مطابق دیدگاه امامیه، رسالت پیامبر اسلام (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) در بیست و هفتم ماه رجب سال چهلم از عام الفیل (سن ۴۰ سالگی) بر همگان آشکار گشت. امروزه شهرت بر آن است که نخستین وحی بر پیامبر اسلام (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) در غار حراء بوده در عینحال؛ گزارشاتی از منابع امامیه حکایت از آن دارد که نخستین وحی در منطقهای میان مکه و منا به نام «ابطح» بر آن حضرت نازل شد. آنچه که از منابع معتبر اهلسنت پیرامون چگونگی نزول وحی نخستین بر نبی گرامی اسلام (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) بر میآید، هرگز قابل قبول نبوده و با جایگاه شامخ نبوت سازگار نیست و پسندیده همان است که در سخنان اهلبیت آن حضرت به چشم میآید.
بعثت به معنای برانگیختن فردی بهعنوان پیامبر برای هدایت جامعه است. بعثت پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) بزرگترین رویداد را در تاریخ مسلمانان رغم زده و نقطه آغازین دین اسلام بهشمار میرود. میراث مکتوب شیعیان و اهلسنت، بحثهای متنوعی را در اطراف واقعه بعثت گرد آوردند. نوشتار حاضر سعی بر آن دارد تا گوشهای از این مباحث را به گونه مختصر و عمدتاً با تکیه بر منابع امامیه فراهم آورد.
مطابق دیدگاه امامیه، بعثت پیامبر اسلام (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) در سن ۴۰ سالگی (سال چهلم از عام الفیل) بر همگان آشکار گشت. اهلسنت معتقدند ابتدای پیامبری ایشان در سن ۴۰ سالگی بوده و در تعیین ماه و روز بعثت نیز با امامیه اختلافنظر دارند، به باور آنها، بعثت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) در یکی از روزهای ماه رمضان (هفدهم یا هجدهم یا...) از سال چهلم عام الفیل بوده؛ این در حالی است که شیعیان ۱۲ امامی نظر بر آن دارند که بعثت آن حضرت در بیست و هفتم ماه رجب از سال چهلم رُخ داد. علامه مجلسی (رحمةاللهعلیه) مدعی است امامیه در اینباره اتفاقنظر دارد.
و علی الاخیر اتفاق الامامیة.[۱]
بر ایننظر اخیر، شیعیان اتفاقنظر دارند.
بدیهی است؛ اتخاذ موضع از سوی شیعه با تکیه بر احادیث اهلبیت پیامبر (علیهمالسّلام) است، چنانکه در برخی از روایات ائمه (علیهمالسّلام) از بیست و هفتم رجب بهعنوان تاریخ بعثت پیامبر اسلام (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) یاد شده است. بَعَثَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلّ مُحَمَّداً صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ فِی سَبْعٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ رَجَب.[۲]
و در تعدادی از روایات، استحباب روزه بیست و هفتم رجب را به دلیل بعثت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) در آن روز میداند. لَا تَدَعْ صِیَامَ یَوْمِ سَبْعٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ رَجَبٍ فَاِنَّهُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی نَزَلَتْ فِیهِ النُّبُوَّةُ عَلَی مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ.[۳]
پی نوشت:
۱. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج۱۸، ص۱۹۰، تحقیق:محمد الباقر البهبودی، ناشر:مؤسسة الوفاء - بیروت - لبنان، الطبعة:الثانیة المصححة، ۱۴۰۳ه - ۱۹۸۳م.
۲. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۴۹، ناشر:دار الکتب الاسلامیة، تهران- ایران، محقق:علی اکبر الغفاری، الطبعة الثالثة، ۱۳۶۷ش.
۳. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۴۹، ناشر:دار الکتب الاسلامیة، تهران- ایران، محقق:علی اکبر الغفاری، الطبعة الثالثة، ۱۳۶۷ش.