوغی از آن استفاده کنید و از آنها بپرسید: «این علامت چی بود؟» همچنین علامتهای دیگر، نظیر تشویق فرد منظم کلاس
5- گاهی شلوغی ناشی از عدم توجه به بچه هاست . سعی شود آنها را به گفتگو و مشارکت دعوت کنید.
6- چینش بچه ها در کلاس را کنترل کنید. بچه های شلوغ نباید کنار هم باشند.
7- اگر قبل از کلاس، ورزش و فعالیت عملی داشته باشید جهت تخلیه انرژی آنها مناسب است.
و ..
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی:
شریعت اسلام در مورد احترام به والدین سنگ تموم گذاشته به نحوی که خدا در قرآن احترام به والدین را در کنار امر توحید و خداپرستی قرار داده است، چنانچه قرآن می فرماید: وَ قَضیَ رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُواْ إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا؛[1] جز خدا را نپرستید و به والدین خود نیکی کنید.
اما در مورد مقام مادر تاکید مضاعفی اختصاص داده شده. چنانچه حضرت رسول (ص) فرموده اند: «الجَنَّةُ تَحتَ أقدامِ الاُمَّهاتِ»
این گونه نیست که مادر هر کاره و هر مذهبی که داشته باشد سند بهشت برای او قطعی باشد و الا همچون سند یک ملک، گفته میشد «بهشت در دست مادران است». بهشت با اختیار و تلاش به دست می آید و حال که «مادر بودن» اختیاری نیست.
در مورد این روایت چند وجه می توان گفت:
1-با توجه به اینکه تمامی بشریت و بندگان خدا، توسط مادران متولد و تربیت می شوند و همچنین با توجه به سختی بارداری و بیخوابیهای مادر که خود کفاره گناهان محسوب می شود، در چنین حالتی مادران شایستگی ورود به بهشت را خواهند داشت بشرطی که خود مادر، از جاده حق منحرف نشود و این سرمایه را از دست ندهد.
2-وجه دیگر این است که این روایت خطاب به فرزندان است که قدر مادران را بدانند و در مقابل مقام آنها کمال احترام و تواضع را داشته باشند. اگر کسی خواهان بهشت است باید در مقابل مادر، خاکسار باشد، به نحوی که حاضر باشد پای مادر را ببوسد. این فروتنی و خاکساری، بهشت آفرین است. به عبارت دیگر، بهشت را باید در زیر پای مادران جستجو کرد.
موفق باشید
پی‌نوشت:
1.سوره اسراء، آیه 23
Páginas