همه والدین، فرزندان خود را دوست دارند ولی ممکن است برای جلوگیری از برخی سوء استفاده‌ها آن را آشکار نکنند و یا اگر در مواردی به فرزند سخت‌گیری می‌کنند در راستای تربیت اوست.
شکی نیست که دوست داشتن فرزند، امری فطری است. ولی گاهی امور فطری دچار تحریف و تعدیل می‌شوند. برای جلوگیری از تحریف این علاقه درونی و تعدیل آن اسلام توصیه‌های لازم و موکد را نمود تا علاوه بر توجه، روش ابراز محبت و مهربانی را نیز آموخته باشند. یکی از آن شیوه‌ها اظهار زبانی است که پدر و مادر با زبان، محبت و علاقه خود را به فرزندان اعلام نمایند و شیوه دیگر، تهیه هدیه است که نشان دهنده ی عشق و علاقه پدر و مادر به فرزند است.
در احترام و ابراز محبت به فرزندان دو نکته دارای اهمیت و قابل توجه است؛
۱.نکته اول: زیاده‌روی نکردن در مهرورزی و احترام است، چنان که تفریط و کوتاهی در محبت خطرناک و آفت زا است و ریشه امید، نشاط و حیات را در وجود آنان می‌خشکاند، افراط و کوتاهی در محبت نیز آنان را می‌پوشاند. تعادل و توازن در احترام و مهرورزی عامل بالندگی و رشد یافتن است آن چه در دین اسلام سفارش شده، رعایت اعتدال است. نتیجه افراط در محبت، پر توقع بار آوردن فرزندان، جوانه زدن ریشه‌های خودپسندی و عجب، سرکشی کردن آنان در برابر حقیقت و یا به عکس، عدم اعتماد به نفس و احساس وابستگی شدید است.
نکته دوم: رعایت عدالت در بین فرزندان است. حتی اگر به هر علتی والدین، یکی از فرزندان خود را بیشتر دوست داشته باشند، نباید آن را اظهار کنند، زیرا فرزندان متوجه محبت بیشتر والدین می شوند و در حالت تبعیض، تخم کینه، حسد و قهر و جدایی و را در آن ها می‌کارند. خداوند برای هدایت والدین، سرگذشت حضرت یعقوب(ع) و آثار برخورد او را با فرزندانش مطرح می‌کند و پیامبر اکرم (ص)در این مورد به والدین سفارش کرده است، از خدا بترسید و در بین فرزندانتان به عدالت رفتار کنید.