خاطره ای شیرین از حاج آقا قرائتی

به نقل از گروه اینترنتی سایت رهروان ولایت  وبلاگ به سوی خدا  خاطره ای از حاج آقا قرائتی  را منتشر کرده است :روزی من می خواستم سخنرانی کنم و با کفش روی سن رفتم. آقایی به من گفت که شما درخانه هم با کفش می روی؟ گفتم: نه. ایشان گفت : پس معلوم است که چون این برای بیت المال است شما به آن اهمیت نمی دهید ولی به فرش خانه چون برای خودتان است اهمیت می دهید. من گفتم: بی توجهی کردم. بعد کفشم را درآوردم. بعد عده ای گفتند که زشت است که کفش تان را درآورده اید. پس ما هر کاری بکنیم ، مردم یک حرفی می زنند.

روزی من در مسجد الحرام نشسته بودم که ناگهان پیرمردی دست مرا بوسید و رد شد ، من نتوانستم جلوی او را بگیرم. آقایی به من گفت که دعا کن، خدا تکبر تو را بگیرد. گفتم: چه تکبری از من دیده ای ؟ او گفت که چرا شما به این پیرمرد چیزی نگفتی ؟ من گفتم: اصلا متوجه کار این پیرمرد نشدم. همان طور که داشتم حرف می زدم پیر مردی دیگری جلو آمد و چون حواس من جمع بود، سریع دستم را کنار کشیدم. دوباره فرد دیگری آمد و گفت دعا کن خدا تکبر تو را بگیرد. گفتم: مگر چکار کردم ؟او گفت: یک پیرمردی با عشقی می خواست دست تو را ببوسد چرا دستت را کشیدی ؟

ملانصرالدین با پسرش سوار الاغ شد. وقتی هر دو نفر آنها سوار الاغ شدند مردم گفتند که چقدر بی رحم هستند، وقتی هر دو نفر آنها از الاغ پیاده شدند و پیاده رفتند گفتند که چقدر احمق هستند، وقتی پدر سوار شد و پسر پیاده رفت گفتند که پدر چقدر بی رحم است و وقتی پسر سوار شد و پدر پیاده رفت گفتند که پسر چقدر بی ادب است.

ما استرس داریم که مردم در مورد ما چه چیزی می گویند. خدا می فرماید : فقط خدا بگویید. روایت داریم :اگر کسی برای رضای خدا کاری را انجام بدهد خداوند دل های مخالف او را نرم می کند. آرامش ما این است که یک خدا داشته باشیم که هم ما را خلق کرده است، هم ما را دوست دارد و هم بهترین وکیل، نصیر و ... است.