حب ریاست از آفت‌های بزرگیست که ممکن است حکومت را به تباهی بکشاند و موجب هلاکت گردد و از این‌رو نداشتن حب ریاست از ملاک‌های اصلحیت برای فردی است.
گرچه اصل ریاست و زمامداری مورد مذمت در اسلام نیست بلکه اصل حاکمیت و ریاست، ضروری است اما ملاک در صلاحیت یک فرد برای زمامداری، نداشتن تعلق و حب ریاست است چرا که حب ریاست، باعث می‌شود به هر قیمتی آن فرد برای بقای در آن پست و یا به دست آوردنش تلاش کند. از این‌رو حب ریاست، آفتی بزرگ برای ریاست بر شمرده شده و حضرت رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) حب ریاست را یکی از اسباب شش‌گانه‌ی عصیان و گناه می‌داند(وسائل الشیعة، ج2، ص 466) و امام صادق(علیه‌السلام) حب ریاست را سبب هلاک بر می‌شمرد(وافی، ج3، ص145).
امام باقر(علیه‌السلام) فردی را که گرفتار حب ریاست است به مانند گرگی گرسنه که شبانه به گله گوسفندان یورش برده، تشبیه می‌کند(همان، ج3، ص145) و رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) حب جاه و مقام را سبب رویش نفاق در قلب می‌داند(جامع السعادات، ج2، ص361)
از این‌رو مهم است کسانی را برای مناصب زمامداری برگزینیم که گرفتار حب ریاست نباشند. و از نشانه‌های حب ریاست آن است که فرد برای به دست آوردن آن منصب، از راه‌های نامشروع و غیر معقول بهره ببرد و یا به تخریب و افترا زدن به دیگران بپردازد و یا خدمت‌های کوچکش را بزرگ‌نمایی و خدمات بزرگ دیگران را کوچک‌نمایی کند و از راه عدل و انصاف خارج گردد.
اما فردی که از آفت حب ریاست ایمن باشد هدف خود را خدمت به خلق خدا و اخلاص در راه خدمت‌گزاری قرار می‌دهد و در این راه، از طریق عدل و انصاف خارج نمی‌شود و تنها صلاح دین و دنیای مردم به خصوص مستضعفان و محرومان را می‌خواهد.