از تمامى روایاتى که در باره نهی از عزاداری آمده، به خوبى روشن مى شود که هر نوع عزاداری منظور نیست، هم چنین از ویژگی هاى برجسته مؤمنان آن است که همواره در مصایب و سختی ها، صبر و شکیبایى داشته و از جزع و فزع، سخنان بیهوده و دروغ پرهیز کنند.
همچون منابع اهل سنت در منابع شیعى نیز روایاتى وجود دارد که به ظاهر از نوحه سرایى جلوگیرى کرده و آن را منع مى کند. در ادامه بحث به این روایات و پاسخ هاى آنها پرداخته مى شود.
1. جابر بن عبداللّه انصارى مى گوید: «از امام باقر (ع) درباره جزع سؤال کردم. فرمود: اشد الجزع الصراخ بالویل و لطم الوجه و الصدر و جز الشعر من النواصى و من أقام النواحة فقد ترک الصبر و أخذ فى غیر طریقه؛ (1) شدیدترین مرتبه جزع، عبارت است از فریاد همراه با واى کردن، مضروب ساختن صورت و سینه، و کندن موى از پیشانى و هر کس گریه کند و فریاد بزند، صبر و شکیبایى را رها کرده و در غیر آن راه قرار گرفته است.
2. امام صادق (ع) مىفرماید: «نهى رسول اللّه (ص) عن الرنة عند المصیبة و نهى عن النیاحة و الاستماع الیها»؛ (2) رسول خدا (ص) از فریاد و داد کشیدن، نوحه سرایى کردن و بلکه از گوش دادن به آن در مصیبت ها منع کرده اند.
3. عمرو بن ابى مقدام مى گوید از امام ابوالحسن و امام باقر (ع) شنیدم که درباره آیه (و لا یعصینک فى معروف) (3) . فرمودند رسول خدا (ص) به دخترش فاطمه فرمود: «اذا أنامت فلا تخمشى على وجهاً و لا ترخى على شعراً و لا تنادى بالویل و لا یقیمن على نائحة»؛ (4) پس از مرگ من هرگز صورت نخراشید، موى خود را پریشان نسازید، داد و فریاد نکنید و مجلسى که همراه داد و فریاد است نداشته باشید.
از تمامى روایاتى که در این باره آمده به خوبى روشن مىشود که از ویژگی هاى برجسته مؤمنان آن است که همواره در مصایب و سختی ها، صبر و شکیبایى داشته و از جزع و فزع، سخنان بیهوده و دروغ پرهیز کنند چنان که قرآن مى فرماید: (و بشّر الصابرین الّذین اذا أصابتهم المصیبة قالوا انّا للّه و انّا الیه راجعون) (5).
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت:
(1) - وسائل الشیعه، ج 2، ص 915، باب کراهة الصراخ بالویل و العویل و...
(2) - همان.
(3) - ممتحنه، آیه 12.
(4) - وسائل الشیعه، ج 2، ص 915، باب کراهة الصراخ بالویل و العویل و...
(5) - بقره، آیه 156.
برگرفته از مرکز ملی پاسخ گویی به سوالات دینی
جابر بن عبداللّه انصارى مى گوید: از امام باقر (ع) درباره جزع سؤال کردم. فرمود: شدیدترین مرتبه جزع، عبارت است از فریاد همراه با واى کردن، مضروب ساختن صورت و سینه، و کندن موى از پیشانى و هر کس گریه کند و فریاد بزند، صبر و شکیبایى را رها کرده و در غیر آن راه قرار گرفته است.(وسائل الشیعه، ج 2، ص 915) و امام صادق (ع) مى فرماید: رسول خدا (ص) از فریاد و داد کشیدن، نوحه سرایى کردن و بلکه از گوش دادن به آن در مصیبت ها منع کرده اند.(همان) عمرو بن ابى مقدام مى گوید از امام ابوالحسن و امام باقر (ع) شنیدم که فرمودند رسول خدا (ص) به دخترش فاطمه فرمود: پس از مرگ من هرگز صورت نخراشید، موى خود را پریشان نسازید، داد و فریاد نکنید و مجلسى که همراه داد و فریاد است نداشته باشید.(همان)
از تمامى روایاتى که در این باره آمده به خوبى روشن م ىشود که از ویژگی هاى برجسته مؤمنان آن است که همواره در مصایب و سختی ها، صبر و شکیبایى داشته و از جزع و فزع، سخنان بیهوده و دروغ پرهیز کنند