بر سر راه مطالعه دین دست کم دو لغزشگاه خطرناک وجود دارد .
لغزشگاه نخست آن است که محققی تنها به یکی از شاخه های دین پژوهی دست دراز کند و فقط در پرتو همان شاخه به کند و کاو دین رو آورد .
لغزشگاه دوم این است که تنها یکی از ابعاد دین را به عنوان موضوع بررسی زیر نگاه خود گرفته ، دین را مساوی با همان بعد بینگارد.
دین پژوهی که در یکی از این دو راه گام بر می دارد به ورطه گرداب ((تک ساحتی بودن)) فرو خواهد رفت ، یعنی چه رشته مطالعه دین را در یک شاخه محدود کنیم و چه دین را در یک بعد خلاصه کنیم، در هر دو صورت سد راه مطالعه جامع و همه جانبه شده ایم و در بهترین صورت ، شناختی نا تمام و تک ساحتی از دین نصیب مان می شود.
بنابراین هم باید از منظرها و نظرگاه های مختلف ساکن دین را کاوید و هم باید جنبه های مختلف آن را وارسی کرد. منظرها و جنبه ها لازم ملزوم هم اند ، کسی که از منظرهای مختلف به مطالعه دین روی می آورد . اما بی توجه به بسیاری از جنبه های آن است، در عمل طرفی از آن منظرها نخواهد بست.
از سوی دیگر کسی که می خواهد همه ابعاد دین را زیر نگاه خود داشته باشد اما از منظرهای مختلف گریزان است نیز دین را همه جانبه به چنگ نخواهد آورد. از این رو ، در دین پژوهی هم باید بر منظرها نه منظر ، تاکید ورزید و هم باید بر جنبه ها، نه جنبه ، پای فشرد .
در شناخت ادیان باید توجه داشت که هر دین ابعاد و ابعاض مختلفی دارد و یک دین شناس باید هشیار باشد که آن را به یکی از ابعاد فرو نکاهد و از تصمیم یک بعد آن بر دیگر ابعاد پرهیز کنند.
بنابراین ، اگرچه یک دین پژوه ممکن است نتواند همه ابعاد یک دین را تحقیق کند اما نباید آن بعدی را که مطالعه می کند مساوی با کل آن دین بداند.