یکی از عوامل ریزش گناهان
حکمت چهل و دوم کتاب شریف نهج البلاغه:
قَالَ ( عليه السلام ) : لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ فِي عِلَّةٍ اعْتَلَّهَا جَعَلَ اللَّهُ مَا كَانَ مِنْ شَكْوَاكَ حَطّاً لِسَيِّئَاتِكَ فَإِنَّ الْمَرَضَ لَا أَجْرَ فِيهِ وَ لَكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئَاتِ وَ يَحُتُّهَا حَتَّ الْأَوْرَاقِ وَ إِنَّمَا الْأَجْرُ فِي الْقَوْلِ بِاللِّسَانِ وَ الْعَمَلِ بِالْأَيْدِي وَ الْأَقْدَامِ وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يُدْخِلُ بِصِدْقِ النِّيَّةِ وَ السَّرِيرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ الْجَنَّةَ.«(به يكي از يارانش درباره بيماري اي كه بر او عارض شده بود) فرمود: خداوند شكايت از درد را كه داري، باعث محو گناهانت فرمايد، زيرا در خود بيماري ثوابي نيست، ولي گناهان را محو مي كند و آنها را مانند برگهاي درخت مي ريزد. و جز اين نيست كه پاداش در سخن با زبان است و عمل با دستها و پاها. و قطعي است كه خداوند سبحان كساني از بندگان شايسته اش را به جهت صدق نيت و درون صالح به بهشت داخل مي نمايد . »