جنایت در صبرا و شتیلا، نمادی از نسل‌کشی و جنگ جمعیتی

تضعیف جبهه توحید و خداپرستی، از طریق نسل‌کشی و جنگ جمعیتی یکی از تلاش‌های جدی جبهه شرک است که سابقه‌ای طولانی در تاریخ دارد. جبهه زور و ثروت برای رسیدن به اهداف و امیال حیوانی و دنیایی خود، تمام تلاش خود را بکار می‌گیرند تا هر چیزی را که مانع زیاده خواهی آنهاست از میان بردارند، هر چند که این مانع انسان باشد و هر چند که بسیاری از این انسان‌ها کودک، زن و بی‌گناه باشند.

امروزه در ادبیات سیاسی، نسل‌کشی به معنای اقدام و مبادرت به نابودی و حذف فیزیکی بخش یا کلیت یک گروه نژادی، قومی، ملی، مذهبی یا ایدئولوژیکی توسط یک گروه دیگر است[1] که برای مقابله با چنین جنایتی، معاهده‌هایی در سازمان‌های بین‌المللی تدوین شده است.

از نظر تاریخی می‌توان قابیل را اولین شخصی دانست که با قتل برادرش هابیل، دست به نسل‌کشی زد و ریشه دودمانی از انسان‌های صالحی که می‌توانستند از او به دنیا بیایند و زمین را معطر به عطر یاد خدا کنند، نابود کرد. بر همین اساس خداوند قتل یک انسان بی‌گناه را همسنگ قتل همه انسان‌ها به حساب آورده است.[2]

شاید بتوان فرعون را قهرمان نسل کشی دانست. او به دلیل تکبری که داشت با شیوه‌های پیچیده و زیرکانه در صدد برآمد تا نسل بنی‌اسرائیل را به دو شیوه سخت و نرم نابود کند. او پس از اینکه فهمید در بنی اسرائیل کودکی خواهد آمد که تاج و تخت او را نابود خواهد کرد، دست به نسل کشی گسترده‌ای زد تا از این طریق مانع تولد و یا زنده ماندن حضرت موسی علیه‌السلام شود. او با این کار می‌خواست تا یک جمعیت و یک گروه را نابود و یا تضعیف کند؛ وی از یکسو به صورت مستقیم پسران را می‌کشت تا خطر بالفعل حضرت موسی علیه‌السلام را رفع کند و از سوی دیگر با روشی نرم و هوشیارانه، زنان آنها را به بردگی و کار می‌گرفت تا تمام‌وقت برای او کار کرده و دیگر زمانی برای فرزندآوری و افزایش نسل نداشته باشند و با این شیوه خطر بالقوه حضرت موسی علیه‌السلام دفع شود.[3]

این روش فرعون همچنان ادامه دارد و استکبار جهانی، فرعون‌وار تلاش می‌کند تا با به کارگیری انواع و اقسام روش‌های سخت و نرم و از طریق مقابله نظامی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی، نسل دیگر کشورها و ملت‌ها را نابود و یا کاهش دهند.

جنایت اردوگاه صبرا و شتیلا در 16-18 سپتامبر 1982 یکی از مصادیق و نمونه‌های بارز نسل‌کشی است که با خشونت هر چه تمام بر ضد نزدیک به 3500 آواره فلسطینی از کودک و زن و سالخورده صورت گرفت. این جنایت که با دستور مستقیم «آریل شارون»، وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی به فالانژها شکل گرفت به قدری بزرگ و گسترده بود که مجمع عمومی سازمان ملل متحد این جنایت را یک نسل‌کشی معرفی کرد.

شبه نظامیان فالانژ و ارتش رژیم صهیونیستی در این روز با خودروهای نظامی وارد اردوگاه شدند و بدون در نظر گرفتن کوچک و بزرگ و پیر و جوان، به زنان تجاوز کرده، کودکان را به دو نیم کرده و زن و مرد را به رگبار بستند؛ فالانژها پیش از کشتن پناهندگان مظلوم فلسطینی، آنان را شکنجه کرده و چشم‌هایشان را از حدقه در آوردند و زنده زنده پوست برخی را کندند، شکم‌ها را دریدند و بارها به زنان و دختران تجاوز کردند و در پایان به ضرب گلوله آنها را به شهادت رساندند. به این ترتیب آمار قربانیان به حدود 6 هزار نفر رسید و به یک قتل عام تبدیل شد.[4]

این جنایت علی‌رغم تلخی و ناگواری آن، دربردارنده عبرت‌ها و درس‌هایی است که نباید آنها را فراموش کرد:

1- قساوتِ دشمنی همچون رژیم صهیونیسیتی تا حدی است که اگر زمینه‌اش فراهم شود، خشن‌ترین جنایات را در قالب نسل کشی رقم زده و به کمتر از نابودی کامل طرف مقابل راضی نخواهد شد. آنها حاضرند تمام معاهدات بین‌المللی و حقوقی را نادیده گرفته و به جنایت و نسل‌کشی خود به شکل‌های جدید و قدیم ادامه دهند. ادامه جنایات و قتل عامی که رژیم کودک‌کُش صهیونیستی علیه مردم مظلوم فلسطین و غزه و نیز حمایت‌های همه جانبه‌ای که از داعش انجام می‌دهد، نشانه صحت این مدعاست.

2- پس از تحریک عواطف مردم جهان نسبت به جنایت صبرا و شتیلا، صهیونیست‌ها تلاش زیادی کردند تا خود را تبرئه کرده و بزرگی جنایت را تنها به یک سهل انگاری از سوی آریل شارون، تنزل دهند. این امر نشان می‌دهد که آنها تلاش دارند چهره‌ای به ظاهر منطقی و منصف از خود نشان دهند. به همین خاطر، لازم است همیشه بزرگی این جنایت بزرگ را یادآوری کرد تا این خاطره تلخ و عمقِ حقد و کینه و دشمنی صهیونیست‌ها از ذهن کشورهای اسلامی پاک نشود و مسلمانان جهان نسبت به شیوه‌های جدید نسل‌کشی و جنگ جمعیتی این دشمن فریبکار، هوشیار باشند.

پی نوشت:
[1] ویکی پدیا: https://zaya.io/7t4ia.
[2] مائده: 32.
[3] قصص:28
[4] مشرق: https://zaya.io/vhzdb.