همه حرفاتون درست اما کو گوش شنوا ؟؟
هر کدومشونو که نگا میکنی به اصطلاح خودشونو پیشرفته مینامن ،عقیدشون اینه که اسلام زور گفته و رهبر مظلوم دیکتاتوره!هیچکدومشون سواد ندارن به خدا ....صلیب میندازن دریغ از اینکه یک بار جلد انجیل رو حتی از دور دیده باشن.
چقدر قشنگ نوشتین. منم موافقم اما کار برای خانوما در حدی که به روحیاتشون لطمه نزنه خوبه. مثلا کنار کار خونه خیاطی هم بکنه. ویا حتی استاد دانشگاه بودن هم خوبه.چون بعضیا از جمله خود من با موندن تو خونه افسردگی میگیریم.
اما بعضی جاهارو دیدم که از ساعت 7 صبح از اون خانم بیچاره کار میکشن تا 8 شب فقط برا 300 هزار تومان.یعنی این اخرررررررررررر بی انصافیه.
سلام واقعا درست بود.مشکل بشر اینه که هیچوقت نمیخواد با واقعیت های زندگیش کنار بیاد . همیشه در ارزوی داشتن پول و ثروت زیاد به سر میبریم. در این فکر که همسایه کناریمان چگونه پول تهیه کرده که فلان ماشین را خریده. و در اخر هم برای تخلیه حسادتامون میگیم ،کوفتش بشه اون ماشین...اون حق منه نه تو.در حالی که اگه شکر گزار همین نعمت های کوچیک و یا بزرگ باشیم و به مال بیشتر چشم ندوزیم واقعا خدا بیشترش میکنه. اما با وجود این توهمات و تخیلات بی سر انجام تنها عمرمان را هدر داده ایم!چون ارزوهایمان از دسته، رویاهای مخرب است.
سلام بچه هااز نظراتتون متشکرم.اما وظیفه خودم میدونم که کنار پدر مادرم باشم ،هرچند اونا نمیخوان حتی نیم ساعت هم شده بشینن به اعمالشون فکر کنن. چیزی که این وسط عذابم میده اینکه فردا که از رفتاراشون پشیمون شدن، چطور میخوان تو چشمای هم نگاه کنن؟چطور میخوان از خجالت هم در بیان!! از همه سنگین تر جواب خدارو چی میدن.....اینارو ننوشتم که بخوام کسی رو ناراحت کنم.ببینید با وجود همه اینا من الان درسم عالیه،نشده من حتی یک ساعت بیکار بشینم جایی. مرتب در حال مطالعه ام، هرکدوم از دوستام هر مشکلی براش پیش میاد سراغ اولین کسی که میره منم. استادام از من دعوت میکنن که خونشون برم و باهم رو پرونده های دادگستری کار کنیم.هیچکی باورش نمیشه من همچین وضع سختی دارم {به غیر از همسایه ها} اونم به خاطر اینه که هرگز ظاهرم غمگین نبوده.یا هرگز باعث نشده که احساس کمتر بودن نسبت به دیگران بکنم............همه اینارو مدیون خدام و همون چند رکعت نمازی که خوندم.و این برام باعث افتخاره که با 19 سال سن ،میتونم به کسانی که 50 سال سن دارن کمک کنم چه امور کیفری چه خانوادگی.......اگه نسبت به خدا بی اهمیت بودم شاید هرگز یک دقیقه هم تحمل این زندگی رو نداشتم. فکر نکنید شیفته خودمم اما بعضی وقتا که میبینم بچه های این سایت سر چه وقایع ناچیزی احساس پوچی میکنن،یا از زندگی نا امید میشن واقعا افسوس میخورم ،چون نمیخواین به همچین زندگی هایی فکر کنید ...اگه جای من بودید چیکار میکردید؟ شاید دیگه انگیزه ای برای ادامه زندگی نداشتید.تو هر موقعیتی که باشید از شما بدتر وجود داره پس خدارو شکر کنید.منم با زندگیم کنار اومدم و پذیرفتم که اگه انسان شکر گزار نباشه هر چقدرم میخواد چند صباحی با عزت زندگی کنه، اما این عزت پایدار نیست و یه جایی چوب ناسپاسیاشو میخوره.من هیچگاه پدر مادرمو سرزنش نکردم به خاطر این مسائل ،اما دیدن روزی که پشیمون میشن برام سخته.در مورد فامیل هام، همه باهم قطع رابطه کردن و کسی به عنوان ریش سفید نداریم،در کل همشون، به تمام معنا خوده واژه فتنه هستند. {به عنوان خواهر کوچیک ترتون عرض کردم ، صحبت هام حمل بر خود ستایی نباشه عزیزان....}
Páginas