تا چند ساعت دیگر شورای نگهبان قانون اساسی نام کسانی را که برابر قانون، شایسته ی نامزدی رسمی ریاست جمهوری هستند، به وزارت کشور اعلام می کند. در میان سی و اندی چهره آشنا که برای نامزدی، نام نویسی کرده اند، چند چهره هستند که گفتمانی را نمایندگی میکنند و اگر از دید شورای نگهبان شایستگی ورود به انتخابات را پیدا نکنند، رای دادن هوادارانشان به دیگری، به معنای دست شستن از بعضی آرمانها و آرزوها خواهد بود. اما اگر آن نامزدها رد شوند، چه می شود؟
در میان دوستداران این نامزدهای ویژه، دو گروه هستند که برجستگی بیشتری دارند:
گروه الف: خود این دسته را میتوان به دو دسته بخش کرد. دسته یک که التزام چندانی به ولایت فقیه ندارند و نسبت به دو نهاد برگزار کننده انتخابات (دولت و شورای نگهبان) بی اعتماد هستند و با توجه به اینکه از پشتیبانی رسانه های فتنه گر غربی برخوردارند، در صورتی که نامزد دلخواه خود را بیرون از رقابت انتخاباتی ببینند، بعید نیست دست به کارهایی بزنند که نباید. دسته دو که معتقد به ولایت فقیه هستند، ولی باتوجه به تجربه انتخابات دوره پیش، بعید نیست واکنش درخوری به کارهای ناشایست دسته نخست نشان ندهند، که اگر هم نشان بدهند، روشن نیست که گوش دسته یک بدهکار باشد یا نه.
گروه ب: این گروه گفتمانشان را با نام گفتمان انقلاب اسلامی می شناسانند؛ فرمایش ولی فقیه را حرف آخر می دانند و اهل انقلابیگری هستند.
آنانی که دل خوشی از انقلابی گری ندارند، آن را به افراط گرایی، شتاب زدگی و بی تدبیری، و آنانی که انقلابی گری را پسندیده می دانند، آن را انجام کارها، به ویژه کارهای بزرگ و نشدنی با پشتکار و توکل به خدا و نترسیدن از ابرقدرتهای پوشالی می دانند و شاید این شعر حافظ را هم در رثای انقلابی گری بخوانند که:
آن دم که دل به عشق دهی خوش دمی بود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
اما انقلابی گری را جور دیگری هم می شود تعریف کرد.
«بايد همه آنچه را كه پيش می آيد - كه مبتنى بر قانون است - تحمل كنيم؛ اين را بايد همه مان ياد بگيريم؛ اين، صبرِ انقلابى است، اين، تحملِ انقلابى است. اميدواريم خداى متعال هم دلها را هدايت كند به آنچه كه براى كشور بهتر است»[1]. «راه درست، راه قانون است. همه تابع قانون باشند، همه تسليم قانون باشند. گاهى ممكن است يك قانون، صددرصد درست هم نباشد، اما از بى‌قانونى بهتر است. گاهى ممكن است در يك بخشى، يك خطایى هم از مجرى قانون سر بزند كه من و شما بفهميم او در اجراى قانون اين خطا را كرده است؛ اما اگر نتوانيم آن را از طريق قانونى اصلاح كنيم، تحمل آن بهتر است از اين‌كه باز بى‌قانونى كنيم»[2].
پاورقی: