توحید در ربوبیت به این معناست که انسان معتقد باشد، خیر و شر و تدبیر کل امور در دنیا، به دست توان‌مند خداوند سبحان است.
ربوبیت الهی در عالم
بسیاری از مردم در زمان‌های گذشته و حتی در زمان کنونی، معتقد بودند، خداوند متعال خالق تمام ممکنات و مخلوقین است، اما در امر تدبیر و دخل و تصرف در امور، غیر از خداوند متعال موجودات دیگری نیز تاثیر گذار هستند و حتی آن موجودات می توانند در سرنوشت آنان تاثیر گذار باشند و آنان را خوشبخت یا بدبخت کنند. این اعتقاد، یکی از موارد شرک است؛ یعنی اگر شخصی معتقد باشد کسی غیر از خداوند متعال، به طور مستقل می‌تواند در عالم تصرف کند، مشرک و از دایره اسلام خارج است.
بنابراین توحید در ربوبیت به این معناست که انسان معتقد باشد، خیر و شر و تدبیر کل امور در دنیا، به دست توان‌مند خداوند سبحان است، و انسان و آن چه که در عالم هستی وجود دارد، مالک هیچ چیز نیستند؛ و اگر هم در عالم مدبرات و اسبابی وجود دارد، همه آن‌ها به اذن و اجازه خداوند متعال است و هرگز استقلالی در تاثیر گذاری ندارند، و به امر و مشیت الهی تصرف می کنند.
دلیل عقلی مطلب: تدبیر از خلق جدا نیست؛ تمام مخلوقین همچنان که در ابتدای خلقت، هیچ نبوده و خداوند متعال به آنان هستی بخشیده، همچنان به خداوند متعال نیازمندند و اگر حتی یک لحظه رابطه آنان با خداوند متعال قطع شود، نابود می‌گردند و دوباره نیست می‌شوند. در نتیجه ممکنات همان‌طور که در حدوث و ابتدای خلقت محتاج افاضه خداوند فیاض هستند، در ادامه حیات نیز محتاج همان افاضه هستند؛ پس هیچ موجودی نمی‌تواند مستقل از خداوند سبحان، ادامه حیات دهد یا تصرفی در عالم انجام دهد.
_____________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/3736