درباره حجاب و چگونگی اجرای قانون هر تصمیمی گرفته شود، با توجه به توان اجرایی حکومت و مصالح عمومی خواهد بود و این‌گونه تصمیمات، حدود شرعی حجاب را جابه‌جا نخواهد کرد.
از وظایف قطعی حکومت اسلامی عمل به احکام اسلام و تلاش در جهت نهادینه شدن احکام دینی در جامعه است. بنا بر اصل چهارم قانون اساسی «كلیه قوانین و مقررات مدنی، جزایی، مالی، اقتصادی، اداری، فرهنگی، نظامی، سیاسی و غیر این‌ها باید بر اساس موازین اسلامی باشد»، این بدان معناست که اگر مجوز قانونی برخلاف قوانین شرع مقدس صادر شود، آن مجوز خودبه‌خود باطل و غیر مشروع است.
در طول این 44 سال که از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی گذشته است، هر جا از قوانین دینی عبور کرده‌ایم، ضرر آن را دیده‌ایم. عدم اجرای کامل بانکداری اسلامی باعث فشل شدن و سستی نظام بانکی گردید و همچنین بها دادن به معروف‌های بی‌صرفه و مجوز به فیلم‌ها و موسیقی‌های نامشروع نه‌تنها باعث قدردانی آنان از نظام اسلامی و تمایل آن‌ها به دین نشد، بلکه در اغتشاشات ثابت شد که چقدر دست نظام اسلامی بی‌نمک بوده و بسیارند کسانی که بیشتر از دیگران از کنار این نظام مقدس بهره برده‌اند و بیشتر از دیگران لگد زدند .
یکی از عرصه‌های اساسی که بهانه‌ای برای ایجاد اغتشاش علیه نظام اسلامی شد، مسئله حجاب بوده است. حد حجاب شرعی برای بانوان همان پوشش تمام بدن و مو به‌استثنای گِردی صورت و دستان از مچ تا سرانگشتان است.[1] با فرونشستن غبار فتنه، حال بسیاری از مردم منتظر تصمیم قانون‌گذاران درباره چگونگی اجرای قانون حجاب هستند، فارغ از تصمیم قانون‌گذاران باید به این نکته دقت کرد که گاهی ممکن است توان یا اراده لازم در حکومت اسلامی در اجرای حکمی خاص وجود نداشته باشد، این عدم اجرای کامل حکم خداوند، باعث حلال شدن محرمات نمی‌شود.
برای مثال اگر در بدنه نظام سازوکار به شکلی شد که موسیقی حرام مجوز گرفت و در رسانه عمومی پخش شد، آن موسیقی تبدیل به موسیقی حلال نمی‌شود.[2] در عرصه حجاب نیز مبلغین فرهنگی باید این نکته را گوشزد کنند که اگر حکومت نتواند حدود شرعی را اجرا نماید، تأثیری در حکم الهی ندارد و حدود شرعی حجاب همان است که بود. از این‌رو باید گفت: باز کردن روسری و کشف کامل حجاب موی سر، از نگاه شرعی باعث تحسین روسری دارهای کم حجاب نیست، همان‌گونه که اگر کار اغتشاشگران آینده به کشف حجاب بدن برسد، موجب تحسین شرعی اغتشاشگران امروز نیست.
پی‌نوشت:
[1]. خمینی، روح‌الله، استفتاءات امام خمینی، چاپ اول، جامعه مدرسین، 1372ش، ج3، ص254.
[2]. تبیان، حکم موسیقی و سرودهای ملی: https://b2n.ir/s54093.