مشکلات پرستاری از مادر پیرم

خدا کمکت کنه.من یه مادربزرگ پیر داشتم 4سال توی رختخواب افتاده بود فلج شده بود.من پشت کنکوری بودم.مادرم کارمند بود نیتونست ازش نگهداری کنه. 3 ماه از سال خونه ی ما و بقیه اش خونه ی عموهای دیگم.اون سه ماه مثل کابوس بود زندگی جهنمی.چون مادرم مدام قهر و دعوا میکرد.هیچ وقت درک نکرد اون مادر پدرم هست پدرم درقبالش وظیفه داره.البته پدرم هم هیچوقت مادرم رو درک نمیکرد. اگر ما ازش نگهداری نمی کردیم عموهای دیگرم هم نگهداری نمی کردن.خلاصه 4 سال عذاب آور گذشت اون فوت شد.همه یادمون رفت چی بود و چی شد.فقط گاهی به یاد اون موقع میفتم میگم کاش همه ی نوه ها و عمو هام با مادربزرگم بهتر رفتار میکردیم.

 با سلام.

انشالله که خدا هیچوقت هیچ پدر و مادری رو افتاده و بیمار و زمین گیر نکنه. الهی آمین.

خیلی سخته که آدم مریضی پدر و مادرش رو ببینه و از طرفی هم مشکلاتش اجازه نده، بخوبی بهشون برسه و مطمئن باشید که پدر و مادرها هم در عین حال که شایسته توجه کامل فرزندانشون هستن، اما اصلا دلشون نمیخواد که بچشون بخاطر اونا به زحمت بیوفته و خب یکی از مسائلی هم که در دوران پیری هست، اینه که توقعاتشون بالا میره و انتظار توجه بیشتری دارن و من خودم احساس میکنم با توجه به زحمتی که برای شما کشیدن، انتظار چنین توقعی هم بجاست.

بنظر من، شما بهتره که مادرتون رو در اولویت قرار بدید اما نه اینکه از همسر و فرزندتون هم غافل بشید. میتونید با همسرتون صحبت کنید تا بتونه مشکل شما رو درک کنه و فقط میتونم بگم که هر کاری که می کنید، مادرتون رو خانه سالمندان نفرستید چون معلوم نیست اونجا چه رفتاری باهاش داشته باشن و از طرفی هم این باور قلبی منو بپذیرید که در کنار تمام سختی هایی که برای شما دارن، برکت و روشنایی زندگیتون هستن و فقط یک دعای خیر پدر و مادره که میتونه زندگیتون رو متحول کنه.

با وجود اینکه تمام مشکلات شما قابل درکه، اما بهتره که متن زیر رو بخونید و تاملی رو تصمیمتون داشته باشید. من خودم یک روز این متن رو خوندم و خیلی برام تاثیرگذار بود؛ امیدوارم برای شما هم همین طور باشه.

آلزايمر

 

 

  چمدانش را بسته بودیم

با خانه سالمندان هم، هماهنگ شده بود
یک ساک داشت با یک بسته کوچک،
کمی نان روغنی، آبنات قیچی و کشمش
چیزهایی شیرین، برای شروع آشنایی
گفت: مادر جون، من که چیز زیادی نمیخورم
یک گوشه هم که نشستم
نمیشه بمونم، دلم واسه نوه هام تنگ میشه
گفتم: مادر من، دیر میشه ، چادرتون هم آماده ست، منتظرند
گفت: کیا منتظرند ؟ اونا که اصلا منو نمیشناسند ! و ادامه داد
آخه اونجا مادرجون، آدم دق میکنه، من که اینجا به کسی کار ندارم
اصلا، اوم، دیگه حرف نمی زنم. خوبه حالا میشه بمونم ؟
گفتم: آخه مادر من، شما داری آلزایمر می گیری
همه چیزو فراموش می کنی
گفت: مادر جون، این چیزی که اسمش سخته رو من گرفتم، قبول
تو چی ؟ تو چرا همه چیزو فراموش کردی؟
خجالت کشیدم

حقیقت داشت، همه کودکی و جوانی ام
و تمام عشق و مهری را که نثارم کرده بود، فراموش کرده بودم
 

 

زنگ زدم به خانه سالمندان، که نمی رویم
توان نگاه کردن به خنده نشسته برلب های چروکیده
و نگاه مهربانش را نداشتم، ساکش را باز کردم
، نان روغنی و ... چیزهای شیرین دوباره در خانه بودند
آبنات قیچی را برداشت
گفت: بخور مادر جون، خسته شدی هی بستی و باز کردی
دست های چروکیدشو بوسیدم و گفتم
مادر جون ببخش،  فراموش کن
اشکش را با گوشه رو سری اش پاک کرد و گفت
چی رو ببخشم مادر، من که چیزی یادم نمی یاد
گفتی چی گرفتم ؟ آل چی
اخ چه اسمهایی می زارن این دکترا، روی درد های مردم
طاقت نگاه بزرگوار و اشک های نجیب و موی سپیدش را نداشتم
در حالیکه با دست های لرزانش، موهای دخترم را شانه میکرد
زیر لب میگفت:
گاهی چه نعمتیه این آلزایمر

 

امیدوارم به حق این لحظات مقدس، همه مریض ها، شفای عاجل و سلامتی کامل پیدا کنند. الهی آمین.