پرداختن به مسائل اقتصادی بخش زیادی از مشغله فکری و ذهنی انسان‌ها را به خود اختصاص داده و برای برخی از افراد، این مسائل تنها هدف زندگی است. هر چند توجه به مسائل معیشتی، بخش مهمی از زندگی است؛ اما هدف اصلی از زندگی نبوده و خداوند جایگاه واقعی آن را پس از واقعیت‌های مهمتری قرار داده است.
بسیاری از مردم برای کسب رضایت حداکثری از زندگی، تلاش و کوشش فراوانی انجام می‌دهند. آنها سعی بر این دارند که آینده‌ای خوب و روشن را برای خود و فرزندانشان فراهم آورند. در این بین برخی از آنها به تمام آنچه که به دنبالش بوده‌اند، می‌رسند و برخی دیگر تنها به بخشی از خواسته‌های خود دست پیدا کرده و گاهی از اینکه به تمام خواسته‌های خود نرسیده‌اند، افسوس می‌خورند. این افراد گاهی حتی به زندگی آنهایی که به همه خواسته‌های خود رسیده‌اند، رشک و حسادت می‌برند.
تجربه زندگی دنیا به ما می‌گوید که دنیا به کام دل هیچکس نیست. طبیعت دنیا به گونه‌ای است که هیچکس نمی‌تواند تمام خوبی‌های دنیا را با هم و یکجا جمع کند. ممکن است یک شخص به تمام آنچه که برایش تلاش کرده رسیده باشد، ولی خواه یا ناخواه و یا دانسته و نادانسته، نعمت‌ها و داشته‌های مهمتری را از دست داده که ارزش آنها به مراتب مهمتر از موفقیت‌های کسب شده باشد.
داشتن قدرت تشخیص امور مهم از امور مهمتر، یکی از مهارت‌های زندگی است. انسان هنرمند کسی است که با ابزار، توانمندی‌ها و نعمت‌هایی که در اختیار دارد، بنای زندگی‌اش را به گونه‌ای طراحی کند که امور مهمتر فدای امور مهم نشوند. اگر می‌خواهد به موفقیتی جدید دست پیدا کند، امتیازات بی‌بدیل گذشته را بدون دلیل بر باد ندهد.
انسان‌ها با باورها و اعتقاداتشان زندگی می‌کنند. آنها حقیقت و ارزش دنیا و میزان انتظار از آن را از دریچه اعتقادات خود قضاوت می‌کنند. این باورهای بشر است که تعیین می‌کند که اصل چیست و فرع کدام است؟ راه موفقیت کجاست و شکست در چه زمانی رقم می‌خورد؟ تفاوت در باورها باعث می‌شود که قرار گرفتن در یک موقعیت برای یک شخص شکست باشد و برای فرد دیگری، پیروزی به حساب آید. انسان‌ها بر اساس تفاوت بینشی که به جهان آفرینش دارند، تصمیم می‌گیرند به دنبال برخی از امور باشند و برخی از دیگر امور را رها کنند.
کسی که به خداوند و نقش اساسی او در اداره جهان اعتقاد دارد، تلاش می‌کند تا هدف اصلی زندگی را با اهداف فرعی جابجا نکند و وظایف اصلی را در اولویت کار خود قرار دهد. او موفقیت اصلی را در تقرب و نزدیکی به خدا تعریف کرده و هر آنچه که او را در رسیدن به موفقیت اصلی کمک کند، موفقیتی فرعی می‌داند. او می‌داند که اتصال به خدا، راه میانبر به بالاترین موفقیت‌هاست. خدایی که بنده خود را حتی در سخت‌ترین لحظات زندگی تنها نگذاشته و از دل بحران‌ها و شرایط سخت زندگی، برای او زمینه رشد و موفقیت را فراهم می‌کند.
امروزه بعضی از مردم نسبت به اقتصاد و مسائل اقتصادی نگران هستند و برای داشتن یک زندگی مرفه تلاش فراوانی انجام می‌دهند؛ اما فراموش می‌کنند که اموری مهمتر از پرداختن به اقتصاد وجود دارد که نباید مورد غفلت قرار گیرد. یک مؤمن، فردی زیرک، دوراندیش و ابدیت‌نگر است و نسبت به تأمین احتیاجات زندگی هیچ نگرانی ندارد. او باور دارد که برای معاش زندگی، باید به اندازه‌ای معقول تلاش کند، زیرا که خداوند تأمین نیازهای زندگی او را ضمانت کرده است.
انسان مؤمن به دنبال موفقیت و کسب مدال پرهیزگاری است که تنها با اختیار و تلاش خود او به دست می‌آید. خداوند نیز در قرآن با بندگان مؤمن خود قرار گذاشته است که اگر آنها نسبت به امور اصلی‌تر توجه بیشتری داشته باشند، او هم در مقابل، خدایی خود را بلد است و امور اقتصادی بندگانش را برعهده می‌گیرد.[1] در این صورت خداوند نه‌تنها رزق او را می‌رساند، بلکه حتی اموال و فرزندان را کمک کارش قرار می‌دهد.[2]
پس تا زمانی که فرصت باقی است، شایسته و معقول است که به این قرار خدایی اعتماد و در اولویت‌های خود بازنگری کنیم!!!
پی‌نوشت:
[1]. «ِوَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجا ِ وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ»، طلاق: 64-65.
[2]. «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا؛ يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا؛ وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا» نوح: 10-12.