مردم پس از چند سال، خبری خوش از فوتبال به گوششان می رسد. صعود به جام جهانی به عنوان تیم اول، برد کره جنوبی در بازی رفت و برگشت، جواب دادن به حرفهای مربی کره و ...، هر کدام به تنهایی باعث خوشحالی مردم می شوند. چه برسد به اینکه همه ی اینها در یک بازی جمع بشود، آن هم بعد از حذف ایران از جامهای مختلف.
طبیعتا مردم به کوچه و خیابان می ریزند و شروع به جشن و پایکوبی و رقص و پخش شیرینی و راه انداختن کارناوالهای خیابانی می کنند.
در این پست تنها به جنبه های دینی این مطلب نگاه می شود.
شادی کردن بخشی از زندگی مردم است و نباید جلوی آن گرفته شود. اگر چه باید از شادی هایی که تبعات منفی دارند جلوگیری بکنیم.
مثلا رقصهای مختلطی که علاوه بر عدم تناسب با فرهنگ اسلامی ایرانی ما، موجب ارتباطهایی می شود که گاه منجر به فروپاشی خانواده ها می گردد، هیچ گاه صحیح نخواهد بود.
ولی در مقابل نور باران کردن، دست زدن، پخش موسیقی، پخش شیرینی و شربت و ... نه تنها هیچ مشکلی ندارند، بلکه حتی شهرداری می تواند در پارکها چنین جشن هایی را برپا بکند. این عمل علاوه بر اینکه موجب می شود دختران و پسران بدون مزاحمت به جشن خود بپردازنند، از ترافیک و راه بندان شدن و اذیت مردم به علت سر صدا ها جلوگیری می کند.