مقاله درباره قرآن کریم

«ذکر» یعنى قرآن صاحب بیان و گشاینده راه به سوى حق تعالى و نماینده راه سعادت و هدایت خواهد بود؛ زیرا که مشتمل بر ادله و براهینى است که اگر شخص عاقل در آن تأمل نماید، حقایق علمى و روش عقلایى معارف الهى و طریق سیر الى اللَّه بر وى مکشوف و واضح خواهد گردید.

-

خداوند بزرگ، انسان، جهان و کتاب معرفتی قرآن را محدود به حد نیافریده است؛ چرا که در این صورت انگیزه ای برای حرکت و کمال وجود نداشت، و هیچ گاه بخش های کشف نشده معارف الاهی، به معنای بی فایده بودن آنها نیست.

جبرئیل و فرشتگان الاهی واسطه‌های فیض خداوند هستند و استقلال وجودی ندارند.  سراسر قرآن دعوت به خیر و خوبی و مبارزه با شیطان و شر است؛ بنابر این چگونه می‌تواند از سوی نیروهای شر القاء گردد.

منظور از آسمان در این‌جا، جوّى است که گرداگرد زمین را گرفته، و ضخامت آن صدها کیلومتر می‌باشد، این قشرِ ظاهراً لطیف که از هوا و گازها تشکیل شده به قدرى محکم و مقاوم است که هر موجود مزاحمى از بیرون به سوى زمین بیاید نابود می‌شود،

تفسیر تاریخی؛ بیانگر نقل و گزارشى کامل از جنبه تاریخى قرآن با تکیه بر اسباب نزول و زمینه‌هاى تاریخى‏ با بیان معانی آیات قرآن کریم با در نظر داشتن اصول و مبانی تفسیر به همراه ارائه معارف و معلومات تاریخی مخصوص به آیات.

«ترجمه»؛ در لغت به معناى روشن کردن و توضیح دادن است و در اصطلاح، برگرداندن کلامی از زبانى به زبان دیگر است. تفسیر در لغت به معناى روشنى و روشنگرى، پرده برداشتن، کشف کردن، توضیح دادن و آشکار کردن است.

در زمان پیامبر اسلام(ص) نیاز جدّى به موضوعیت یافتن منابع تفسیر نبود؛ زیرا آن حضرت به تمام سؤالاتى که درباره‌ی آیات قرآن کریم مطرح مى‏شد بنا بر وظیفه‌ای که از جانب خداوند داشت[1] پاسخ می‌فرمودند.

هر یک از نام ها و صفاتی که قرآن مجید بدان نامیده شده بدون جهت و بدون تناسب نبوده، بلکه هر یک بنابر مناسبتى و به لحاظ خصوصیتى از خصوصیات قرآن نام گذارى شده است. به دیگر سخن؛ قرآن یگانه حقیقتى است.

از واژه هایی که در فرهنگ قرآن و سخنان معصومان (ع) به کار رفته، واژۀ برکت است. و با توجه به معنایی که از آن ارائه شده، موضوعات مختلفی در قرآن با ویژگی برکت مطرح شده اند؛ مانند قرآن کریم که کتابی پر برکت معرّفی شده....

ولایت اهل بیت(ع) را داشته باشد، قرآن را صحیح بخواند ، از قرآن تأثیر پذیری داشته باشد، هنگام قرائت با وضوء و طهارت باشد ، اهل صداقت و راستی باشد و از تملق و چاپلوسی به دور باشد، در برابر قرآن خضوع و خشوع داشته باشد،...

امیرمؤمنان (ع) فرمود: منظور این است که قرآن را واضح و شمرده بخوانید، نه مانند شعر، و نه مثل پرتاب کردن مشتی شن (که به هر طرف پراکنده باشد)، بلکه قلب هایتان را با آن نرم کنید و دنبال آن نباشید که زود به آخر سوره برسید.