چه کسی به توافق محتاج است؟

روزگاری بود که ریاست جمهوری امریکا باراک اوباما می‌گفت: همه گزینه‌ها برای توقف برنامه اتمی ایران روی میز است.(1) اما این روزها تمام گزینه‌های روی میزِ رژیم ایالات متحده تقلیل پیدا کرده و ریاست جمهوری امریکا این روزهای آمریکا می‌گوید: تا زمانی که تهران آماده بازگشت به برجام نباشد، فشار‌های "دیپلماتیک" و "اقتصادی" را ادامه خواهد داد. (2)

بایدن در حالی این سخنان را از روی کاغذ از بر می‌خواند که قرار است همین روزها برای دیدار با سرانِ اسرائیل و عربستان سعودی به غرب آسیا سفر کند تا به رفقایش این اعتماد را بدهد که ایران بالاخره زیر بار فشار تحریم‌ها کمر خم خواهد کرد و بخشی از نگرانی دوستان را در باب گسترش نفوذ منطقه‌ای جمهوری اسلامی مرتفع کند.

البته قطعا این همه‌ی ماجرا نیست و آمریکا می‌خواهد بداند خودش تا چه حد باید نگران تامین انرژی خود در زمستان پیش رو باشد. باید بداند عربستان تا چه میزان می‌تواند نفت مورد نیاز بازار را تامین کند تا آمریکا زیر بار فشار عدم توافق با ایران کمر خم نکند.

توقف عرضه گاز روسیه به اروپا به بهانه تعمیرات(3) موجب نگرانی وصف ناشدنی در اروپا شده است. به‌این‌ترتیب طرح‌های ذخیره سازی گاز برای فصل  سرما دچار اختلال شده و قطعا بحران گاز در این قاره را تشدید خواهد کرد.

تبعات کمبود گاز در اروپا صرفا به سرمای زمستان محدود نمی‌شود، بلکه دولت‌های اروپایی را برای تامین انرژی لازم بخصوص برق دچار محدودیت خواهد کرد. این محدودیت در بهترین حالت موجب افزایش صورت‌حساب برق مصرف‌کنندگان خانگی خواهد شد، اما از آنجایی که بخش عمده‌ای از صنعت، به برق وابسته است. قطعا  کاهش تولید، افزایش قیمت تمام شده، شکست اقتصادی و در نهایت نارضایتی گسترده عمومی را در پی خواهد داشت؛ اتفاقی که اروپایی‌ها را وادار می‌کند بیش از هر زمانی، آمریکا را برای امضای توافق نامه با ایران، تحت فشار قرار دهد.

جالب است، درحالی که اروپا بیش از هر زمان دیگری محتاج تامین انرژی است، آمریکا بدون توجه به هم‌پیمانانِ درمانده خود، شروع به رجز خوانی کرده و رئیس جمهورِ درمانده اش می‌گوید: «در رابطه با ایران ما با متحدان و شرکای خود در اروپا و سراسر جهان متحد شدیم تا انزوای خود را از بین ببریم. اکنون این ایران است که منزوی شده تا زمانی که به توافق بازگردد.»(4)

البته ایالات متحده درست می‌گوید، عضویت ایران در شانگهای، دعوت به بریکس، افزایش صادرات نفت، افزایش بی ‌سابقه صادرات غیرنفتی، تبدیل شدن به قطب ترانزیت منطقه، امضای قراردادهای 20 ساله با چین و روسیه و ونزوئلا و امضای ده‌ها سند همکاری با کشورهای شمالِ شرق آسیا (قفقاز) و.... خود بیانگر عمق انزوای ایران است!

بهتر است ریاست جمهوری امریکا به جای نگران بودن برای انزوای ایران، نگران تامین انرژی متحدانش باشد.

پی‌نوشت؛
1. رادیو فردا https://b2n.ir/d17059
2. دویچه وله https://b2n.ir/u74706
3. بی‌بی‌سی https://b2n.ir/j41511
4. واشنگتن پست https://b2n.ir/h02184