حسین(علیه السلام) چراغ هدایت و کشتی نجات بخش است.
امام حسین(علیه السلام) را می توان باب رحمت واسعه و تکیه گاهی بس بزرگ برای سالکان و شیفتگان طریق معرفت و از بین برنده‌ی آلودگی‌های درونی و عنایت کننده‌ی فیض الهی و امیدبخش ترین راه برای ترقیات روحی و معنوی دانست. به‌همین دلیل پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) حسین(علیه السلام) را چراغ هدایت و کشتی نجات بخش معرفی می کنند.[مثیرالاحزان، ص4] با عنایت به اینکه چراغ هدایت و مأمن و کشتی نجات بخشِ مورد اعتمادی مانند حسین(علیه السلام) در اختیار مردم قرار گرفته است تا هدایت عامه‌ی امام شامل تمام افراد گردد، امام حسین(علیه السلام) واسطه‌ای برای دست گیری و رساندن به طریق و راه صحیح برای امت پیامبر(صلی الله علیه و آله) تا به امروز و قیامت محسوب می شود. به همین دلیل علامه سید محمدحسین طهرانی یکی از راه‌های سیرسلوک و صاف کردن ذهن و فکر، از خبائث را توسل به امام حسین(علیه السلام) معرفی می کند.[لب اللباب، 150]و این مطلق گویی علامه دلالت بر این دارد که توسل به امام حسین(علیه السلام) ولو با یک اشک ریختن باشد موجبات هدایت را می‌تواند ایجاد کند، بشرطی که فرد از امام راه امام که همان عمل به واجبات و ترک محرمات باشد را عملی کند. لذا راه و هدف حسین(علیه السلام) را می توان راهی مطمئن و مورد اعتماد برای هدایت دانست.
پی‌نوشت:
ابن نما حلى، جعفر بن محمد، مثير الأحزان، مدرسه امام مهدى، قم، چاپ سوم، 1406 ق، ص4.
علامه سيد محمد حسين تهرانى، لب اللباب در سير و سلوك، انتشارات علامه ى طباطبايی، مشهد، چاپ نهم، 1419 ق، ص150.