اگر امامت برای حفظ شریعت واجب است چرا امامان به ریاست نرسیدند تا این کار را انجام دهد؟!

شیعیان می  گویند امامت واجب است چون امام، شریعت اسلامی را حفاظت می  نماید و مسلمانان را به راه راست سوق می  دهد و احكام را از كم و زیاد شدن پاسداری می  كند. به آنها گفته می  شود: از امامان دوازده گانه شما كسی به ریاست نرسید تا چنین كاری را انجام دهد.

پاسخ
گردآورندۀ پرسشها تصور كرده است كه امامان شیعه در طول 250سال دست روی دست گذارده و هیچ كاری را صورت نداده  اند و اگر در رأس قدرت نبودند، هیچ نوعی تأثیری در هدایت جامعه و بازداری ظالمان از ظلم نداشته  اند، در حالی كه ائمه اهل بیت از طرق مختلف توانستند در هدایت جامعه اثر گذار باشند.
1.    دانشگاه اسلامی كه در مدینه با كف با كفایت امام باقر و امام صادق پی ریزی شد و متجاوز از 4000 محدث و فقیه تربیت كرد و تحویل جهان اسلام داد و خود این تأثر عظیمی در رهبری امّت داشته است.
حسن بن علی الوشا می  گوید: من در مسجد كوفه نهصد استاد حدیث دیدم كه همگان می  گفتند: ‌حدثنی جعفر بن محمد.(1)
و همچنین دیگر امامان شیعه در عین آنكه بر مسند قدرت نبودند از نظر آموزش و تعلیم دین و بازداری جامعه از انحراف اثر بارزی داشتند.
2.    از نظر مبارزه با ظلم و ستم، هر چند كمتر تظاهر می  كردند، امّا به طور معقول، مسلمانان را به بی لیاقتی حكام اموی و عباسی توجه می  دادند و از همین طریق خوفی در دل حكام انداخته و توانستند از خودكامگی آنان تا حدی بكاهند و اگر امامان شیعه دست روی دست می  گذاشتند و با ظالمان هم پیمان و هم سو بودند، به شمشیر و زهر جفا كشته نمی  شدند.
3.    از این گذشته اگر ما دربارۀ خدمات امامان شیعه لب فرو بندم ولی یادآور می  شویم امامت از جانب خدا لطفی است بر جامعه، و می  تواند در هر درجه اثر گذار باشد. حال اگر بر اثر مساعد نبودن شرایط حاكمیت سیاسی را به دست نگرفتند، این تقصیر مردم است، نه گناه قانون و یا امام، عین همین مطلب دربارۀ پیامبران الهی جاری است. بنی اسرائیل پیامبران را از دم تیغ می  گذاراندند چنان كه قرآن می  فرماید: «‌و قتلهم الأنبیاء بغیر حق»(2) و با این حال خدا فیض نبوت را قطع نكرد و پیاپی پیامبران خود را برای آنها فرستاد. و پیامبر و امام حتی با نداشتن حاكمیت سیاسی می  توانند احكام را بیان كنند و حجّت را بر مردم اقامه نمایند و از تحریف جلوگیری كنند.
پی  نوشت  ها:
1. رجال نجاشی، ترجمه حسن بن علی الوشاء، شماره 79.
2. نساء/155.

بر گرفته از مرکز ملی پاسخ گویی به سوالات دینی