قیام تو چه درسی به ما آموخت؟

 خداوند در قرآن می فرماید:  «فَبَدَّلَ الَّذينَ‏ ظَلَمُوا مِنْهُمْ قَوْلاً غَيْرَ الَّذي قيلَ لَهُمْ فَأَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَظْلِمُون؛[بقره/59] ولى ستمكاران، سخنى را كه [بيرون دروازه شهر] به آنان گفته شده بود [پس از ورود به شهر] به سخنى ديگر تبديل كردند [به جاى درخواست ريزش گناهان، درخواست امور مادى كردند]. ما هم بر ستمكاران به سبب آنكه همواره نافرمانى مى‏كردند، عذابى از آسمان فرود آورديم». [1]
این آیه در باره بنی اسراییل است که چون آن دستوری که خداوند فرموده بود (مبنی بر توبه کردن) بجا نیاورده و آن دستور خداوند را کج و معوج به جا آوردند؛ خداوند آنها را ظالم معرفی می کند. [2]
امت مسلمان در کمک به قیام ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) با تغییر نگرش به قیام آن حضرت  (نعوذبالله از دین خارج شده است) که برخلاف سیره ی آن بزرگوار، و مصداق کامل تبدیل کردن قول خدای سبحان (مبنی بر تکریم اهل بیت) به قولی دیگر است؛ خود را در آستانه ی بلایی بزرگ قرار دادند.
چنانکه بعد از شهادت سرور و سالار شهیدان، عده ای مانند توابین زانوی غم بغل گرفتند که چرا در رکاب ایشان قرار نگرفته و خود را کنار کشیدند. در واقعه ی واقعه ی در دناک حره و تخریب بخشی از خانه ی خدا بدست  یزید ملعون، مردم تازه فهمیدند که یزید چه ظالمی بود و آنها نمی دانستند و در کنار امام خویش برای مبارزه با این عنصر پلید قرار نگرفتند.

بترسید از بلایی (ظلمی) که خشک و تر را می سوزاند.
قرآن در این زمینه می فرماید: «وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصيبَنَّ الَّذينَ‏ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَديدُ الْعِقابِ؛[انفال/25]و بترسيد از بلايى كه چون آيد تنها مخصوص ستمكاران شما نباشد (بلكه ظالمان و مظلومان همه را فرا گيرد) و بدانيد كه عقاب خدا بسيار سخت است». [3]
اگر مردم چنانکه در اول کار با مسلم بن عقیل و نماینده ایشان پیمان بسته بودند؛ با حسین بن علی (علیه السلام) می ماندند و مرعوب عبیدالله بن زیاد نشده بودند؛ فردی فاسد مثل یزید نمی توانست بر مسلمانان حکمرانی خود را ادامه دهد و حوادث ناگوار بعدا هم پیش نمی آمد.
البته مردم آن عصر، اولین بار نبود که دچار این اشتباهات می شدند؛ بلکه در دوره ی امام حسن مجتبی (علیه السلام) و  امیرالمومنین علی (علیه السلام) باز هم دچار اینچنین اشتباهات بزرگی شده بودند؛ ولی اینبار ، اشتباهات از جنس دیگری بود و جامعه ی مسلمین، وقتی از خواب بیدار شدند که شهر مدینه توسط لشکر یزید ملعون محاصره شده بود و ...
الان هم گروه تروریستی داعش با خوی سفاکش، روی یزید را سفید کرده و مسلمین را به طرز وحشیانه ی قتل عام می کنند. کاری هم به مذهبی و غیر مذهبی و طفل معصوم و بزرگ و کوچک و  شیعه و سنی ندارد.
اینان کسانیند  که همچون ابوسفیان و معاویه و یزید، ایمان و رحم و عاطفه و انسانیت ندارند، فقط فکرشان حکومت بر سرزمینهای اسلامیست.
تاسف بارتر اینکه بعضی دولتهای مسلمان از داعش حمایت همه جانیه نموده، و بسیاری دیگر از کشورهای مسلمان با سکوت خویش، بی تفاوتی را در این صحنه ی خونین فریاد می کشند.
سازمان کنفرانس اسلامی، اتحادیه عرب و ... دارند با سکوت در برابر این فجایع، در حق اسلام و مسلمین ظلم می کنند.
امت مسلمان باید از قیام امام حسین (علیه السلام) درس بگیرند که فرمود: «... فانّى لا أرى الموت الّا سعادة و لا الحياة مع الظّالمين الّا برما ...» [4]و من (در اين شرايط زشت و ظالمانه)، مرگ را جز سعادت و نيك بختى، و زندگى با ظالمان را جز ذلت و نابودى نمى‏ نگرم».
بنابر این هر کس با ظالم بسازد و یا در مقابل آن سکوت نماید (در حالی که می تواند این کار را انجام ندهد) در حقیقت ذلت و نابودی را برای خود امضا نموده است. و در فردا قیامت باید پاسخگو باشد.
 
ظالمان، اعتقاد چندانی به قیامت نداشته و از آن روز نمی ترسند.
یزید، توصیه جدش ابوسفیان، آن سرکرده ی شرک و نفاق را مبنی بر بی اعتقادی به آن جهان و حکومت داری این جهان،  جامه ی عمل پوشانید.
ابوسفیان جد یزید ، پس از آنكه خلافت به عثمان بن عفان از قبيله اموى رسيد و امويان در پشت‌درهاى بسته تشكيل جلسه دادند، گفت‌: اكنون كه قدرت و حكومت به دست شما افتاده‌است‌، آن را چون توپى به همديگر پاس دهيد و بكوشيد كه از دست خاندان اموى خارج‌نشود. سوگند ياد مى‌كنم به آن‌چه بدان عقيده دارم كه نه خدايى در كار است و نه حسابى‌و نه بهشتى هست و نه جهنمى و نه قيامتى‌! [5]
یزید که با به شهادت رساندن امام حسین (علیه السلام) خود را رسوا نموده بود؛ با واقعه ی حره و تخریب قسمتی از خانه خدا، پلیدی خود را بیش از پیش در تاریخ ماندگار کرد.
 حتی کسی مثل ابن جوزی حنبلی او را به سبب کارهای فاسدش، بی ایمان دانسته و لعن او را جایز می داند. [6]
تازه در مورد معاویه که در ظاهر امر از پسرش کمی بهتر بود و خباثت خود را کمتر علنی می کرد؛ حدیثی از  پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در مذمت او داریم كه در منابع اهل سنت‌ آمده است‌،. «... رجل من امتى يحشر على غير ملتى فطلع‌معاويه؛[7] حشر مردی از امت من  (معاويه) در قيامت بر غیر ملت مسلمانی (بر ملت و دین شرك) مى‌باشد».
آنها که طرفدار یزید ظالمند؛ این حدیث را که در منابع خودشان آمده است چطور توجیه می کنند؟
ولی کسی که طرفدار چنین جرثومه ی فاسدی باشد؛ فکر توجیه این حدیث را هم کرده است.

اگر امام حسین (علیه السلام) فرمود: «هيهات من الذّله‏؛[8]هیهات از ذلت (کرنش من در برابر یزیدیان ظالم)» بدان خاطر است که قیامت را باور دارد و می داند که خداوند ی که صاحب این جهان و آن جهان است؛ عزیز است و این عزت را به رسول خود و مومنان هم اختصاص داده است. «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ؛[منافقون/8]عزت تنها مخصوص خدا و رسول او و مومنان است».
اباعبدالله الحسین (علیه السلام) که نواده ی رسول خداست، این عزت را داراست و ملت ما هم که از پیروان و ارادتمندان ایشان است؛ به فضل خدا در جهان برای خود عزت و جایگاهی دارد.

نتیجه گیری
کسانی را که کلمات و دستورات او را تغییر دهند و با سوء برداشت از کلمات خدا (سید و سالار شهیدان، به حق قیام ننموده بلکه بر حاکم مسلمین خروج کرده است) زمیه گمراهی جامعه را فراهم سازند؛  عذاب سختی را برای خود می خرند.
جهان اسلام در سال 61 هجری، با انتخاب ظلم یزید و عدم یاری امام خویش، خود را در آستانه ی بحرانی تاریخی قرار دادند.
در عصر ما کسانی که داعیه طرفداری یزید را دارند؛ با قساوت تمام، مردم مسلمان را قتل عام می کنند و متاسفانه با انفعال امت مسلمان مثل سال61 هجری، عواقب این کار دامن همه را، چه شیعه و چه سنی می گیرد.

پی نوشتها
[1] ترجمه انصاریان، ص9
[2] تفسیر نمونه، ج1، ص267
[3] ترجمه الهی قمشه ای، ص179
[4] در سوگ امير آزادى ( ترجمه مثير الأحزان ) ؛ ص37
  [5] تقى‌الدين ابى محمدالمقريزى‌، كتاب النزاع و التخاصم‌، ص‌31
[6] الغدیر، ج3، ص 107 تا 111
[7] . طبرى‌، تاريخ الامم و الملوك‌، ج 11، ص816
[8] در سوگ امير آزادى ( ترجمه مثير الأحزان ) ؛ ص42