آيا درست است كه پيامبر(ص) هفت گروه را لعنت كردند كه يك گروه آنها مرداني اند كه اجازه مي دهند همسرانشان آرايش كرده بيرون بيايند؟
پاسخ:
به چنين حديثي در منابع مستند بر نخورديم.
البته مي بايست گفت در منابع ديني و روايات صادره از معصومين سلام الله عليهم اجمعين، مرداني كه در مورد زنان خود بي غيرت اند با كلمه"ديّوث" شناخته مي شوند چنين افرادي راضي به بي عفتي ناموس خود مي باشند و در احاديث به آنان هشدار داده شده است كه فقط به يك حديث در اين باره اشاره كرده نتيجه مي گيريم.
پيامبر گرامي اسلام صلوات الله عليه فرمود:
"إِنَّ الْجَنَّةَ لَيُوجَدُ رِيحُهَا مِنْ مَسِيرَةِ خَمْسِمِائَةِ عَامٍ وَ لَا يَجِدُهَا عَاقٌّ وَ لَا دَيُّوثٌ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا الدَّيُّوثُ قَالَ الَّذِي تَزْنِي امْرَأَتُهُ وَ هُوَ يَعْلَمُ"(1)
يعني: همانا بوي بهشت از فاصله پانصد سال راه استشمام مي شود و شخص نا فرمان به پدر و مادر؛ و "ديوث" آن را نمي يابند. به حضرت گفته شد ديوث چه كسي است و فرمود ديوث كسي است كه همسرش زنا مي دهد و او مي داند!
و اما نتيجه اي كه مي توان از اين روايت و امثال آن گرفت اين است كه اين روايت اگر چه در مورد مرداني است كه نهايت بي غيرتي را نسبت به ناموس خود در تماس با نا محرم نشان مي دهند كه حتي حاضرند ديگران با همسرش ارتباط بر قرار كنند، اما بايد گفت مردي كه به همسر خود اجازه مي دهد آرايش كرده در اجتماع و ميان نا محرمان حاضر شود، هر چند تا كشيده شدن به آن حد ارتباط هم راضي نباشد،
اما با اين كارش ديگران را تشويق مي كند كه به همسرش نگاه كنند و اين موجب ميل شهواني افراد جامعه نسبت به همسرش مي شود و چه بسا ممكن است اين گونه رفتار ها زمينه زنا را نيز فراهم كند كه داستان هاي واقعي آن نقل محافل است، پس چنين مردي قطعا مورد لعن خدا و رسولش مي باشد.
از پيامبر گرامي اسلام صلوات الله عليه مطلبي نقل شده است كه فرمود:
أَيُّمَا رَجُلٍ رَضِيَ بِتَزَيُّنِ امْرَأَتِهِ وَ تَخْرُجَ مِنْ بَابِ دَارِهَا فَهُوَ دَيُّوثٌ وَ لَا يَأْثَمُ مَنْ يُسَمِّيهِ دَيُّوثاً وَ الْمَرْأَةُ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ بَابِ دَارِهَا مُتَزَيِّنَةً مُتَعَطِّرَةً وَ الزَّوْجُ بِذَاكَ رَاضٍ بُنِيَ لِزَوْجِهَا بِكُلِّ قَدَمٍ بَيْتٌ فِي النَّارِ فَقَصِّرُوا أَجْنِحَةَ نِسَائِكُمْ وَ لَا تُطَوِّلُوهَا فَإِنَّ فِي تَطْوِيلِ أَجْنِحَتِهَا نَدَامَةً وَ جَزَاؤُهَا النَّارُ وَ فِي قَصْرِ أَجْنِحَتِهَا رِضًا وَ سُرُورٌ وَ دُخُولُ الْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَابٍ- احْفَظُوا وَصِيَّتِي فِي أَمْرِ نِسَائِكُمْ حَتَّي تَنْجُوا مِنْ شِدَّةِ الْحِسَابِ(2)
يعني: تعجب مي كنم از مردي كه همسرش را كتك مي زند در حالي كه خود مرد به كتك خوردن اولي تر است! زنان تان را با چوب نزنيد بلكه(اگر مستحق تنبيه هستند)آن ها را با گرسنگي و برهنگي تنبيه كنيد(يعني غذا و پوشاك را از ايشان منع كنيد)تا سود دنيا و آخرت نصيب شما شود و هر مردي راضي شود همسرش آرايش كند و با همان حال از خانه خارج شود، آن مرد "ديوث"است و از اين كه به او اين فحش را بدهند نبايد ناراحت شود و اين زن اگر با حالت آرايش و عطر از منزل خارج شود و همسرش به اين كار او راضي شود،
براي آن مرد به اندازه هر قدمي كه زن در بيرون از خانه بر مي دارد خانه اي در جهنم بنا مي شود، پس كوتاه كنيد دستان زنان تان را(از آزادي عمل) و نگذاريد دستان شان باز باشد، زيرا نتيجه اين كار پشيماني و جزاي آن آتش جهنم است و در كوتاه كردن دست آن ها(از آزادي عمل) رضايت و شادي و داخل شدن در بهشت بدون حساب است. پس وصيت مرا در مورد زنان تان خوب حفظ كنيد تا نجات پيدا كنيد.
اين روايت مي تواند دستوري جامع براي همه افراد باشد و از چنين مجازات هايي كه براي مردان بي غيرت وضع شده است به طور قطع مي فهميم مرداني كه به خود اجازه مي دهند همسران شان با آن وضع از خانه خارج شوند، مورد لعن و نفرين نيز قرار دارند.
پي نوشت ها:
1. شيخ صدوق، محمد بن علي، خصال، قم، انتشارات اسلامي، 1362ش، ج1، ص 38.
2. شعيري تاج الدين، جامع الأخبار، قم، انتشارات رضي، 1405ق، ص 158.
منبع: نرم افزار پیامبر مهربانی - مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی